Πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου;

Πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου;

Αν με τις ανοησίες και τις αμαρτίες μου προσελκύω τα σκοτεινά πνεύματα, πώς μπορώ να λυτρωθώ από αυτά;

Φτάσαμε σε ένα πρακτικό καθημερινό ερώτημα, και από αυτή μας τη μελέτη θα ωφεληθούμε όχι μόνο στο καθαρά πνευματικό ανοδικό ταξίδι, αλλά και σε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Αυτό που σήμερα λείπει από όλους τους ανθρώπους, είναι το ένα και μοναδικό κέντρο βάρους, αυτό που είχε ο πρωτόπλαστος Αδάμ.

Έχουμε κυριολεκτικά κατακερματιστεί.

Έχουμε αποκτήσει πολλά κέντρα-εγώ. Συνωστίζονται ποιο θα ηγηθεί σε κάθε περίσταση, παραγκωνίζοντας κι εμάς τους ίδιους. Ταυτιζόμενοι μάλιστα με αυτά, καταλήγουμε να τα ανεχόμαστε και να τα υπηρετούμε.

Πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου να ξεπεράσει πολλές “καλές” ή κακές συνήθειες;

Για να γίνει κατανοητό σε όλο του το βάθος, θα δανειστώ μια ανθρώπινη δραστηριότητα:

Το Θέατρο.

Στάσου στην άκρη του νου και παρατήρησε τη δραστηριότητα της σκέψης και των ενεργειών σου.

Θα εκπλαγείς από ό,τι ακούσεις και αντικρίσεις.

Ο άνθρωπος έχει την τάση να ταυτίζεται με την κάθε του επιθυμία. Έχει την εντύπωση πως ελέγχει απόλυτα τις σκέψεις και τις επιθυμίες κι ό,τι του “έρθει” στο κεφάλι, και νομίζοντας πως είναι δική του επιθυμία, αναζητεί τον τρόπο να την υλοποιήσει.

Μέσα μας υπάρχουν καλές και κακές επιθυμίες, πολλά κέντρα-εγώ, και το καθένα προσπαθεί συνεχώς και ακατάπαυστα να έρθει στο προσκήνιο, να παίξει ως ένας άλλος ηθοποιός το δικό του “ρόλο”.

Όταν αφήσουμε ανεξέλεγκτη μία συνήθεια, φυσικό είναι να ανεβαίνει συχνότερα στη σκηνή του νου, κι όσο ταυτιζόμαστε με αυτήν, υλοποιούμε συνεχώς αυτή “μας” την επιθυμία.

Όμως!

Όπως παντού, έτσι κι εδώ ο “ηθοποιός” πληρώνεται, τον ταΐζουμε κάθε φορά που υλοποιούμε την επιθυμία που αυτός παίζει στο νου μας. Το όνομά του θα αναρτηθεί όλο και ψηλότερα στη μαρκίζα, καθώς αποκτά μέσα μας δύναμη και όγκο.

Όσο μακροχρόνιο το “πρόβλημα”, τόσο δυσκολότερο φαίνεται να το πολεμήσουμε. Μας πανικοβάλει ως η σκέψη, μας τρομοκρατεί με τον όγκο και τη δύναμη που εμείς επιτρέψαμε να αποκτήσει μέσα μας.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ποτέ, πως όση δύναμη και αν έχει από εμάς πάρει, πάντοτε θα είναι τμήμα της δικής μας συνολικής δύναμης, άρα είναι μέσα στις δυνατότητές μας να το πολεμήσουμε.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Πρώτα απ' όλα να μη ξεχνούμε πως εμείς είμαστε οι θιασάρχες του “έργου”. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να κάνουμε επιλογή των προσώπων που θα παίζουν το ρόλο τους στη δική μας σκηνή.

Εδώ δεν έχουμε το φόβο να χάσουμε λίγα ή πολλά εισιτήρια, αλλά την ποιότητα της ζωής, ακόμη και την ίδια την ψυχή μας.

Είναι πολύ απλό. Όταν αποφασίσουμε πως πρέπει να τελειώνουμε με μία κακή συνήθεια, κάθε φορά που αυτή θέλει να βγει στη σκηνή του νου και του Είναι μας, πρέπει να την κατεβάζουμε αμέσως από εκεί, κακήν κακώς.

Στην αρχή θα βρυχάται και θα απειλεί, και είναι φυσικό αφού της επιτρέψαμε να γίνει γίγαντας μέσα μας.

Ας μη λησμονούμε ποτέ πως είναι μέσα μας, άρα όσο μεγάλος κι αν φαίνεται ο όγκος της δεν παύει να είναι μικρότερος μας. Γιαυτό συνεχίζουμε ατάραχοι να απαιτούμε να κατεβαίνει από τη σκηνή, όποτε κι αν προσπαθεί να παίξει το δικό της ρόλο.

Αυτή η αλλαγή στάσης θα δημιουργήσει όπως είναι φυσικό ένα πρόβλημα, που όμως είναι μόλις για μία ή δύο μέρες. Όταν απαγορεύσεις να “παίξει” το δικό της δράμα, στερείς την αμοιβή, τη δυνατότητα να τραφεί, την αναγκάζεις σε αυστηρή δίαιτα, σε ελάττωση, και τελικά σε πλήρη μηδενισμό.

Η τροφή που κλέβει από εμάς η κάθε επιθυμία που επιτρέψαμε να παίξει το δικό της άχαρο και καταστροφικό ρόλο, είναι ο Πατρικός πλούτος που δικαιούμαστε και που σκορπίζουμε ασώτως όπως ο μικρότερος υιός της παραβολής.

Ναι αγαπητέ αναγνώστη, είναι τόσο απλά τα πράγματα όταν έχεις σωστή πυξίδα, όταν κοιτάζεις προς τη σωστή κατεύθυνση.

Το 1984, μετά από έντεκα χρόνια έκοψα το κάπνισμα με τη βοήθεια ενός καλού λογισμού. Θυμάμαι πως ανηφόριζα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης προς την Νεάπολη. Αναζητούσα αυτό το βαθύτερο μέσα μου, προσπαθούσα να καταλάβω γιατί λέμε: η ψυχή μου, η σκέψη μου, ..., να βρω τί και πώς, το γιατί δηλαδή διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτά που μας συνθέτουν, αλλά απάντηση δεν έπαιρνα σε αυτό μου το ερώτημα.

Καθώς ο Ήλιος έκαιγε με τις λαμπερές του ακτίνες, μια καλή σκέψη γεννήθηκε μέσα στο μυαλό μου.

Αν το σώμα είναι αποτέλεσμα τροφής κρεάτων, λαχανικών κ.α., τότε είμαι κάτι πέρα και πάνω από αυτό. Όταν μιλώ για όσα με συνθέτουν, λέω, η σκέψη μου, η ψυχή μου, ...κι αυτό με ώθησε να αναζητήσω κάτι πέρα και πάνω από αυτά.

Τι είμαι λοιπόν;

Σκέφτηκα τη Θεϊκή πνοή προς τον Αδάμ, και για να προχωρήσω πιο πέρα, δέχθηκα πως αυτή η πνοή είναι κάτι υπέροχα λαμπερό, ζωογόνο και φωτεινό, όπως οι ακτίνες του λαμπερού καλοκαιρινού Ήλιου που εκείνη τη στιγμή με συντρόφευαν στην πορεία μου.

Αν λοιπόν ως ουσία είμαι κάτι τόσο φωτεινό και ωραίο, όπως μια ηλιαχτίδα, τότε πως την ευχή γίνεται να θέλω να καπνίζω;

Θεέ μου!

Κάτω από το φως μιας τέτοιας σκέψης, μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή τόσο ανόητο και βλακώδες το να θέλω ως φωτεινή Ουσία να καπνίζω.

Έστριβα στην οδό Παναγίας Φανερωμένης, έβγαλα το πακέτο τα τσιγάρα από την τσέπη μου, τα τσαλάκωσα, και ρίχνοντάς τα στο δοχείο απορριμάτων, είπα πως ως ουσία δεν θέλω να ξανά καπνίσω. Εάν κάτι θέλει μέσα μου να καπνίσει, ας πάει μόνο του στο περίπτερο για τσιγάρα!

Πέρασαν δεκαετίες και μόνο στον ύπνο μου είδα ελάχιστες φορές ότι προσπάθησα να καπνίσω και αμέσως ξυπνούσα.

Αρκεί όμως μόνον αυτό;

Αν θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου και στη συνέχεια, θα πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι σωστά και θετικά.

Έκοψες το τσιγάρο. Μπράβο σου. Όμως σε λίγο θα αρχίσει ο κνησμός, θα νιώθεις ανήσυχος από την έλλειψη (;) της νικοτίνης, αφού το σάπιο που μας σκοτώνει μπορεί πλασματικά να μας δημιουργεί το αίσθημα της ... έλλειψης.

Ίσως σκεφτείς με χαμόγελο πως υπάρχουν και τα ναρκωτικά, που άμα μπλέξεις... κι ας γνωρίζουμε πως κι εδώ υπάρχουν θύματα ναρκωτικών που προσέγγισαν σωστά το πρόβλημά και λυτρώθηκαν απ τον αργό θάνατο.

Ας επιστρέψουμε στο συλλογισμό για το τσιγάρο, αφού είναι μια βιωμένη δική μου εμπειρία.

Πώς λειτουργεί το σώμα μας;

Ο οργανισμός είναι έτσι δημιουργημένος, ώστε να αυτοκαθαρίζεται. Με κάθε εισπνοή διάφορα σωματίδια περνούν στα πνευμόνια και σε μια αντίστροφη πορεία με τα τριχίδια που βρίσκονται κατά μήκος του αναπνευστικού, τα ξένα σωματίδια ανεβαίνουν προς τα πάνω, έως ότου φύγουν με ένα ευλογημένο φτάρνισμα.

Πόση ανακούφιση νιώθουμε τότε;

Με την πρώτη κιόλας εισπνοή του καπνού, αμέσως σταματάει αυτή η αμυντική δράση του αναπνευστικού συστήματος. Παράλληλα η νικοτίνη μέσα στο αίμα μας σκληραίνει τις αρτηρίες, με αποτέλεσμα να συρρικνώνονται, να μικραίνει δηλαδή η διάμετρος καθώς χάνουν την ελαστικότητά τους.

Το κενό που δημιουργείται από αυτή τη συστολή γύρω από τις αρτηρίες το καλύπτουν τα υπόλοιπα κύτταρα του σώματός και η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη.

Μόλις όμως σταματάμε το κάπνισμα, αρχίζει άμεσα η αντίστροφη πορεία, μια ευλογία άμεση!

Οι αρτηρίες επανακτούν σε λίγες ώρες σταδιακά την ελαστικότητά τους και πιέζουν τα κύτταρα γύρω τους για να δημιουργήσουν ξανά τον αρχικό χώρο, κι αυτό είναι ο περίφημος κνημός.

Κι εμείς; Τι θλιβερό!

Αντί να χαιρόμαστε, αντί να κάνουμε το σταυρό μας που ο Κύριος μας χάρισε μια άμεση επαναφορά στην υγεία μας, που το σώμα μας άμεσα ανακτά την αρχική του κατάσταση, σπεύδουμε να ...καταπραΰνουμε τον κνησμό με το κάπνισμα, θεωρώντας το μάλιστα και λύτρωση(;).

Αυτό ήταν όλο;

Δυστυχώς όχι. Εδώ έχουμε έναν ανοικτό πόλεμο με όντα πονηρά που δεν θα καταθέσουν εύκολα τα όπλα, γιαυτό χρειάζεται επαγρύπνηση.

Κατορθώσαμε να έχουμε πολλά “εγώ” και “θέλω”. Ο νους μας μοιάζει σαν μια πολυπληθή οικογένεια, με πολλές φωνές-θέλω που εμείς πρέπει να συντονίζουμε και να εκπληρώνουμε.

Συνεχίζω μέσα από τη δική μου βιωμένη εμπειρία.

Είπαμε πως έκοψα το κάπνισμα κατακαλόκαιρο. Τρεις μέρες μετά, απόγευμα, καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα βλέπω τηλεόραση.

Ο κνησμός υπάρχει αλλά δεν του δίνω σημασία.

Ξάφνου προβάλει μία διαφήμιση για μία μπύρα. Ακούω τον ήχο από το παγωμένο υγρό που ρέει μέσα στο ποτήρι και μου γεννιέται η επιθυμία να δροσιστώ. Παράλληλα “ακούω” τη σκέψη μου πως πρέπει να σηκωθώ, να ντυθώ και να πάω έως το διπλανό ψιλικατζίδικο για να αγοράσω μία μπύρα να πιω!

Ενώ προσπαθώ να υλοποιήσω αυτή μου την επιθυμία, συνειδητοποιώ τι κάνω, και με μια άκρως ελληνική λέξη στολίζω τον εαυτό μου, και προσγειώνομαι ξανά στην πολυθρόνα.

Τι είχε συμβεί;

Αν καταλάβεις την πολλαπλότητα των εγώ που συνωστίζονται στο νου, τότε πρέπει να προσέχεις τις παγίδες που θα σου στήσουνε.

Μιλήσαμε για οικογένεια με πολλά παιδιά.

Ας δεχθούμε για οικονομία χρόνου πως ένα είναι καχεκτικό, το παρακαλάς να φάει και να δυναμώσει. Το άλλο πάλι είναι τετράπαχο και το απειλείς πως θα του σπάσεις τα πόδια αν πλησιάσει το ψυγείο!

Αν όμως κάνεις το σφάλμα κι εμπρός στο τετράπαχο ανοίξεις το ψυγείο να ταΐσεις το καχεκτικό που πρέπει να δυναμώσει, τότε θα πέσεις στην παγίδα, θα επιτρέψεις αυτό που πριν απαγόρευες. Να κάνεις το “κέφι” εκεί όπου πριν προσπαθούσες να αντισταθείς, να υποπέσεις, να υποτροπιάσεις, να χάσεις τελικά τον έλεγχο.

Καλή η δροσιά μιας μπύρας στο κατακαλόκαιρο, μόνο που πρέπει να την πιω “όταν το θεωρώ πρέπον”, και σίγουρα όχι μέσα από την όποια διαφήμιση που μου δημιουργεί ξαφνικά την “επιθυμία” για κάτι που δεν είχα κατά νου.

Ορίζεις.

Πρέπει να ορίζεις τους κανόνες της δικής σου ζωής. Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να παρασύρεται. Επιβάλλεται σε αυτόν τον αγώνα να είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση.