Η Πτώση των Πρωτοπλάστων

Η Πτώση των Πρωτοπλάστων

Γιατί έγινε η πτώση των Πρωτοπλάστων; Ήταν τόσο μεγάλη η αμαρτία που έφαγαν τον καρπό;

-Σημ. Πουθενά δεν αναφέρεται ο καρπός ως μήλο-.

Συνεχίζουμε με την ίδια προοπτική διερεύνηση το ιστορικό της πτώσης των πρωτοπλάστων στα εδάφια του 3ου κεφαλαίου της Γένεσης,.

Το φίδι ήταν το φρονιμότερο απ' όλα τα ζώα της Γης που είχε δημιουργήσει ο Κύριος και ο διάβολος ως φίδι αν και παρατηρεί, δεν γνωρίζει τις εντολές του Θεού, γι αυτό έμμεσα ρωτά να μάθει από την Εύα: “Σας έδωσε εντολή να μη φάτε από τους καρπούς των δένδρων που υπάρχουν στον Παράδεισο”;

1 Ο δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός. καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;

Η Εύα απαντά πως “επιτρέπεται να φάμε απ' όλους τους καρπούς. Από τον καρπό όμως του δέντρου στο μέσον του Παραδείσου ζήτησε ο Θεός να μη φάμε, ούτε καν να το ακουμπήσουμε γιατί τότε οπωσδήποτε θα πεθάνουμε”.

2 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα, 3 ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε.

Ο διάβολος διαβάλλει, μπερδεύει την Εύα με δικούς του λογισμούς: “-Σας απαγόρευσε ο Θεός να φάτε από το δέντρο αυτό, γνωρίζει πως μόλις φάτε αυτόν τον καρπό θα ανοίξουν τα μάτια σας, θα είστε και εσείς θεοί όπως αυτός, με γνώση για το καλό και το κακό.

4 καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· 5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.

...η Εύα είδε πως ο απαγορευμένος καρπός ήταν καλός στην όψη. Έφαγε, έδωσε και στον Αδάμ. Μόλις έφαγαν συνειδητοποίησαν τη γύμνια τους και την κάλυψαν με φύλλα. Το δειλινό ακούν τα βήματα του Θεού και νιώθοντας ντροπή κρύβονται.

8 Καὶ ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν, καὶ ἐκρύβησαν ὅ τε ᾿Αδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου. (Γένεσις κεφ 2ο)

Καλεί ο Κύριος τον Αδάμ: “Πού είσαι”;

-“Άκουσα τη φωνή Σου και κρύφτηκα γιατί είμαι γυμνός”.

-“Ποιος σου φανέρωσε τη γύμνια σου; Μήπως έφαγες από το μόνο δέντρο που σου απαγόρευσα να φας”;

Δικαιολογήθηκε ο Αδάμ: -“Η γυναίκα που μου έδωσες ως σύντροφο και βοηθό, αυτή μου έδωσε και έφαγα”.

12 καὶ εἶπεν ὁ ᾿Αδάμ· ἡ γυνή, ἣν ἔδωκας μετ᾿ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον.

Ρωτά ο Κύριος την Εύα, “γιατί το έκανες αυτό”;

Εύα: “Ο όφις με εξαπάτησε και έφαγα...”

13 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῇ γυναικί· τί τοῦτο ἐποίησας; καὶ εἶπεν ἡ γυνή· ὁ ὄφις ἠπάτησέ με, καὶ ἔφαγον.

Ο Κύριος επιβάλλει τότε σε όλους από έναν κανόνα:

Στην Εύα είπε: “Θα πολλαπλασιάσω σε πλήθος τις λύπες και τους στεναγμούς σου, με πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου, θα εξαρτάσαι από τον άντρα σου και αυτός θα είναι ο κύριός σου.”

...16 καὶ τῇ γυναικὶ εἶπε· πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτός σου κυριεύσει.

17 Στον Αδάμ είπε: Επειδή άκουσες την κακή συμβουλή της γυναίκας σου και έφαγες από τον καρπό του δέντρου, από το μόνο καρπό που σου έδωσα την εντολή να μη φας, θα είναι καταραμένη η Γη στα έργα σου. Με λύπη θα κερδίζεις την τροφή σου όλες τις ημέρες της ζωής σου. 18 Αγκάθια και τριβόλια θα σου φυτρώνει η Γη, και θα τρέφεσαι με τα χόρτα του αγρού. 19 Με τον ιδρώτα του προσώπου θα καταφέρεις να βγάζεις το ψωμί σου, έως ότου πεθάνεις και επιστρέψει το σώμα σου στη Γη απ' όπου έχει δημιουργηθεί, γιατί χώμα είναι το σώμα σου, και χώμα πάλι θα γίνει.

17 τῷ δὲ ᾿Αδὰμ εἶπεν· ὅτι ἤκουσας τῆς φωνῆς τῆς γυναικός σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες, ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου· 18 ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι, καὶ φαγῇ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ. 19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ·

Ο Κύριος αν και γνώριζε, καθυστερεί δίνοντάς χρόνο την υπόλοιπη ημέρα να συνειδητοποιήσουν την πράξη τους: “...τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν...”

Μία απλή συγγνώμη των Πρωτοπλάστων αρκούσε, και τίποτε δε θα συνέβαινε από το κοσμικό δράμα που τώρα βιώνουμε.

Ο Αδάμ -κι όλοι εμείς που ακόμη κρατάμε στάση δικαιολογίας- όχι μόνο δεν ζητά συγγνώμη με την πρέπουσα ταπείνωση, αλλά μεταθέτει την ευθύνη στην Εύα: “ἡ γυνή, ἣν ἔδωκας μετ᾿ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν... και στον Κύριο, ..αυτή που εσύ μου έδωσες...!

Το ίδιο και η Εύα που προβάλει ως αίτιο το φίδι-διάβολο.

Σε αυτό το μικρό κείμενο υπάρχουν πολλά που πρέπει να δούμε, να κατανοήσουμε σωστά, αν πράγματι θέλουμε να βρούμε το δρόμο της επιστροφής.

Να κατανοήσουμε σωστά το γιατί επέβαλε ο Θεός την αποχή του ανθρώπου από το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού; Θέλησε να δοκιμάσει τον Αδάμ ή κάτι άλλο πολύ πιο απλό;

17 ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε. (Γένεσις κεφ.2)

Εφ' όσον ο Θεός αγαπά το δημιούργημά του, γιατί βάζει κανόνα δοκιμής, με κίνδυνο να “πέσει” ο άπειρος Αδάμ στην παγίδα της παρακοής, με όλα τα φρικτά που σήμερα βιώνει το ανθρώπινο γένος μακριά από το πατρικό σπίτι, τον Παράδεισο; Μαζί κι έναν κανόνα που μοιάζει εκδικητικός, από ένα τέλειο Θεό στο μικρο και αδύναμό Του πλάσμα.

17 τῷ δὲ ᾿Αδὰμ εἶπεν· ὅτι ἤκουσας τῆς φωνῆς τῆς γυναικός σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες, ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου· 18 ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι, καὶ φαγῇ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ. 19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ·

Μπορούσε ο Κύριος και Θεός μας να πράξει διαφορετικά απ' ό,τι τελικά έπραξε;

Παρακαλώ απαντήσετε πρώτα πριν συνεχίσετε.

Δεχτήκαμε ότι ο Θεός έχει άπειρη Σοφία, κι αφού έχει το Αλάθητο, η αναζήτηση της “άλλης” θεώρησης των γεγονότων γίνεται επιτακτικά μονόδρομος.

Ας ξαναδούμε τα γεγονότα μέσα από το παράδειγμα της δικής μας οικογένειας, όπως και πριν.

Μόλις αποκτήσουμε παιδιά, το πρώτο μας μέλημα είναι να τους δώσουμε γνώσεις;

Αν απαντήσετε βιαστικά, ίσως η απάντηση να είναι ναι!

Τα παιδιά τα μεγαλώνουμε με αγάπη κι όχι με γνώσεις. Τα διδάσκουμε κυρίως το δικό μας τρόπο ζωής, γινόμαστε το παράδειγμα, νουθετούμε με συμβουλές κι ανάλογα με την ηλικία τους μεταδίδουμε όλα όσα χρειάζονται, για να έχουν μια δομημένη προσωπικότητα, εφόδιο σωστό για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Να γίνουν ό,τι με μία φράση αποκαλούμε, “καλά και σωστά παιδιά”

Το πρώτο μας μέλημα λοιπόν δεν είναι η απόκτηση γνώσεων, αλλά η διαμόρφωση και η θωράκιση του χαρακτήρα τους.

Καθώς το παιδί αναπτύσσεται, σιγά-σιγά θα του προσφέρουμε τις απαραίτητες γνώσεις που πάντοτε συμβαδίζουν με την πνευματική και την ηλικιακή του ανάπτυξη.

Όλοι έχουμε τη βιωμένη εμπειρία της διαφοράς σε δύο έφηβους, όπου ο ένας έχει αποκτήσει σωστή παιδεία από τους γονείς και το περιβάλλον του και ο άλλος όχι.

Τι θα συμβεί αν δώσουμε σε αυτά τη δύναμη της γνώσεως;

Κατά κοινή εκτίμηση το ένα θα χρησιμοποιήσει τη γνώση για το κοινό όφελος, ενώ το άλλο με ιδιοτέλεια, για το δικό του μόνον όφελος, ακόμη κι αν αυτό είναι πολλαπλά επιζήμιο για τους ανθρώπους γύρω του.

Θεωρώ αυτονόητο το ποιος θα πράξει το ένα ή το άλλο. Δεν είναι μομφή προς καμμία ομάδα, αφού το τι θα πράξουν τελικά είναι πολύ ρευστό, όσο υπάρχει ο Κύριος που δεν εγκαταλείπει το δημιούργημά Του.

Αλλά.

Η έξοδος από τον Παράδεισο δεν έγινε, γιατί φάγαμε από το απαγορευμένο ξύλο. Ούτως ή άλλως ήταν στα σχέδια του Θεού

να φάμε, όταν αυτός θα το έκρινε πρέπον.

Πότε;

Όταν θα είχαμε ωριμάσει ως γένος. Όταν συνειδητά θα είχαμε αποκτήσει σωστές αρχές, τη σωστή παιδεία που αποκτούμε στο σπίτι, για να είμαστε και σε θέση να χειριστούμε με σωστό τρόπο όλες τις γνώσεις που δίνουν δυνατότητα παρέμβασης σε ολόκληρο το Σύμπαν.

Θελήσαμε πριν την ώρα μας τη γνώση, και τώρα βιώνουμε το αποτέλεσμα της βιασύνης και των λαθών μας, καθώς η γνώση στα χέρια όλων αυτών που είναι ανώριμοι μετατρέπεται δυστυχώς σε μπούμερανγκ εναντίον μας.

Από την άλλη, ο κανόνας που επιβάλλει ο Θεός ...ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου ...ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου... είναι διαπίστωση και όχι τιμωρία, για το τι μέλει γενέσθαι στο νέο τόπο της εξορίας όπου εμείς επιλέξαμε να ζήσουμε.

Λεπτό το θέμα. Ας έχουμε ανοικτό μυαλό, γιατί εύκολα θα υπακούσουμε σε φωνές εγωισμού που υποβόσκουν μέσα μας, ρίχνοντας “δικαιολογημένο” άδικο στο Θεό.

Ας μη ξανακάνουμε το λάθος και βιαστούμε ξανά.

Χάσαμε τον Παράδεισο γιατί είχαμε -αν προτιμάτε- άγνοια, υπερηφάνεια, εγωισμό, που 2000 χρόνια τώρα μας ζητά ο Κύριος να αποβάλουμε μέσα από την Ταπείνωση που επιτέλους πρέπει να αποκτήσουμε.

Όμως η πτώση έγινε! Και τώρα;

Συνειδητοποιούμε σε ποια κατάσταση έχουμε βρεθεί;

Αν μια απλή παρακοή ήταν αφορμή να χάσει ο άνθρωπος το Πνεύμα και να εκδιωχθεί από τον Παράδεισο, τώρα που είμαστε γεμάτοι από απείθεια, βουτηγμένοι ως το λαιμό μέσα σε κάθε αμαρτία, υπάρχει ελπίδα να επιστρέψουμε πίσω στο Σπίτι;

Σε μια τέτοια προοπτική όλα φαίνονται μάταια και η φυλή των ανθρώπων είναι πέρα για πέρα καταδικασμένη μακρυά από το φυσικό της χώρο, τον Παράδεισο.

Πώς θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω ο άνθρωπος;

Για να το κατορθώσει, θα πρέπει πρωτίστως να αποβάλει από μέσα του την αμαρτία.

Ως άνθρωποι άραγε μπορούμε;

Εάν ναι, γιατί δεν έγινε αυτό μετά την παρακοή και πριν από την εξορία μας;

Ας δούμε μαζί αυτή τη λαίλαπα που τυραννάει όλο το ανθρώπινο γένος:

Την Αμαρτία.