Η πτώση του Αγγελικού κόσμου

Η πτώση του Αγγελικού κόσμου

Τι γνωρίζουμε για την αρχή της Δημιουργίας του αοράτου κόσμου από το Θεό; Πως έγινε η αρχή της Δημιουργίας; Ποιο το αίτιο για να αρχίσει η δημιουργία;

Σημείωση: Τα πραγματικά γεγονότα δεν είναι ακριβώς γνωστά. Όσα ακολουθούν, γράφονται σε αντιδιαστολή ενός φρικτού ψέματος οπαδών του Εωσφόρου.

Αν και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και η επιστήμη αναζητά το “Πως έγινε ο Κόσμος”, η Θεολογία εμμένει στο “Ποιος έκανε τον Κόσμο”.

Ποιος με σαφήνεια μπορεί να περιγράψει τις πρώτες στιγμές της προ χρόνου δημιουργίας, όταν γνωρίζουμε πως δύσκολο, αν όχι αδύνατον μέσω της Αλήθειας να περιγραφούν όσα είδε κι ένιωσε, όσα του έχουν αποκαλυφθεί;

Ο Κύριος και Δημιουργός των πάντων, πριν δημιουργήσει τον ορατό κόσμο, δημιούργησε πρώτα τον αόρατο Αγγελικό κόσμο.

Ως Θεός Αγάπης, έδωσε στον αόρατο Αγγελικό κόσμο, όπως για κάθε Του δημιούργημα, το αυτεξούσιο, την απόλυτη ελευθερία, μαζί με την πιθανότητα ανυπακοής, με αποτέλεσμα τη φρικτή πτώση κάποιων αγγέλων.

Ποιο είναι το ιστορικό της πτώσης των αγγέλων, δε γνωρίζουμε ακριβώς, τουλάχιστον όχι εγώ. Γνωρίζουμε όμως ότι ο πρωτεργάτης της ανυπακοής ήταν ένας από τους υψηλότερα ιστάμενους στην αγγελική ιεραρχία, ο Εωσφόρος, -ο φέρων το φως-.

Γράφει ο προφήτης Ησαΐας πως αίτιο της πτώσης ήταν η υπερηφάνεια. Ο Εωσφόρος, ισχυρότερος και ομορφότερος Άγγελος που πρώτος δημιουργήθηκε, άρχισε να υψηλοφρονεί, φαντάστηκε τον δικό του Θρόνο ίσα ή ψηλότερα από το Θρόνο του Θεού και θέλησε να λατρεύεται ως θεός.

Μέσα στην πνευματική του πτώση, ήρθε ως αποτέλεσμα και η πραγματική πτώση όλων όσων τον ακολούθησαν.

Υπάρχει όραμα του προφήτη Ησαΐα, που “βλέπει” τον Εωσφόρο ως Άστρο της Αυγής, να πέφτει και να ταπεινώνεται:

“Πώς έπεσες εκ του ουρανού Εωσφόρε υιέ της αυγής συνετρίβης κατά γης συ ο καταπατών τα έθνη Εσύ έλεγες από την καρδιά σου, θέλω να ανέβω στον ουρανό, να υψώσω τον θρόνο μου υπεράνω των άστρων του θεού, να καθίσω στα βουνά προς τα μέρη του βορρά θέλω να ανέβω πάνω κι από τα ψηλά σύννεφα και να είμαι όμοιος με τον Θεό Τώρα στον Άδη θα κατέβεις, τόσο χαμηλά, όπου είναι τα θεμέλια της Γης Κι όσοι βλέποντάς σε σε θαύμαζαν, τώρα λένε, αυτός είναι ο καυχησιάρης που έλεγε πως θα κάνει τη Γη να τρέμει και θα τον τρέμουν οι βασιλείς;

12 πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων; συνετρίβη εἰς τὴν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρὸς πάντα τὰ ἔθνη. 13 σὺ δὲ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου, καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βορρᾶν, 14 ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ ῾Υψίστῳ. 15 νῦν δὲ εἰς ᾅδην καταβήσῃ καὶ εἰς τὰ θεμέλια τῆς γῆς. 16 οἱ ἰδόντες σε θαυμάσονται ἐπὶ σοὶ καὶ ἐροῦσιν· οὗτος ὁ ἄνθρωπος ὁ παροξύνων τὴν γῆν, ὁ σείων βασιλεῖς; (Ησαΐα κεφ 14).

Η πτώση του Εωσφόρου συμπαρέσυρε πλήθος Αγγέλων, δίχως να διαφαίνεται ένα τέλος σε αυτήν την πτώση. Προκλήθηκε αναταραχή στον Αγγελικό κόσμο κι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ συνειδητοποιώντας τι είχε συμβεί, φωνάζει το "Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου", -το ακούμε στη Θεία Λειτουργία μετά το Πιστεύω- δηλώνοντας πίστη στο Θεό, προτρέποντας και τους υπόλοιπους Αγγέλους να κάνουν το ίδιο.

Η πτώση σταμάτησε και όσοι ακολούθησαν το παράδειγμά του, έμειναν στην αρχική τους θέση και σώθηκαν.

Δεν μπορώ να περιγράψω το “ιστορικό”, -πως άλλωστε-, να βοηθήσω θέλω να μπουν σε μία λογική σειρά τα γεγονότα, να υπάρχει μια πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μας.

Ο Κύριος είναι η πηγή της ζωής. Στο φυσικό επίπεδο αυτός που δίνει ζωή είναι ο Ήλιος. Με τις ακτίνες του στέλνει ολόγυρα το φως, τη θερμότητα, μαζί και τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την ζωή. Οι ακτίνες του έχουν διάφορες δονητικές συχνότητες, από τις ακτίνες Γάμμα έως τις υπέρυθρες, -οι ορατές είναι στη μέση των συχνοτήτων-.

Οι ακτινοβολίες έχουν ιδιαιτερότητες και όσο το μήκος κύμα-τος των ακτινοβολιών “απλώνει”, τόσο πιο αργές, πιο παχυλές, υλικές και ορατές γίνονται.

Όσο υπάρχει στην ακτίνα η ροή, προς μία κατεύθυνση, αυτή διατηρεί τις ιδιότητές της. Όταν συγκρουστούν δύο ακτίνες μετωπικά, χάνουν μέρος από την ενέργειά τους, μέρος από το μήκος κύματος, με αποτέλεσμα να γίνονται πιο αργές.

Υπάρχει μαθηματικός τύπος που εξηγεί τι συμβαίνει σε δύο ακτίνες όταν έρχονται σε μετωπική σύγκρουση: Ε=ν·h (Ενέργεια = δονητική συχνότητα επί σταθεράς του Πλανκ, συμβολίζεται με το Αγγλικό γράμμα h. Είναι μία φυσική σταθερά, -παρόμοιο με το 3,14 για την περιφέρεια του κύκλου-. Χρησιμοποιείται σε περιγραφές μεγέθους των κβάντα και πήρε την ονομασία από τον Μαξ Πλανκ, έναν από τους θεμελιωτές της κβαντικής θεωρίας. Η τιμή της είναι: h = 6.626069 3(11) X 10^-34 j .s)

Θα αναφερθούμε στο μηχανισμό της πτώσης με λόγια απλά, για να γίνει κατανοητός ο τρόπος της κλιμακούμενης δημιουργίας, ιδωμένος -και- μέσα από τις θεωρίες που αναπτύσσει η επιστήμη.

Κάποιοι διακηρύσσουν ως δημιουργό του κόσμου τον Εωσφόρο, τον απεικονίζουν με διαβήτες να δημιουργεί το Σύμπαν. Είναι έτσι;

Ο Κύριος είναι η Πηγή όλων και του Φωτός. Για οικονομία λόγου θα Τον δεχθούμε μόνο με αυτή Του την ιδιότητα, ως Φως.

Με μία πηγή φωτός, οι ακτίνες διαχέονται απρόσκοπτα και σφαιρικά παντού. Διαπερνούν τα πάντα και μόνον αν ένα ον σκληρύνει από εγωισμό τη στάση του -γκρι κύκλος- τότε θα Αντανακλά το φως προς τα πίσω.

Με βάση την εξίσωση Ε=ν.h, όταν συγκρουστούν δύο ακτίνες χάνουν μέρος της ενέργειά τους, με αποτέλεσμα να χάσουν και μέρος από τη δονητική συχνότητα.

Η ταχύτατη ακτίνα γίνεται τώρα πιο αργή, πιο παχυλή, πιο ρευστή, ορατή έως την πλήρη της ακινησία. Είναι εντυπωσιακή η περιγραφή που ορίζει την ύλη ως δέσμη ακτινοβολιών, που από “λάθος” παραμένουν σε ένα σημείο.

Με τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις, οι ακτινοβολίες χάνουν μέρος της δονητικής συχνότητας, γίνονται “αργές”, “παχυλές” “ακίνητες”. Ένα ασύλληπτο μέγεθος ακτινοβολιών σε πλήρη ακινησία, ως ορατή ακίνητη ύλη, ακατασκεύαστη, σκοτεινή και άμορφη.

Ακριβώς έτσι περιγράφει τη Δημιουργία ο Θεόπτης Μωυσής:

Στην αρχή δημιούργησε ο Θεός τον Ουρανό και τη Γη. 2 Η Γη ήταν αόρατη και ασχημάτιστη, βυθισμένη στο σκοτάδι και στην απεραντοσύνη του πουθενά. Το πνεύμα Του Θεού περιφερόταν πάνω από τον αέρα/νερό. 3 Τότε ο Θεός είπε να δημιουργηθεί φως, και τότε έγινε το φως

“ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς.”

Με απλοϊκό τρόπο περιγράψαμε εμμέσως την πτώση από το αόρατο “επάνω” στον ορατό και υλικό κόσμο “κάτω”.

Όταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ φώναξε “Στώμεν καλώς” σταματώντας την πτώση, κάποιες “ακτίνες” έμειναν ψηλά, άλλες χαμηλότερα, και κάποιες στη βάση της δημιουργίας.

Έστω συμβολικά, καταλαβαίνεις αγαπητέ αναγνώστη έναν “λογικό” τρόπο της κλιμακούμενης Δημιουργίας. Δεν λέω πως περιγράφουμε σωστά αυτή την πτώση. Ούτε βέβαια ο Θεός ή ο Αγγελικός κόσμος είναι απλά “ακτινοβολίες”.

Μια προσπάθεια ενόρασης σε κάτι το τόσο αρχέγονο που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, είναι εκ των προτέρων καταδικαστέα. Η πρόθεσή μου είναι μια “λογική” προσέγγιση σε ό,τι δεν μπορεί να αποδειχτεί, αλλά μόνο να αποκαλυφθεί εκ των άνω ως βιωμένη εμπειρία, που και πάλι δεν μπορεί να περιγραφεί με σωστά λόγια στην πληρότητα που της πρέπει.

Να έχουμε μια μικρή ανθρώπινη γεύση από τη διαδοχή των γεγονότων της πτώσης.

Η σκοτεινή και άμορφη μάζα της ύλης, όσο ήταν χαμένη στο πουθενά και την ανυπαρξία, δεν μπορούσε να εξελιχθεί προς καμία κατεύθυνση, πολύ δε περισσότερο ανοδικά.

Γράφει ο Μωυσής πως “Πνεύμα Θεού περιφερόταν πάνω της”, υπονοώντας μία μικρή παύση στις ενέργειες Του.

Ο Θεός είπε να δημιουργηθεί φως, και τότε έγινε το φως.

Με ποιο τρόπο; Δωρίζοντας ο Κύριος ένα πολύτιμο δώρο στη ξεπεσμένη δημιουργία.

Το Χρόνο.

Σωστά γράφει ο Πλάτων πως “ο Θεός ουχί εν χρόνω, αλλά μετά χρόνου εποίησεν το Σύμπαν”.

Ο Θεός δεν έκανε μέσα στον χρόνο -κάποια στιγμή- τον κόσμο, αλλά αλληλένδετα, παράλληλα, ταυτόχρονα με τον κόσμο δημιούργησε και το χρόνο, ως τον μόνο ρυθμιστή όλων των δυ-νάμεων που ρυθμίζουν τη σχέση της ύλης.

Δωρίζοντας ο Δημιουργός το χρόνο στην ύλη, ξεκινά η δική μας ιστορία, το πρώτο δευτερόλεπτο, το πρώτο τικ-τακ.

Σύμφωνα με την επιστήμη, η Βαρυτική δύναμη άρχισε να συνθλίβει όλη αυτή την ύλη μέσα στο ίδιο της το βάρος, δημιουργώντας εκείνη την γενεσιουργική έκρηξη που περιγράφεται ως το Μπινγκ Μπανγκ.

Αφού ο Κύριος επέτρεψε την ύπαρξη της πιθανότητας να “πέσει” ο αόρατος κόσμος, ασφαλώς είχε προβλέψει το τι έπρεπε να γίνει μετά την πτώση αυτή. Λένε οι Πατέρες ότι πριν ο Κύριος “σκεφτεί” τη δημιουργία του αόρατου κόσμου, “είδε” τη δημιουργία και την πτώση και του ορατού κόσμου, την ανάγκη να έρθει ο Ίδιος στη Γη, να πάθει για τη δική μας σωτηρία, και ασφαλώς τον τρόπο της δευτέρας και ένδοξης Του παρουσίας και της τελικής κρίσης.

Σε αυτή την κατάσταση της νεκρής και δίχως καμίας ελπίδας ύλη, ο Θεός συνεχίζει την “υλική” δημιουργία με κεντρικό πρόσωπο τον Αδάμ, και με γνώμονα την σωτηρία μέσα από την τελική κρίση.

Ό,τι δημιουργεί ο Κύριος έχει ως δώρο την απόλυτη και ελεύθερη βούληση, και δεν μπορεί, δεν γίνεται να το διδάξει με “πλάγιο τρόπο”.

Πώς να προστατέψει με “γνώσεις” από την πονηριά και την διαβολή που θα εμφανίσει ο μετέπειτα διάβολος-Εωσφόρος το νέο αγγελικό κόσμο;

Και εμείς ως γονείς δε δίνουμε τέτοιες “γνώσεις” στο μικρό παιδί, αλλά μόνο αγάπη. Το νουθετείς, το διδάσκεις με το δικό σου τρόπο ζωής έως ότου έρθει σε ηλικία να δέχεται και να αφομοιώνει τις περαιτέρω γνώσεις.

Τα πλάσματα στον αγγελικό κόσμο έπρεπε να διδαχτούν βιωματικά από μόνα τους. Δεν τα εγκαταλείπει, τα προφυλάσσει, τα διδάσκει αλλά με τον ευθύ τρόπο. Άμεσα και όχι έμμεσα.

Έτσι συνέβαινε και στην δημιουργία του Αδάμ:

15 Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν. 16 καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, 17 ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε. (Γένεσις κεφ.2)

Ο Θεός είναι Φως και απρόσκοπτα το μοιράζει γύρω Του.

Όλα τα όντα που δημιούργησε ζούνε μέσα στο άπλετο Του φως, και με το φως Του αυτό τα αναζωογονεί, διαπερνώντας τα απρόσκοπτα, δίχως να δημιουργείται πουθενά καμμία απολύτως σκιά.

Αν ένα ον αποκτήσει ιδιοτέλεια, αν ξεχωρίσει τον εαυτό του από το σύνολο, το φως δεν το διαπερνά απρόσκοπτα, δημιουργεί για πρώτη φορά στο χώρο του φωτός κάτι ασύλληπτο και αδιανόητο: Σκιά.

Η διόρθωση της ανακολουθίας είναι και αναγκαία και άμεση.

Το φως αέναα κινείται από μία πηγή σφαιρικά και ανεμπόδιστα παντού. Ό,τι εμπρός Του βρεθεί ως εμπόδιο θα βιώσει μια εντελώς νέα και απρόσμενη κατάσταση, καθώς με πρωτόγνωρη και ασύλληπτη ταχύτητα θα ωθείται μακρυά από την πηγή του φωτός.

Η παραμονή ενός δημιουργήματος στο φωτεινό κόσμο είναι αδύνατη όσο αυτό δεν επανέρχεται στην αρχική του κατάσταση, γιατί τίθεται σε εφαρμογή η εντολή Του Δημιουργού: ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε