Η εξομολόγηση. Πως ένας παπάς με αδυναμίες θα με συγχωρέσει;

Η εξομολόγηση

Πως ένας παπάς με αδυναμίες θα με συγχωρέσει, αφού και ο ίδιος ως άνθρωπος έχει πέσει σε αμαρτίες;

Ο Κύριος δίνει αξία σε κάθε ενέργεια και κάθε πρόθεση του ανθρώπου. Δώρισε στο δημιούργημά Του το αυτεξούσιο, αλλά δυστυχώς μετά την πτώση έχει βαριά μολυνθεί με τον εγωισμό.

Ο Θεός όπως είδαμε έχει την άπειρη Αγάπη και το μόνο που θέλει είναι να βοηθά και όταν του ζητηθεί, συγχωρεί.

Ίσως σκεφτείς πως έπρεπε να μας δώσει και σε ατομικό επίπεδο τη δυνατότητα της αυτό συγχώρησης. Ακούγεται λογικό για εμάς τους οκνηρούς και εγωπαθείς. Είναι όμως σαν να θέλεις να ξοφλήσεις την εφορία μεταφέροντας τα χρήματα του χρέους από τη μία σου τσέπη στην άλλη.

Πρέπει να πάμε στο γκισέ της εφορίας για να ξοφλήσουμε κάθε μας χρέος και ποσώς μας ενδιαφέρει -ως προς το χρέος- αν ο υπάλληλος που θα βάλει τη σφραγίδα εξοφλήθη είναι σωστός ή όχι, αν είναι κλέφτης, χαρτοπαίχτης, ακόμη και με βαρύτερα αμαρτήματα φορτωμένος.

Ανθρωπίνως θα λυπηθούμε ή θα αηδιάσουμε γι' αυτόν, αλλά η δική μας δουλειά θα έχει γίνει με την εξοφλητική σφραγίδα που θα βάλει στο χαρτί του χρέους μας.

Μην αυταπατάσαι αγαπητέ αναγνώστη και μην επιτρέπεις να σε επηρεάζουν τέτοιου είδους ανοησίες που κυριαρχούν σε επιρρεπή μυαλά. Πως δεν πρέπει τάχα να ευτελίζεται ένα τέτοιο μυστήριο με έναν ανάξιο Πνευματικό.

Ευλογία να αναζητήσουμε άξιο πνευματικό, γιατί θα είναι ακόμη καλύτερα! Έως ότου τον βρούμε, ξεκινούμε όπου υπάρχει πνευματικός, και είναι πρόβλημα Θεού, υπάλληλός Του είναι, κι “ούτε ψύλλος” στο κόρφο ενός “κακού” Πνευματικού την ώρα της κρίσεως.

Ανόητος πάλι ο λογισμός που λέει, γιατί να εξομολογηθώ αφού το έχω ξανακάνει, και φοβούμαι πως θα επαναλάβω και πάλι στο μέλλον την ίδια αμαρτία;

Εάν δούμε την αμαρτία ως κηλίδα, ως μια βρωμιά ψυχής, καταλαβαίνουμε την ανάγκη του καθαρισμού μας από αυτήν.

Πως λειτουργούμε στο φυσικό μας επίπεδο;

Λίγο πριν την εξορία από τον Παράδεισο, ο Κύριος δίνει κα-νόνα με ιδρώτα, κόπο και μόχθο να βγάζει το ψωμί του ο άνθρωπος δουλεύοντας τη Γη.

19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ· (Γένεσις κεφ 3)

Ο άνθρωπος πλένεται, με την βεβαιότητα πως και την άλλη ημέρα θα ξανά-λερωθεί, και χωρίς δισταγμό θα ξανά-πλησιάσει το νερό για να ξανά-καθαρισθεί.

Γνωρίζοντας ο Κύριος ότι ο άνθρωπος πολλές φορές και ψυχικά θα λερωθεί, λέει πως όχι επτά, αλλά εβδομήντα επτά φορές κάθε ημέρα πρέπει να συγχωρούμε, δηλαδή πάντοτε.

21 Τότε προσελθὼν αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐμὲ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; 22 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις ἀλλ' ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά. (Ματθαίον κεφ 8)

Τόνισε πως δεν ήρθε για όσους θεωρούν τον εαυτό τους αναμάρτητο, αλλά κυρίως για τους αμαρτωλούς που χρείαν έχουν της σωτηρίας.

Γνωρίζει ο Δημιουργός ότι η ψυχή του ανθρώπου θα λερωθεί πολλές φορές με ότι ονομάζουμε αμαρτία. Δεν στέκεται όμως εκεί ο λόγος Του. Είναι σαν να μην Τον πειράζει που ο άνθρωπος αμαρτάνει. Τον ενοχλεί όμως όταν ο άνθρωπος μένει γαντζωμένος στην αμαρτία.

Κοίταξέ το από μια άλλη οπτική γωνιά.

Εργάζεσαι, ίδρωσες κι έχεις λερωθεί. Κανείς δεν σε κατηγορεί που στην προσπάθειά σου αυτή έχεις σωματικά λερωθεί;

Όλοι όμως θα σε κατηγορήσουν εάν αγαπήσεις τη βρωμιά και θέλεις να ζήσεις μαζί της.

Όσες φορές κι αν αμαρτήσεις, άλλες τόσες φορές πρέπει και να εξομολογηθείς, πάντα με τη βεβαιότητα ότι αν και όταν ξαναπέσεις στην μετέπειτα σου πορεία, πάντοτε θα υπάρχει ένας Πνευματικός -άξιος ή ανάξιος-, που γονατίζοντας εμπρός του δίνεις την καλή μαρτυρία και παίρνεις τη σωτήριο άφεση.

Ίσως θεωρήσεις ότι η επανάληψη εγκυμονεί τον κίνδυνο της “αναισθησίας” του πιστού, που ό,τι και να γίνει δεν στεναχωριέται αφού πάντοτε θα υπάρχει ένας πνευματικός για το λουτρό της ψυχής του.

Σκέψου λίγο. Βλέπεις το πλάσμα σου να αμαρτάνει ξανά και ξανά. Ανθρωπίνως θυμώνεις με όλα σου τα δίκαια.

Ευτυχώς για εμάς, ο Θεός δε στέκει στην αμαρτία, δεν οργίζεται με το δημιούργημά Του, αλλά με την ανοησία του.

Με το να επιτρέπει η μακροθυμία Του αλλεπάλληλες πτώσεις και ανατάσεις, περιμένει αυτό που συνήθως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Να συναισθανθούν, να εν-τραπούν για το φέρσιμο τους απέναντι σε έναν πράγματι μακρόθυμο Κύριο.

Έτσι ο πιστός δεν επιστρέφει με -ή από- το φόβο της τιμωρίας.

Επιστρέφει οικειοθελώς μέσα από ένα δυνατό συναίσθημα ευγνωμοσύνης και αγάπης που μέσα του καλλιέργησαν οι αλλεπάλληλες πτώσεις και εξομολογήσεις, ένα συναίσθημα αδυναμίας, ντροπής, αυτογνωσίας.

Ο Θεός έχει άπειρη υπομονή, δεν κρίνει με τον τρόπο που εμείς κρίνουμε τους άλλους.

Παρατηρήστε πως όταν κρίνει ένα παιδί, το κάνει με απόλυτη αυστηρότητα.

Ένας έφηβος δεν θα κρίνει μόνο. Επαναστατεί, και αν μπορεί τιμωρεί, αναλαμβάνει να βρει μόνος το δίκαιό του.

Ένας γονιός είναι πιο μακρόθυμος, λόγω ηλικίας έχει κατανόηση και εμπειρία από τη ζωή. Πολλές φορές όμως ο κακός εννοούμενος εγωισμός του γονιού, τον οδηγεί σε άμεση σύγκρουση με το παιδί του.

Ο παππούς και ή γιαγιά δείχνουν περισσότερη κατανόηση στα προβλήματα του εφήβου, όχι γιατί είναι εγγόνι, αλλά λόγω της μεγαλύτερης εμπειρίας από την ίδια τη ζωή. Μια πολύτιμη γνώση του τι πράγματι αξίζει ή όχι στη ζωή αυτή.

Πόση κατανόηση μπορούμε να περιμένουμε αναλογικά από τον Θεό;

Υπάρχει κι ο άλλος λογισμός: Αν δεν έχω κάνει αμαρτίες, γιατί να εξομολογηθώ. Αν έζησα μια ήσυχη και χαμηλών τόνων ζωή, αν ποτέ δεν έβλαψα ούτε κακολόγησα κανέναν. Αν δε νιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ γιατί να είναι αυτό αμαρτία;

Υπάρχει μια θαυμάσια παραβολή που μιλά για τον γάμο Του Υιού και τους καλεσμένους, που αν και τους κάλεσε τρεις φορές, αρνήθηκαν να προσέλθουν στον γάμο της Βασιλείας Του Θεού:

2 Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ. 3 καὶ ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ καλέσαι τοὺς κεκλημένους εἰς τοὺς γάμους, καὶ οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν. 4 πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους λέγων· εἴπατε τοῖς κεκλημένοις· ἰδοὺ τὸ ἄριστόν μου ἡτοίμασα, οἱ ταῦροί μου καὶ τὰ σιτιστὰ τεθυμένα, καὶ πάντα ἕτοιμα· δεῦτε εἰς τοὺς γάμους. 5 οἱ δὲ ἀμελήσαντες ἀπῆλθον, ὃς μὲν εἰς τὸν ἴδιον ἀγρόν, ὃς δὲ εἰς τὴν ἐμπορίαν αὐτοῦ· 6 οἱ δὲ λοιποὶ κρατήσαντες τοὺς δούλους αὐτοῦ ὕβρισαν καὶ ἀπέκτειναν. 7 ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος ὠργίσθη, καὶ πέμψας τὰ στρατεύματα αὐτοῦ ἀπώλεσε τοὺς φονεῖς ἐκείνους καὶ τὴν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησε. 8 τότε λέγει τοῖς δούλοις αὐτοῦ· ὁ μὲν γάμος ἕτοιμός ἐστιν, οἱ δὲ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι· 9 πορεύεσθε οὖν ἐπὶ τὰς διεξόδους τῶν ὁδῶν, καὶ ὅσους ἐὰν εὕρητε καλέσατε εἰς τοὺς γάμους. 10 καὶ ἐξελθόντες οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι εἰς τὰς ὁδοὺς συνήγαγον πάντας ὅσους εὗρον, πονηρούς τε καὶ ἀγαθούς· καὶ ἐπλήσθη ὁ γάμος ἀνακειμένων. 11 εἰσελθὼν δὲ ὁ βασιλεὺς θεάσασθαι τοὺς ἀνακειμένους εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἔνδυμα γάμου· 12 καὶ λέγει αὐτῷ· ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; ὁ δὲ ἐφιμώθη. 13 τότε εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῖς διακόνοις· δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. 14 πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοὶ, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί. (Ματθ κεφ: 22ο)

Τι τιμή μας κάνει ο Κύριος;

Τρεις φορές μας καλεί στο Σωτήριο Του Δείπνο, όπως σε κάθε Θεία Λειτουργία, τρεις φορές κτυπούν οι καμπάνες γιαυτό το κάλεσμα.

Είμαστε καλεσμένοι λοιπόν σε ένα λαμπρό δείπνο, όπου αν όχι τι άλλο, πρέπει να σπεύσουμε αφού κάνουμε τα αυτονόητα, και δε μιλώ για δώρο, αλλά το απλό λουτρό και το καθαρό ένδυμα που πρέπει να φορέσουμε.

Να πλυθούμε, να εξομολογηθούμε, να απαλλαγούμε επιτέλους από την αμαρτία. Όταν καθαριστείς, είναι λογικό να μη ξαναβάλεις τα βρώμικα ρούχα που πριν φορούσες, αλλά νέα και καθαρά. Αυτή τη στολή αναζήτησε στο άνθρωπο που ήρθε δίχως ένδυμα γάμου.

Μας έχει προταθεί συμβόλαιο υιοθεσίας, υπογεγραμμένο με αίμα αθώου. Η από εμάς αποδοχή του συμβολαίου υιοθεσίας επιβάλλει τη μετουσίωση μας από χοϊκούς -από Γη φτιαγμένους- σε Θεϊκούς.

Πως αλλιώς μπορούμε να ελπίζουμε σε μερίδιο Θεϊκής -Βασιλικής κληρονομιάς; Αν και είμαστε επαίτες στη Γη, μας καλεί να γίνουμε πρίγκιπες, αδέρφια με τον πραγματικό Του Υιό.

Μονόδρομος η αποδοχή όλων όσων αναφέραμε, και η συχνή συμμετοχή μας σε αυτόν τον λαμπρό Δείπνο του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου.

Αν όχι τι άλλο, να “αλλάξουμε” το δικό μας αίμα και σώμα, που από φθαρτό και ανήμπορο, το μετατρέπει ο Κύριος σε άφθαρτο και αθάνατο.

Για να ελπίζεις σε αποδοχή Του, πρέπει να συμμετέχεις.

Για να συμμετέχεις, πρέπει να προετοιμαστείς σύμφωνα με όσα μας λένε και οι πατέρες της Εκκλησίας.