Ο πιστός και το αίτημα. Γιατί ο Θεός δεν βοηθά τους “δικούς Του πιστούς;

Ο πιστός και το αίτημα

Γιατί ο Θεός δεν βοηθά τους “δικούς Του πιστούς, τους ορθοδόξους, ή έστω τους χριστιανούς;

Όσοι πλησίασαν το Θεό, βρήκαν αυτό που όλοι εμείς ακόμη δεν μπορέσαμε να “νιώσουμε”.

Θέλει κόπο και προσπάθεια, και θέλει κυρίως την πρόθεσή μας, αφού όπως προείπαμε όλα τα άλλα τα προσφέρει ο Κύριος.

Η αρχή σε κάθε νεοφώτιστο πιστό ξεκινά στη φάτνη, στο στά-βλο του Νου, όπου οι ζωώδεις σκέψεις γεμάτες συμφέρον ζεσταίνουν το μικρό Χριστό.

Είναι κατάντια να είσαι χριστιανός ελπίζοντας σε υλικά αγαθά, αλλά έτσι ξεκινούμε όλοι, έως ότου με τη δική Του βοήθεια βρούμε αυτό το ανώτερο, αυτό που μας μετατρέπει από ζήτουλες σε πρίγκιπες, σε αποδέκτες μιας βασιλικής κληρονομιάς.

Για όλα όμως αυτά υπάρχουν προϋποθέσεις, υπάρχουν οι “όροι” της Καινής Διαθήκης που πρέπει από εμάς να τηρηθούν.

Όπως είδαμε, η βάση για όλα είναι η από εμάς ομολογία του Υιού Του Θεού, που έχει όνομα: Ιησούς Χριστός.

Οι Ορθόδοξοι έχουμε αυτό το προτέρημα από τη νηπιακή μας ηλικία, αν και πρέπει να το ενστερνιστούμε και στην ενήλικη μας κατάσταση με λόγια και έργα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα σε όσους Τον αναζητούν με τη λογική. Πώς να δεχτείς ό,τι δε βλέπεις και κυρίως πώς να πιστέψεις, αφού κατά κανόνα ο Κύριος ό,τι κάνει, το κάνει με τόση διακριτικότητα, που, εάν λίγο θέλεις, θα το προσπεράσεις μέσα από την λογική ερμηνεία των φυσικών φαινομένων.

Θα το πω διαφορετικά.

Όταν Αναστήθηκε με διακριτικότητα εμφανίστηκε ορισμένες φορές μόνο στους μαθητές Του.

Αν μετά την Ανάσταση συνέχιζε να διδάσκει όπως και πριν, πόσοι και ποιοι θα ήταν αυτοί που θα αρνιόταν τη θεότητα Του;

Όλοι τον είδαν να διδάσκει, τον είδαν πάνω στο Σταυρό και υπήρχε η φρουρά που φύλαγε τον τάφο. Τα θαύματα Του ήταν πολλά και πρόσφατα.

Εάν λοιπόν είχαμε την ηλίου φαεινότερη “απόδειξη” της ύπαρξης Του, αυτομάτως θα έπαυε και η ανάγκη ύπαρξης της Πίστεως. Δεν θα χρειαζόταν να προβληματιστούμε για το τι πρέπει να κάνουμε, αφού όλα θα ήταν μονόδρομος.

Εάν ήταν μονόδρομος η επιλογή του ανθρώπου, τότε δεν θα έπρεπε να υπήρχε η εντολή απαγόρευσης του καρπού στον Παράδεισο. Με άλλα λόγια, δεν έχει καμμία αξία η “Ελεύθερη Βούληση”, εάν δεν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής;

Εάν έκανε φανερή σε όλο τον κόσμο την παρουσία Του μετά την Ανάσταση, αυτή Του η πράξη με έναν μόνο τρόπο θα μπορούσε να ερμηνευτεί: Ως επίδειξη δυνάμεως και αυτό είναι εντελώς άστοχο ως προς την πρόθεση και τις πράξεις του Κυρίου μας.

Όμως πάντοτε θα υπάρχουν οι αντίθετες απόψεις και οι ενάντιες γνώμες. Σεβαστές γι αυτούς, ανοησία για εμάς και πιθανόν επιζήμιες, αν δεν τις προσεγγίσουμε με το σωστό τρόπο.

Για να σπιλώσουν οι Ιουδαίοι το ένδοξον της Ανάσταση Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διέδωσαν πως το σώμα το έκλεψαν οι μαθητές.

Τι διαβάζουμε στα ανάλογα εδάφια;

12 ο δε Πέτρος, σηκώθηκε και τρέχοντας έφτασε στο μνημείο, και από την είσοδο του έσκυψε και είδε τα οθώνια μόνα, δίχως το σώμα του Κυρίου μας, (τις υφασμάτινες λουρίδες που τύλιγαν τους νεκρούς) και επέστρεψε, ανεχώρησε θαυμάζοντας το γεγονός.

12 ὁ δὲ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτὸν θαυμάζων τὸ γεγονός. (Λουκάν κεφ 24ο)

Επίσης: 39 ο Νικόδημος -ο οποίος εκήδευσε το σώμα του Κυρίου- έφερε μείγμα σμύρνας και αλόης με το οποίο και άλειψαν το σώμα του Κυρίου ταυτόχρονα με τα οθώνια που τον τύλιξαν, αφού έτσι ήταν το έθιμο για τους Ιουδαίους.

39 ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον, φέρων μῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν. 40 ἔλαβον οὖν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔδησαν αὐτὸ ἐν ὀθονίοις μετὰ τῶν ἀρωμάτων, καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν. (Ιωάν κεφ 19)

Δεν αρκεί να έχεις την “καλή διάθεση” όταν διαβάζεις. Πρέπει να αναζητάς, να “κοιτάζεις” μέσα κι ανάμεσα από τις γραμμές.

Να εμβαθύνουμε πρέπει. Είναι αδύνατον να πας νύκτα, και μέσα στη σιωπή της νύκτας με το φόβο της φρουράς των Ρωμαίων να κλέψεις ένα σώμα νεκρό, κυλώντας μια τεράστια πέτρα που φράσσει την είσοδο. Κι αφού τα πετύχεις όλα αυτά, αντί να πάρεις όπως-όπως το νεκρό σώμα και να φύγεις, καθυστερείς για να ξετυλίξεις τα οθόνια που το έχουν τυλίξει, μάλιστα με Σμύρνα που κολλάει το ύφασμα επάνω στο δέρμα.

Και τέλος, αφού ξετύλιξαν το σώμα, δίπλωσαν όμορφα-όμορφα το σουδάριο -το ύφασμα που τύλιξαν το κεφάλι του Ιησού- ...έφυγαν με όλη τους την άνεση, τοποθετώντας το βράχο στην αρχική του θέση:

6 ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, 7 καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. (Ιωάννην κεφ 20

Είναι αστειότητες με όσα αβίαστα και ανεδαφικά ψέματα προσπαθούν τότε και τώρα να ...μειώσουν το μεγαλείο της Αναστάσεως Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Από την άλλη, αν ο Κύριος έδειχνε φανερά μια ιδιαίτερη εύνοια στους Χριστιανούς, θα είχαμε και πάλι το ίδιο αποτέλεσμα.

Η αποδοχή Του από τους αδύναμους θα ήταν ένας αναγκαστικός μονόδρομος.

Που μας οδηγεί αυτή η σκέψη;

Εκεί όπου και ο Κύριος είπε:

33 μάθετε να ζητάτε τη βασιλεία Του Θεού, και την δικαιοσύνη Του, και όλα όσα θα θέλατε για τις ανάγκες σας θα προστεθούν σε εσάς 34 Μη μεριμνήσετε για το αύριο γιατί η αυριανή ημέρα θα μεριμνήσει τα δικά της, αρκετό είναι το κακό -ο κόπος και οι έννοιες δηλαδή- της κάθε ημέρας.

33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 34 Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς.(Ματθαίου, κεφ 6ο)

Τι διδάσκει ο Κύριος; Να αξιολογήσουμε σωστά τις προτεραιότητές μας.

Αξίζει να πούμε δύο λόγια για μία ακόμη παραβολή του Κυρίου μας, όπου μιλά για πολλούς αργόσχολους που τους έστειλε στον αμπελώνα Του ως εργάτες.

Άλλους τους προσέλαβε το πρωί-πρωί, άλλους κατά τις δέκα, άλλους το μεσημέρι, άλλους το απόγευμα και τέλος κάποιους πολύ αργά, τόσο, όσο να εργαστούν μία ώρα μόνον.

Την ώρα της πληρωμής, ξεκινά να αμείβει τους τελευταίους που εργάστηκαν μία ώρα με το ποσό τους ενός δηναρίου, και με ίδιο ποσό πλήρωσε και όλους τους άλλους εργάτες, άσχετα εάν δούλεψαν λίγες οι πολλές ώρες.

1 Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐξῆλθεν ἅμα πρωῒ μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ 2 καὶ συμφωνήσας μετὰ τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τὴν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. 3 καὶ ἐξελθὼν περὶ τρίτην ὥραν εἶδεν ἄλλους ἑστῶτας ἐν τῇ ἀγορᾷ ἀργούς, 4 καὶ ἐκείνοις εἶπεν· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον δώσω ὑμῖν. οἱ δὲ ἀπῆλθον. 5 πάλιν ἐξελθὼν περὶ ἕκτην καὶ ἐνάτην ὥραν ἐποίησεν ὡσαύτως. 6 περὶ δὲ τὴν ἑνδεκάτην ἐξελθὼν εὗρεν ἄλλους ἑστῶτας ἀργούς, καὶ λέγει αὐτοῖς· τί ὧδε ἑστήκατε ὅλην τὴν ἡμέραν ἀργοί; 7 λέγουσιν αὐτῷ· ὅτι οὐδεὶς ἡμᾶς ἐμισθώσατο. λέγει αὐτοῖς· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον λήψεσθε. 8 ὀψίας δὲ γενομένης λέγει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος τῷ ἐπιτρόπῳ αὐτοῦ· κάλεσον τοὺς ἐργάτας καὶ ἀπόδος αὐτοῖς τὸν μισθὸν ἀρξάμενος ἀπὸ τῶν ἐσχάτων ἕως τῶν πρώτων. 9 καὶ ἐλθόντες οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον. 10 ἐλθόντες δὲ οἱ πρῶτοι ἐνόμισαν ὅτι πλείονα λήψονται, καὶ ἔλαβον καὶ αὐτοὶ ἀνὰ δηνάριον. 11 λαβόντες δὲ ἐγόγγυζον κατὰ τοῦ οἰκοδεσπότου 12 λέγοντες ὅτι οὗτοι οἱ ἔσχατοι μίαν ὥραν ἐποίησαν, καὶ ἴσους ἡμῖν αὐτοὺς ἐποίησας τοῖς βαστάσασι τὸ βάρος τῆς ἡμέρας καὶ τὸν καύσωνα. 13 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν ἑνὶ αὐτῶν· ἑταῖρε, οὐκ ἀδικῶ σε· οὐχὶ δηναρίου συνεφώνησάς μοι; 14 ἆρον τὸ σὸν καὶ ὕπαγε· θέλω δὲ τούτῳ τῷ ἐσχάτῳ δοῦναι ὡς καὶ σοί. 15 ἢ οὐκ ἔξεστί μοι ποιῆσαι ὃ θέλω ἐν τοῖς ἐμοῖς, εἰ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρός ἐστιν ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι; 16 Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι· πολλοὶ γὰρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί. (Ματθ κεφ 20)

Δεν θα σταθώ στην ανάλυση της παραβολής. Το ζητούμενο είναι η αμοιβή των εργατών που “λογικά” δεν μπορεί να είναι διαφορετική για κάθε έναν. Κανείς δεν μπορεί να πληρωθεί με λιγότερο ή περισσότερο Παράδεισο.

Άλλο σημείο, που δυστυχώς δεν κατανοήσαμε επαρκώς, που αφήνει πικρία στη σκέψη πολλών πιστών στην παραβολή του Ασώτου, είναι η συμπεριφορά του μεγάλου αδελφού και η απάντηση του Θεού Πατέρα.

Οργίσθηκε ο μεγάλος γιος και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι. Ο Πατέρας βγήκε έξω και τον παρακάλεσε να αλλάξει γνώμη.

Ο μεγάλος γιος επιμένει λέγοντας το παράπονό του, πως “Αν και τόσα χρόνια στάθηκα πιστός και δεν παράκουσα καμία σου εντολή, ποτέ δεν μου έδωσες έστω ένα κατσίκι για να διασκεδάσω κι εγώ λίγο με τους φίλους μου. Και σε αυτόν που έχει κατασπαταλήσει το δικό σου βιός με πόρνες, τον ανταμείβεις με ολόκληρο μοσχάρι και μάλιστα το καλύτερο σου. Ο Πατέρας απαντά πως εσύ μεγάλε μου γιε, πάντοτε ήσουν μαζί μου και ότι είχα ήταν από πάντοτε και δικό σου. Θα πρέπει όμως να χαρείς και να ευχαριστηθείς που ο μικρός σου αδερφός, αν και έφυγε, αν και ήταν αγνοούμενος ίσως και νεκρός, τελικά επέζησε, και ευρέθει”.

29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. 31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. (Λουκά κεφ. 15ο)

Για να κατανοήσουμε τη στάση Του Θεού Πατέρα προς τον πιστό μεγάλο αδερφό, πρέπει να προσέξουμε ορισμένες λέξεις.

28 ωργίσθη δε και ουκ ηθελεν εισελθείν

Ήταν λοιπόν έξω από το “σπίτι” και ο μικρός και ο μεγάλος αδερφός, μόνο που ο μικρός “τρύπωσε” ενώ ο μεγάλος που πειράχθηκε το φιλότιμο του, -ίσως σκεφτείτε δίκαια- πείσμωσε, και δυστυχώς παρ όλο που ήταν πάντοτε κοντά στο Θεό Πατέρα, κινδυνεύει να χάσει την βασιλεία.

Όλοι μας, όσο είμαστε εν ζωή, βρισκόμαστε έξω από τη βασιλεία του Θεού. Όλοι μας ζούμε με λίγα ή περισσότερα, και κατά κανόνα κατασπαταλούμε το βιός που μας έχει δώσει ο ουράνιος Πατέρας. Κάποιοι όμως δεν απολαμβάνουν το μόσχο το σιτευτό, ούτε καν ένα ερίφιο εν ζωή.

Σίγουρα όχι εμείς οι κοσμικοί που κατασπαταλούμε άλλος πολύ κι άλλος περισσότερο, τα δώρα του Θεού.

Φανταστείτε Αγιορείτες Πατέρες στη θέση του μεγάλου αδελφού. Σε όλη τους τη ζωή “μένουν” μαζί με το Θεό με απίστευτες στερήσεις, κάνοντας με τη βοήθειά Του τον καλό αγώνα της τελειώσεως, ζώντας σε απόλυτη υπακοή.

Παραφωνία ως προς τη στάση ζωής αν ο κάθε Ασκητής έκανε παράπονο που ο Θεός Πατέρας χάρηκε με την επιστροφή κάθε ασώτου κοσμικού, εμμένοντας στο ότι κατασπατάλησε πριν τη μετάνοια και την επιστροφή τα θεϊκά Του δώρα.

Φανταστείτε ένα από τα παιδιά σας να γίνει εριστικό και άδικο προς τα άλλα. Σε οργίζει η στάση του και προσπαθείς ως γονιός πρώτα σωστά να το νουθετήσεις να επανέλθει στα “λογικά” του και όχι να το τιμωρήσεις. Η δυστυχία του γονιού θα αυξηθεί περισσότερο αν καθημερινά ακούει το αδικούμενο παιδί να αναζητά με κάθε τρόπο “το δίκαιο του” να καταφέρετε και να προσπαθεί να βρει το δίκαιό του με κάθε τρόπο.

Έχεις τον μεγάλο πατρικό σου πόνο για το “άσωτο” παιδί, και τώρα έναν μεγαλύτερο για τη “μουρμούρα” του αδικούμενου, όταν γνωρίζεις ότι θα το οδηγήσει κάποια στιγμή και σε ενέργειες αδερφού ενάντια του αδερφού.

Για το γονιό “τρως τις σάρκες σου”. Το παιδί δεν το αντιλαμβάνεται, παρά μόνο όταν αργότερα βρεθεί στη θέση του γονιού.

Όταν συναισθανθούμε τη θέση μας, όταν μετανιώσουμε και θελήσουμε να επιστρέψουμε, επιβάλλεται εμείς να κάνουμε το πρώτο βήμα. Τότε τρέχει σε προϋπάντηση ο Πατέρας-Θεός και μας δέχεται με τιμές πίσω στο σπίτι.

Βλέπετε κάποια “αδικία” στην απόφαση του Θεού Πατέρα;

Έτσι κατανοούμε την “αδικαιολόγητη” άρνηση των ασκητών να συναντήσουν μέλη της οικογένειάς τους που έρχονται με απώτερο στόχο να τους επαναφέρουν πίσω στην “αληθινή” ζωή.

Όποιος “ξαφνικά” θελήσει να μονάσει, το αντιλαμβάνεται ως απόφαση “ασώτου” να επιστρέψει πίσω στο Πατρικό. Κάθε κοσμικός συγγενής που τον αναζητά, το κάνει πρωτίστως με σκοπό να τον “λογικέψει”.

Ουσιαστικά όμως τι του ζητά; Να επιστρέψει πίσω στην κοσμική και προγενέστερη άσωτη ζωή του!

Το πρόβλημα λοιπόν το έχουμε οι κοσμικοί. Αν και “εξόριστοι”, θεωρώντας ότι ζούμε απολύτως φυσιολογικά ως προς τον αληθινό στόχο που έχουμε δημιουργηθεί, βλέπουμε ως “λάθος” ως “εγκλεισμό” ενός μέλους της οικογενείας μας μέσα στα χοντρά και αδιαπέραστα ντουβάρια ενός Μοναστηριού.

Το “ερμηνεύουμε” ως αστοχία και όχι ως αποδοχή μιας εντολής Θεϊκής που ζητά να επιστρέψουμε “πίσω” όσο είμαστε εν ζωή, και όχι την αναγκαστική μας επιστροφή μετά θανάτου.