Γιατί ήρθε στη Γη ο Κύριος;

Γιατί ήρθε στη Γη ο Κύριος;

Τι νέο έφερε που δεν μπορούσαν να πούνε ή να δώσουν οι Προφήτες και οι Πατέρες;

Ζούμε μέσα σε μια θάλασσα πειρασμών και διλημμάτων. Ακόμη κι όταν πραγματικά μετανιώσουμε, αρνητικές σκέψεις σε μία στιγμή, μπορούν να μας γκρεμίσουν ξανά στα τάρταρα, κι ο δρόμος της σωτηρίας φαντάζει άθλος ακατόρθωτος για την πλειονότητα των ανθρώπων.

Πρέπει να πετάξουμε όσα στραβά κι ανάποδα έχουμε, για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε ανεμπόδιστα πίσω στο “σπίτι”

Μπορούμε όμως από μόνοι μας;

Έχουμε φορτωθεί τόσα πολλά, ζούμε τόσο στραβά, που ούτε ως σκέψη δε μπορούμε να ελπίζουμε σε μια ουσιαστική επιστροφή πίσω, πολύ περισσότερο, όταν γνωρίζουμε ότι από τον Παράδεισο φύγαμε γιατί παρακούσαμε μια απλή εντολή: Απ' όλα τα δέντρα μπορείτε να φάτε, εκτός από ένα.

από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού ...(Γένεσις, κεφ. 2ο)

Ούτε παιδιά δεν μπορούν να κρατήσουν μια τέτοια εντολή, πολύ περισσότερο εμείς οι εμπαθείς, εγωπαθείς, αυτάρεσκοι, αλάθητοι κλπ.

Το ακούμε, το διαβάζουμε, δίχως όμως να συνειδητοποιούμε το μέγεθος, το νόημα ή τη σημασία της γνώσης αυτής.

Αναγκάστηκε ο Θεός στην πρώτη παρακοή του Αδάμ να τον εξορίσει από τη φυσική του θέση τον Παράδεισο, γιατί η παρακοή είναι αμαρτία, και γενομένης της αμαρτίας θέλει εξάπαντος αποθανείν.

Δεν είναι θέμα σκληρότητας ή αγάπης, αλλά η φυσική κατάσταση του καθ' όλα φωτεινού Παραδείσου, που δεν επιδέχεται καμμία, ούτε ως υποψία σκιά.

Γι΄ αυτό καθυστερεί ο Θεός να εμφανιστεί, το δειλινό όπως είδαμε, για να δώσει τον απαιτούμενο χρόνο για την μεταμέλεια.

Ένα “Συγγνώμη” από τον απονήρευτο σε κάθε περίπτωση Αδάμ, αρκούσε και όλο το κοσμικό δράμα που τώρα βιώνουμε ως πρωταγωνιστές δεν θα είχε λάβει χώρα!

Διαβάσαμε ότι ο Κύριος πρέπει να μας αγαπήσει πρώτα, για να έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Ακούγεται περίεργο, γιατί γνωρίζουμε ότι ο Κύριος ούτως ή άλλως μας αγαπά. Θεωρούμε δεδομένη αυτή Του την αγάπη που την έδειξε και έμπρακτα με τον ερχομό και τη θυσία Του στη Γη.

Άρα όλοι μας τώρα έχουμε σωθεί! (;)

Αν ο στόχος Του Κυρίου ήταν να σώσει όλους τους ανθρώπους, θα το είχε κάνει δίχως τον ερχομό Του στη Γη.

Με τον ερχομό Του, έδωσε τη δυνατότητα να σωθούμε, αν και όλοι το θελήσουμε! Εμείς έχουμε τώρα το λόγο! Θέλουμε πράγματι να σωθούμε;

Μήπως απλά έχουμε “ευσεβείς πόθους” για τη σωτηρία μας; Με άλλα λόγια, μήπως μόνο το λέμε, μήπως μόνο το φανταζόμαστε δίχως πράγματι να το προσπαθούμε;

Ίσως παρερμηνεία, ίσως επηρεασμός, αλλά τελικά δεν πράττουμε ούτε το ελάχιστο προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι σημαντικό να τα ξεκαθαρίσουμε τώρα στη σκέψη μας, και να μη παρερμηνεύουμε όλα όσα πριν είπαμε για την καλοσύνη ως προς τη σωτηρία μας.

Ο Θεός ζητά να είμαστε ελεήμονες και συγχωρητικοί προς τους άλλους ανθρώπους, αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν σωζόμαστε με αυτές μας τις πράξεις. Εάν σωζόμαστε από τις δικές μας πράξεις, τότε θα ήταν ανώφελη η θυσία του Κυρίου.

Γιατί λοιπόν ζητά ο Κύριος να είμαστε “άνθρωποι” προς τον συνάνθρωπό μας;

Είδαμε σε προηγούμενα κεφάλαια ότι ο Κύριος αυτό που πρώτα ζητά από εμάς, είναι να “νοσταλγήσουμε”, να “αγαπήσουμε”, να επιθυμήσουμε την επιστροφή μας “πίσω στο σπίτι”, στη φυσική θέση μας στον Παράδεισο.

Είδαμε πως αν και είμαστε δημιουργήματα, έχουμε ένα υπέροχο συμβόλαιο υιοθεσίας υπογεγραμμένο με αίμα αθώου.

Όντας πλανεμένοι, ζηλεύουμε την πλασματική ελευθερία που βιώνουμε στη Γη. Καταλαβαίνουμε ότι μας κρατά ζητιάνους εδώ κι από ανοησία κι επικίνδυνη άγνοια δεν αποδεχόμαστε τη βασιλική κληρονομιά που μας μετατρέπει σε πρίγκιπες.

Έκανε κάτι μοναδικό που δεν μπορούσε να κάνει κανένας άνθρωπος. Άνοιξε τις κλειστές πόρτες της επιστροφής προς το “σπίτι”, τον Παράδεισο.

Παράλληλα, ενώ ήταν Υιός Θεού, για χάρη μας έγινε υιός ανθρώπου, κατέβηκε και ομοιώθηκε με το δημιούργημά Του, δίνοντας και σε εμάς τη δυνατότητα, αποδεχόμενοι την υιοθεσία να γίνουμε αδερφοί Του και συν κληρονόμοι Θεού.

Οι πόρτες της επιστροφής τώρα είναι ανοικτές, αλλά αν δεν μπορώ να Τον αγαπήσω, πως θα θέλω να επιστρέψω πίσω στο σπίτι;

Εάν δεν με ενδιαφέρει η επιστροφή, αδιαφορώ και για όλα όσα μου κάνει γνωστά με το λόγο Του, για όλα όσα μου παραγγέλνει μέσα από προτροπές, εντολές και νόμους.

Εδώ είναι μία μεγάλη παγίδα του νου! Νομίζοντας ο άθλιος πως είμαι άξιος και αλάθητος, απορρίπτω όσα θεωρώ παρωχημένα ή ξεπερασμένα, και δημιουργώ μάλιστα ένα προφίλ αλτρουιστή, ακέραιου και ευσπλαχνικού ανθρώπου!

Με άλλα λόγια, στα δικά μου μάτια έχω ...ανωτερότητα! Με αυτοθεώρηση, ερμηνεύω όλα κατά το δοκούν, και συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τον ...εαυτό μου, απόλυτα φυσικό, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είμαι “τέλειος”, απορρίπτοντας όλα αυτά τα “βαρετά” περί επιστροφής στο Παράδεισο κ.τ.λ.!

Ας τα ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Αν δεν σωζόμαστε από πράξεις ευσπλαχνίας, γιατί ο Κύριος μας ζητά να είμαστε ελεήμονες;

Η καλοσύνη, η ελεημοσύνη, ο έντιμος βίος είναι μία έμπρακτη προσπάθειά που δηλώνει τη δική μας πρόθεση στον Κύριο.

Είναι η δική μας κραυγή, το κάλεσμα προς τη ζωοποιό Του αγάπη, δίνοντάς μας την ελπίδα της ποθούμενης σωτηρίας. Με τη δική Του βοήθεια να τα καταφέρουμε στο δύσκολο ανηφορικό δρόμο της επιστροφής, εκεί όπου τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ.

24 πάλιν δε λέγω υμιν, ευκοπώτερόν εστιν κάμηλον (καραβόσκοινο) δια τρυπήματος ραφίδος (βελόνας) διελθειν η πλούσιον εισελθειν εις την βασιλείαν του θεου. 25 ακούσαντες δε οι μαθηται εξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες, Τίς αρα δύναται σωθηναι; 26 εμβλέψας δε ο Ιησους ειπεν αυτοις, Παρα ανθρώποις τουτο αδύνατόν εστιν, παρα δε θεω πάντα δυνατά -Ματθ. κεφ 19-Μάρκου κεφ 10-Λουκά κεφ 18

Ο Σωστός τρόπος ζωής είναι το έναυσμα για να σκύψει προς εμάς ο Κύριος, να μας αγαπήσει, και με τη δική Του βοήθεια να τον αγαπήσουμε κι εμείς.

Ο ίδιος ο Κύριος ως άνθρωπος την ώρα της προσευχής και

της αγωνίας δέχθηκε, όπως όλοι οι μάρτυρες, την ίδια άνωθεν βοήθεια από τον άγγελο που τον στήριζε.

Αν λοιπόν μετά την εξομολόγηση φορτωθούμε από την αδυναμία μας ξανά με λίγα ή πολλά μικροπροβλήματα που θα μας κρατούν δεμένους στη Γη, τότε, τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά του Θεού, μέσω μιας χαρισματικής ευλογίας, της μικρής μα παντοδύναμης ευχής των Ορθοδόξων:

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, Ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Ας το δούμε από άλλη πλευρά.

Φαντάζει δύσκολος ο λόγος του Κυρίου, όταν θεωρείς τον τόπο που τώρα ζεις ως μόνιμο και όχι ως τόπο εξορίας από τον Παράδεισο. Μοιάζεις με ξενιτεμένο που νομίζει πλέον πατρίδα του τα ξένα, ενώ οι οικείοι του βιώνουν έναν δυσβάσταχτο πόνο.

Γι' αυτό αποκαλείται “αμαρτία” η μη αναγνώρισή Του από μας, και όσο επιμένουμε στο νέο τρόπο ζωής δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουμε πίσω.

Πρέπει να γεννηθεί μέσα μας η λαχτάρα της επιστροφής, κι αυτό θα συμβεί, όταν το συνειδητοποιήσουμε, όταν μπουχτίσουμε, όταν αηδιάσουμε από τη εδώ λάθος ζωή μας.

Όταν υιοθετείς τη σωστή απόφαση να γυρίσεις πίσω, αποδέχεσαι ενσυνειδήτως τις αρχές και τους κανόνες που διέπουν το πατρικό μας “σπίτι”. Επανέρχεσαι συν Θεώ στην αρχική κατάσταση του να είσαι, και Καλός και Σωστός.

Θα επαναλάβω πως δεν σώζεσαι γιατί είσαι καλός, κι όποιος αυτό πιστεύει, απλά έχει μπερδέψει τη θέση της οξείας.

Η προϋπόθεση επιστροφής, βρίσκεται αποκλειστικά και μόνον σε ό,τι μας έδωσε η μακροθυμία Του: Μετάνοια κι Εξομολόγηση.

Ας χρωματίσουμε έντονα το λάθος και το σωστό.

Φαντάσου αγαπητέ αναγνώστη ότι η κάθε μας καλή πράξη μπορεί να “συσκευαστεί” για το στερνό ταξίδι προς το Θεό, κι ένας καλός άνθρωπος που σε όλη τη ζωή του κάνει αγαθοεργίες, τις συσκεύασε και μάζεψε τόσα μπαγκάζια, που χρειάζεται φορτηγά για να τα μεταφέρει στο σταθμό.

Μόλις τα δουν, θα θαυμάσουν την αρετή του με τα τόσα μπαγκάζια, αλλά για το ταξίδι θα τον ρωτήσουν:

- Εισιτήριο έχετε;

Δίχως αποσκευές, ξυπόλυτος με ένα απλό εισιτήριο θα μπεις στο ευλογημένο όχημα που θα σε πάει πίσω στο “σπίτι”. Δίχως εισιτήριο, όσα μπαγκάζια και αποσκευές με καλοσύνες κι αν έχεις, θα μείνεις αποσβολωμένος στην αποβάθρα να βλέπεις άλλους φαινομενικά χειρότερους από σένα να επιβιβάζονται ...!!!

Ο τρισάθλιος εγωισμός επαναστατεί μέσα μας, θιγμένος από την “αδικία” που με μια ανθρώπινη προσέγγιση αντιλαμβάνεται.

Σκέψου όμως ως γονιός.

Θέλεις πίσω με κάθε θυσία το παιδί σου, αλλά το θέλεις όσο είναι και παραμένει παιδί σου.

Όσο είναι κάτι άλλο από αυτό που εσύ έχεις μεγαλώσει, σε τρομάζει.

Θα το δεχόσουν πίσω με πόρνες ή με φίλους για να παίζουν χαρτιά, να μπεκρολογούν κάθε βράδυ, μαζί με ό,τι άλλο δυστυχώς δεν είναι έξω από την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα;