Ε π ί λ ο γ ο ς

Αν στον Επίλογο βρεθήκατε εξ' αρχής, αρχίστε από την 1η σελίδα

Ε π ί λ ο γ ο ς

-Γέροντα, πώς είναι ο δρόμος που οδηγεί στο Θεό;

-Δεν υπάρχει δρόμος παιδί μου, γκρεμός είναι και “πέφτεις”. Αφήνεσαι. Πέφτεις και αφήνεσαι στα χέρια Του. Μόνον έτσι φτάνεις εν ζωή στο Θεό.

Για να “αφεθείς” στα χέρια του Θεού, δεν χρειάζονται γνώσεις, αλλά Πίστη, και για να έχεις Πίστη θα πρέπει πρώτα να Τον αγαπήσεις, να Τον δεχθείς με θέρμη μέσα στην καρδιά σου.

Μπορούμε σήμερα να Τον αγαπήσουμε όπως και όσο πρέπει;

Απέραντος ο πλούτος της Ορθοδοξίας με τα αμέτρητα βιωματικά κείμενα ασκητών και πατέρων της εκκλησίας μας. Σιωπηλά περιμένουν κάθε αναζητητή να ανακαλύψει μέσα κι ανάμεσα στις γραμμές τη σοφία αλλά και το έμπρακτο αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Να δεχθεί ευλογίες, ένα διαχρονικό βάλσαμο για διψασμένες ψυχές, ένα γλυκύ φως για τη σκέψη όλων όσων κατάλαβαν ότι μόνοι τους δε μπορούν να βρουν απαντήσεις στο σκοτισμένο Νου. Λόγια γεμάτα αγάπη και φως που μιλούν από καρδιάς προς τη δική μας καρδιά.

Όταν πλησιάζεις τέτοια φωτεινά όντα και κάνεις μέσα σου την πρέπουσα ησυχία, χαμηλώσεις επιτέλους τις δικές σου φλύαρες φωνές και ακούσεις, αν και σου μιλούν με λόγια ή λέξεις η μία δίπλα στην άλλη, δεν τις νιώθεις ως ξερές και άχαρες “Γνώσεις”. Νιώθεις τη δύναμη της δική τους αγάπης να διαχέεται απλόχερα τριγύρω σε όσους είναι δεκτικοί και την αποζητούν. Τη νιώθεις βαθιά μέσα σου και τη θυμάσαι όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Θα ήταν πολύ ωραίο αν στις εδώ σελίδες είχα μεταφέρει αυτή την ευγενική αίσθηση των αγνών και φωτεινών ασκητών και πατέρων της εκκλησίας μας.

Δίστασα όμως, γιατί υπάρχει μία σπουδαία διαφορά.

Οι γέροντες δεν λένε πολλά, μιλούν από καρδιάς, και με λίγες γραμμές μας μεταφέρουν τη δική τους βιωματική εμπειρία, μαζί και την ευλογία που έχουν αφού βίωσαν αυτή τους την εμπειρία. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Αφήνουν στον αναγνώστη ένα ελεύθερο πεδίο σκέψεων, μια “συλλογιστική” που τους φέρνει μια ανάσα απ' ό,τι και οι ίδιοι έχουν βιώσει.

Δεν προσπαθούν να δώσουν “γνώσεις” για να μας πείσουν, αλλά μας δίνουν την ίδια την αίσθηση του Θεού.

Μέσα από τα εδώ κείμενα προσπάθησα να δώσω γνώσεις και τρόπους ερμηνείας πολλών δύσκολων σημείων, που “ξενίζουν” αν δεν έχεις μέσα σου αυτή την αίσθηση του Θεού, όπως τη βιώνεις μέσα από τα δικά τους λόγια.

Αν θελήσεις να δώσεις γνώσεις και κανόνες σε έναν πιστό για το τι είναι Θεός, με διάφορες προτάσεις πρέπει να πεις ότι ο Θεός είναι αυτό, είναι εκείνο..., ή πρέπει να κάνεις αυτό, να κάνεις εκείνο ..., κοκ.

Σε αυτή την περίπτωση δεν έχεις το συνομιλητή δίπλα σου, κατά κανόνα τον κρατάς “απέναντί σου”.

Οι άγιοι -ασκητές και γέροντες- μιλούν μέσα από τις πράξεις τους και με διακριτική ευγένεια σου δίνουν τη σκυτάλη να συνεχίσεις, να φτάσεις και εσύ ως νικητής στο ευλογημένο δικό σου τέρμα, όπου θα νιώθεις την ίδια ευλογία που και αυτοί ένιωσαν κοντά στο Θεό.

Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος δέχτηκε τον πειρασμό από μία κοινή γυναίκα που τον ακολούθησε, θέλοντας να αποδείξει ότι με τα θέλγητρά της μπορεί να τον δελεάσει και να τον ρίξει στην κλίνη της.

Ο άγιος κοντοστάθηκε και όταν πλησίασε η γυναίκα της είπε: -“Γνωρίζω τι ζητάς αλλά δεν μπορώ σήμερα. Έλα σε παρακαλώ αύριο το απόγευμα στην πλατεία του χωριού”.

Η γυναίκα χάρηκε, δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο εύκολο ό,τι ως στόχο είχε βάλει.

Το απόγευμα της άλλης μέρας βρέθηκαν στην πολυσύχναστη πλατεία του χωριού. Δίχως να μιλήσει ο άγιος έβγαλε το πανωφόρι του και το άπλωσε καταγής, προτρέποντάς την να ξαπλώσουν εκεί μαζί.

Η γυναίκα σάστισε. Σκέφτηκε πως ήταν πολύ “προχωρημένο” ακόμη και γι' αυτήν που ήταν γνωστή η ιδιότητά της.

Έκανε φανερές τις σκέψεις της στον άγιο Μακάριο, που με ήσυχη φωνή αντιπρότεινε πως αυτός δε φοβόταν, ούτε ντρεπόταν κανέναν άνθρωπο. Τον μόνο που φοβούμαι είναι ο Θεός της είπε. Υπάρχει τόπος που μπορούμε να κρυφτούμε από Αυτόν;

Έτσι “μιλούν” οι άγιοι, όχι ως καθηγητές μετάδοσης γνώσεων. Με την απλότητα και αμεσότητά τους ξεπερνούν, παρακάμπτουν τη σκέψη που “σκαλώνει' σε ότι ακούει, που κοντοστέκεται και επεξεργάζεται τις λέξεις. Παρακάμπτουν την ψυχρή λογική και φτάνουν στα βάθη της ψυχής. Εκεί συγκλονίζουν και μεταστρέφουν ολόκληρες ζωές, οδηγώντας τες από την απώλεια προς τη σωτηρία, όπως και η μεταμεληθείσα γυναίκα.

Δεν επέλεξα αυτό τον τρόπο γιατί δεν έχω τη δική τους βιωμένη αίσθηση του Θεού, από την άλλη, ο κόσμος που εγώ γνωρίζω στην καθημερινότητά του ακούει από δω κι από κει διά-φορα “λογικά” που τον οδηγούν σε “διάφορα συμπεράσματα”, και καθώς δεν μπορεί να τα αντικρούσει βάζει σε δοκιμασία τη λιγοστή πίστη που από την οικογένειά του έχει δεχθεί.

Γι' αυτό επέλεξα ένα στεγνό και λογικό τρόπο να κάνω γνωστές όλες αυτές τις σκέψεις-γνώσεις, αποτέλεσμα πολλαπλών ερωτημάτων που έχω δεχτεί τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια από έφηβους και ενήλικες μαθητές μου.

Μέσα από τις λιγόλογες συζητήσεις μαζί τους, καταλαβαίνεις ότι το “πρόβλημα” είναι η ημιμάθεια. Όχι ότι δεν θέλουν να πλησιάσουν έναν Θεό που λίγο ως πολύ έχουν ακούσει ή νιώσει στα πατρικά τους σπίτια. Το θέλουν, αλλά οι μεν διστάζουν το τι θα πουν οι δε, που κι εκείνοι όπως απεδείχθη δίσταζαν, γιατί δεν ήξεραν τι θα έλεγαν οι ...μεν!

Το “πρόβλημα” δεν είναι αν θέλουμε ή όχι!

Θέλουμε!

Διστάζουμε από ανόητη άγνοια. Κουμπωνόμαστε όπου δεν πρέπει, επιφυλακτικοί μήπως θεωρηθούμε αφελείς. Αγαπούμε περισσότερο τη γνώμη των άλλων, ακόμη κι αν μέσα μας νιώθουμε έντονη τη δίψα αυτής της φωτεινής Θεϊκής αγάπης.

Ο Νους, αυτός ο κηδεμόνας, ο καπετάνιος που χαράζει τη δική μας πορεία προς μια ποιοτική ή μη ποιοτική ζωή, που όμως είναι επιρρεπείς σε “αυθαίρετους” λογικούς λογισμούς, πέφτει στην παγίδα τους, επιτρέποντας να κουμαντάρουν τη δική μας ζωή με αδέξιους ή ολέθριους χειρισμούς.

Πού βρισκόμαστε σήμερα;

Πολλοί βρήκαν το Θεό μέσα από ένα κρεβάτι πόνου, το δικό τους ή από ένα συγγενικό. Άλλοι ευεργετήθηκαν από γεγονότα που στην αρχή έμοιαζαν περισσότερο με κατάρα!

Τελικά δεν ωφελήθηκαν όλοι, αλλά όσοι “μπόρεσαν” και αφέθηκαν με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού;

Όσοι δίστασαν και κοντοστάθηκαν, όσοι δεν αφέθηκαν με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού μέσα από μια τέτοια “κλινική” εμπειρία, βίωσαν μόνο τον πόνο, την οδύνη και την πικρία. Δεν τόλμησαν να κάνουν το επόμενο βήμα, Κοντοστάθηκαν, δέχθηκαν και δέθηκαν με τη λογική ερμηνεία, δείλιασαν, έκαναν πίσω και από τη δική τους αδυναμία ερμήνευσαν λάθος την πρόνοια του Θεού. Το θλιβερό είναι ότι τελικά καταφέρθηκαν εναντίον Του. Ταμπουρώθηκαν πίσω από το εύλογο “δίκιο τους” και πολλοί έγιναν ορκισμένοι εχθροί, ή ακόμη χειρότερα, αδιάφοροι προς τον Θεό.

Αφήνεσαι. Πέφτεις και αφήνεσαι στα χέρια Του. Μόνον έτσι φτάνεις εν ζωή στο Θεό.

Η πρόνοια και η σοφία του Θεού ευτυχώς είναι “σφαιρική”. Περπατάς προς τη δύση, και κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι είσαι και πάλι στην ανατολή.

Τρομάζεις όταν βρεθείς πλημμυρισμένος από πόνο, γεμάτος απόγνωση, παγωμένος και δίχως το δικό Του φως. Αν τότε αφεθείς με εμπιστοσύνη στα χέρια Του, τελειώνεις αυτό τον κύκλο της δοκιμασίας φορτωμένος με δώρα, γεμάτος με ζεστασιά, με απέραντη κατανόηση και πολύ φωτεινός.

Κοντά στο Θεό δεν υπάρχουν οι εύκολες λύσεις. Ούτε στιγμή σταματά ο δύσκολος αγώνας της ζωής. Ίσα-ίσα, όσο παλεύεις “με το Σταυρό στο χέρι” τόσο πιο δύσκολο το μονοπάτι, αφού δεν μπορείς να κλέψεις, δεν μπορείς να πεις ψέματα, να ...!

Αν και δεν παύει ποτέ ο αγώνας, παύει όμως μια για πάντα η Αγωνία.

Μπορούμε μόνοι μας να ξεκινήσουμε σήμερα έναν τέτοιο τρόπο ζωής, ή πρέπει να περιμένουμε το δάσκαλο και άριστο εκπαιδευτή, τον “Πόνο” να μας οδηγήσει “αναγκαστικά” στη σωστή μεριά;

Πόσα ερωτήματα και απορίες γεννιούνται καθημερινά στη σκέψη μας αναζητώντας επιτακτικά απαντήσεις;

Δεν είμαστε όλοι ερευνητές, ούτε έχουμε το χρόνο να αναζητήσουμε και να βρούμε τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Κι αν ακόμη τις βρούμε, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι είναι οι σωστές;

Σήμερα το διαδίκτυο βρίθει από “απαντήσεις”, που λόγω της ανεξέλεγκτης και ελεύθερης πρόσβασης, αντί να βοηθούν μάλλον μπερδεύουν με την προχειρότητα που γράφονται, με την ψευδεπίγραφη ιδιότητα του κάθε ανώνυμου “ειδικού”.

Πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, όταν θέλησα να δώσω “βάθος” στις γνώσεις των μαθητών μου για το χρώμα και την λειτουργικότητά του μέσα στη φύση, το έπραξα μέσα από την διαφορετικότητα του χρώματος της επιδερμίδας των ανθρώπων. Παράξενο που οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χρώματα, ακόμη και σε ίδια πλάτη της Γης!

Πώς να εξηγήσεις το χρώμα των Ασιατικών φυλών, το χρώμα των κατοίκων της Αφρικής, της Αμερικής, των Ευρωπαίων κλπ.

Στην πορεία των αναζητήσεών μου κατάλαβα ότι οι απαντήσεις “έρχονται” όταν θέσεις σε κίνηση την ευλογημένη “δέσμευση” του Κυρίου:

7 Αἰτείτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται. (Ματθ κεφ: 7) και

9 κἀγὼ ὑμῖν λέγω, αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· 10 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται.(Λουκάν κεφ:11) (Ο Θεός και η ιστορία)

Πολλοί “καλοθελητές” θα σας μιλήσουν για ένα παγκόσμιο υπέρ συνείδητο, για μια απρόσωπη “θεϊκή” δύναμη, για τη μητέρα Φύση κ.α. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την αρνητική στάση των ανθρώπων που μόνο με μία λέξη περιγράφεται:

Οίηση (Εγωισμός).

Δέχονται κάθε ουδέτερη λύση διατυπωμένη και διανθισμένη με εντυπωσιακές ονομασίες, αρκεί να είναι “ανώνυμη” και “απρόσωπη”. Δεν το μπορούν, δεν το αντέχουν να “χρωστούν” σε κανέναν, ακόμη και σε έναν Θεό με αποδεδειγμένη την Αγάπη Του προς εμάς, μέσω της υπέρτατης θυσίας Του, έναν Θεό που έχει όνομα, Ιησούς Χριστός. Ό,τι απολαμβάνουν, θεωρούν πως το ...δικαιούνται!

Οίηση, αυτή η διαχρονική “αρρώστια” του αόρατου και του ορατού κόσμου. Αιτία πτώσης του Εωσφόρου, αιτία πτώσης και του Ανθρώπου από το Πατρικό του σπίτι, τον Παράδεισο! Ένας δράκος κακάσχημος, που όσο μέσα μας “κοιμάται” παραμένει, δυστυχώς, “αόρατος”. Ξυπνά όταν μας θίξουν, όταν μας προσβάλλουν, όταν μας απορρίπτουν, και κάνει τότε φανερή την ασχήμια του, ωθώντας τον άνθρωπο σε ξέσπασμα, στη βία, ακόμη και στο έγκλημα προς τρίτους, ή πολύ χειρότερα προς τον εαυτό του.

Μπορείτε να τον διώξετε από μέσα σας;

Εάν το κατορθώσετε, θα έχετε κερδίσει την εσωτερική γαλήνη, την ανώτερη ποιότητα ζωής και όλα γύρω και μέσα σας θα έχουν ποιοτική “γεύση” ζωής.

Μπορούμε να το κατορθώσουμε με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων, όπως π.χ. των ψυχολόγων;

Για να δούμε τον εγωισμό μέσα μας θα πρέπει πρώτα να δεχτούμε ότι υπάρχει, ότι είναι ένα από εκείνα τα τρισάθλια Εγώ που ανεβαίνουν στο θέατρο του Νου μας και που εμείς, από επικίνδυνη άγνοια, επικροτούμε, τρέφουμε και χρηματοδοτούμε. Που δεν εναντιωνόμαστε στο ρόλο που μας οδηγούν και τελικά συμμετέχουμε.

Πρέπει να αφυπνιστούμε, να τον διώξουμε κακήν κακώς κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του στο δικό μας “θίασο”.

Τον τρόπο δεν θα τον αναφέρω εδώ, δεν είμαι ούτε άξιος, ούτε αυθεντικός σε κάτι τόσο εύκολο να ειπωθεί, αλλά δύσκολο να γίνει στην πράξη, αν πρώτα δεν το κατανοήσουμε από τη σωστή πλευρά.

Εδώ δεν είναι θέμα γνώσεων, είναι τρόπος ζωής.

Θα πρέπει εσείς να αναζητήσετε τις απαντήσεις.

Υπάρχουν αμέτρητα βιωματικά κείμενα που με τόση αγάπη μας άφησαν όλα τα ταπεινά και απλά γεροντάκια, οι ασκητές, οι πατέρες της Εκκλησίας μας. Αν και έζησαν τη ζωή τους κοντά στη “χλιδή” και τον “πλούτο” του Θεού, στα δικά μας μάτια φαντάζουν ρακένδυτοι. Νομίζουμε ότι ζούνε με απέραντες στερήσεις καθώς τους “μετράμε” με λάθος τρόπο, με υποκειμενικά δικά μας κριτήρια, γιατί επιφανειακά και επιπόλαια μάθαμε να ερμηνεύουμε ό,τι γύρω μας βλέπουμε.

Κάντε σήμερα κιόλας το πρώτο σας βήμα στην βιωμένη και έμπρακτη ζωή που θα σας οδηγήσει σε μια ανώτερη ποιοτική ζωή, και συν Θεώ, πίσω στο Πατρικό κι ευλογημένο Σπίτι μας, τον Παράδεισο.

Όσο για τα “χρώματα” της ανθρώπινη επιδερμίδας, σε μια πρώτη αναζήτηση, ψάξτε στο χάρτη πού βρίσκονται οι Ασιατικές κίτρινες φυλές;

Πού συναντάμε στο χάρτη τις Κόκκινες δυτικές φυλές;

Πού τις Αφρικανικές φυλές;

Επάνω στο χάρτη δείτε την Ανατολή, τη Δύση, το Νότο κλπ. Συνδυάστε αυτά τα σημεία με τα χρώματα κάθε φυλής και θα έχετε τις πρώτες σας απαντήσεις.

Το λευκό είναι αποτέλεσμα ενώσεις των τριών βασικών χρωμάτων. Ενώνοντας με φωτεινές δέσμες το Κόκκινο, το Κίτρινο και το Μπλε, θα σχηματιστεί το λευκό. Αν και κάθε επί μέρους χρώμα ανήκει σε μία γεωγραφική θέση, το λευκό το συναντάμε παντού, κι αυτό -έξω από εμάς κάθε τέτοια πρόθεση- δεν έχει καμία ρατσιστική ερμηνεία.

Για κάθε σας απορία, κάντε επιτέλους πράξη την προτροπή του Κυρίου: “Αἰτείτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν”

Είναι τόσο το μεγαλείο Του, και αν έτσι το νιώσεις και το σκεφτείς, ανυπόφορη γίνεται εκείνη η μίζερη σκέψη, πως τάχα είναι υποτέλεια να κλίνης το γόνυ στην αμέτρητη Αγάπη, στο υπέρμετρο Έλεος, στο γλυκύτατο Φως, στην Πηγή Της Ζωής, και με την πρέπουσα ταπείνωση, αφού γονατίσεις, να πιεις κι εσύ επιτέλους μια γουλιά αιώνιας ζωής, εντελώς δωρεάν.

Προς δόξαν Θεού

Χρήστος Τυρεκίδης

Θεσσαλονίκη 2013

logismoi.sotirias@gmail.com