Πράξη και απραξία

Πράξη και απραξία

Αν κάνεις το σωστό, ελπίζεις σε ανταπόδοση. Γιατί όμως αν δεν κάνεις ποτέ το κακό, να βρεθείς στην λάθος πλευρά των μη σωσμένων;

Κάποιος αγρότης περιέφραξε ένα κομμάτι γης δίπλα σε μια στροφή του δρόμου και άρχισε να το καλλιεργεί.

Τον κούρασε στην αρχή, γιατί η γης ήταν σφικτή, πατημένη, γεμάτη πέτρες και αγριόχορτα.

Με υπομονή και οργώματα μπόρεσε να την κάνει “αφράτη”, να δεχτεί σπόρους και να του ανταποδώσει καρπό τριάκοντα, εξήκοντα και εκατονταπλάσια.

Κάποτε το ενδιαφέρον του για το κομμάτι αυτό της γόνιμης γης ατόνησε, και το κτήμα έμεινε εγκαταλελειμμένο.

Ο φράκτης έσπασε σε ένα σημείο, και άρχισαν να περνούν και πάλι μέσα από το εύφορο κομμάτι γης οι περαστικοί.

Η γη έγινε πάλι “σφικτή” και άγονη.

Υπάρχει διαφορά της περιφραγμένης γης από αυτής του δρόμου;

Ως Γη καμία, μόνο που ο δρόμος είναι ένα κομμάτι Γης που το ποδοπατούμε, σφίγγει και δεν μπορεί πλέον να καρπίσει.

Ο Κήπος είναι αφράτος όσο και για όσο τον έχουμε περιφράξει με πασσάλους, με τις εντολές του Θεού.

Μπορεί να μην κάνουμε ποτέ μας κακό σε κανέναν, αλλά όσο δεν καλλιεργούμε την ψυχής μας, φυσικό επακόλουθο είναι η φθορά.

Δεν κάνουμε κανένα “κακό”, αλλά!

Με το να “χαλάει” ο φράκτης και να πατούν τη γη μας, η καρδιά αρχίζει σιγά-σιγά να μην “αισθάνεται”, γίνεται σφικτή και κανένας σπόρος δεν μπορεί να καρπίσει ξανά σε αυτήν.

Ο πιστός που ζει στην Αλήθεια Του Κυρίου δεν μπορεί να μένει στάσιμος, να μην εξελίσσεται. Επιβάλλεται σε όλους εμάς να γρηγορούμε.

Όσο ζούμε μακρυά από τη Ζέση -τη ζεστασιά- Του Θεού, όλα φαντάζουν ως υποχρέωση, ενώ είναι εντελώς το αντίθετο.

Έτσι συμβαίνει και με την εργασία. Ορισμένοι τη θεωρούν υποχρέωση αλλά η εργασία είναι δικαίωμα, για να έχεις μια ισορροπία πολύτιμη μέσα σου, και αυτό δυστυχώς το συνειδητοποιούν μόνον οι άνεργοι.

Έτσι και με τις “υποχρεώσεις” μας απέναντι στον Θεό.

Όσο τις βλέπουμε υποχρεώσεις, λογικό να τις λάβουμε ως αγγαρεία και “χάσιμο χρόνου”.

Όταν όμως ζήσεις λίγο την μυστηριακή ζωή, όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς πόσα παίρνεις τώρα από μια Ζωντανή σχέση με Τον Θεό, τότε καταλαβαίνεις πως είναι Δικαίωμά σου να μετέχεις σε αυτόν τον πλούτο, που τώρα από άγνοια και μόνο περιφρονείς.

Ο σημερινός άνεργος που συνειδητοποίησε ότι η δουλειά δεν είναι υποχρέωση αλλά δικαίωμα, έχει το χρονικό περιθώριο να διορθώσει στο μέλλον τη στάση, τις ιδέες και τα οικονομικά του.

Ο πιστός που αφήνεται στην “ανεργία” και στην αδράνεια της πίστης, έχει τον καιρό να διορθώσει αυτή του την κατάσταση;

Είναι ψίχουλα αδιαφορίας, ολιγωρίας και νωθρότητας όλα όσα μας κρατούν μακρυά από την πηγή της ζωής, Τον Κύριο.

Δεν επιτρέπεται σε λίγα τέτοια ψίχουλα, που έλεγε κι ο Αγιορείτης Καλόγερος, να σκοντάψουμε, σε αυτό το μοναδικό μας ταξίδι που δεν πρέπει με τίποτε να χάσουμε.