Συμπερασματικά.

Συμπερασματικά

Υπάρχει τελικά Θεός; Μήπως η ύπαρξή του καλύπτει μία ανθρώπινη ανάγκη; Κι αν υπάρχει, ποιος είναι ο “σωστός” Θεός;

Όπως κι αν προσεγγίσουμε το ερώτημα, άσχετα αν πιστεύουμε ή όχι στην ύπαρξή Του, γύρω μας υπάρχει αποδεδειγμένα έντονη η παρουσία σε ότι εμείς ονομάζουμε Καλό ή Κακό, σε έναν συνεχή και αέναο αγώνα επικράτησης.

Αναζητώντας το Θεό από την ανθρώπινη πλευρά, δύσκολα κατανοούμε την υπέρμετρη μακροθυμία και την ακατανόητη υπομονή Του σε όσα αντιφατικά και περίεργα “κοσμούν” τη δική μας παρουσία στη Γη. Εύκολα φτάνουμε σε “λογικά” συμπεράσματα αξιολόγησης, ακόμη και αυτής της αμφισβήτησής Του.

Πολλά και “εύλογα” τα ερωτήματα:

“- Αν είναι Θεός ελέους, που είναι στην δυστυχία που βιώνει το ανθρώπινο είδος;

- Αν είναι αντίθετος στη φτώχεια, την πείνα, τους πολέμους, στην επικείμενη παγκοσμιοποίηση, γιατί σε όσους τα προωθούν επιτρέπει να τα επιβάλουν στον υπόλοιπο κόσμο;

- Γιατί δεν προστατεύει το πλάσμα του, αν όχι όλους, τουλάχιστον όλους όσους τον επικαλούνται;

- ...;”

Ακατανόητο για την ...τετράγωνη λογική μας ότι σήμερα βιώνουμε, αν και ζούμε τους έσχατους χρόνους που τους έχουν προφητεύσει!

Για να κατανοήσουμε την απάντηση στα πολλά “λογικά” ερωτήματά, χρήσιμο να ξεπεράσουμε τα όρια και μέσα από την υπερβολή, αφού τα χρωματίσουμε έντονα, θα δούμε το γιατί έγιναν και γίνονται όλα όσα βιώσαμε και βιώνουμε ως άνθρωποι εδώ στη Γη.

Ας αναζητήσουμε τις απαντήσεις σε δύο ερωτήματα:

- Πρώτον, αν ο Θεός είναι ανθρώπινο δημιούργημα, που μας οδηγεί ο υπαρκτός και αέναος πόλεμος του καλού και του κακού; και

- Δεύτερον, αν υπάρχει, γιατί με σαφήνεια τονίζει ότι στο βιβλίο της ζωής είναι γραμμένοι μόνον όσοι τον αποδέχονται ως έχει, δηλαδή οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Μας προτρέπει στη ΜΗ Βία. Μας λέει πως η βία δεν είναι λύση και μας ζητά να είμαστε πράοι και ταπεινοί.

Γιατί ζητάει κάτι που φαινομενικά είναι αδύνατον να συμβεί. Πάντοτε κάποιοι θα “επαναστατούν”, θα ζητούν και θα παίρνουν την τύχη στα δικά τους χέρια, θα “επιβάλουν” το δίκαιο και την τιμωρία όσων τους καταδυναστεύουν;

Η ανθρώπινη μας φύση, αδύνατον να μην αντιδράσει στις διάφορες μορφές καταπίεσης, γιαυτό και φαντάζει αδιανόητο αυτό που ζητά ο Κύριος!

Μήπως όμως ήταν και είναι το μόνο, το ΜΟΝΑΔΙΚΑ σωστό που έπρεπε και που πρέπει να πράξουμε;

Απελπιστικά μακρύς και δύσκολος ο δρόμος της κατανόησης, της εμβάθυνσης στη μη βία, αντί σε ότι τόσο “φυσικό έρχεται” ως αντίδραση, η αντίσταση και η επανάσταση σε κάθε μορφή τυραννίας

7 ο Θεός μάλιστα θα πραγματοποιήσει την εκδίκηση για λογαριασμό των εκλεκτών του, που μέρες και νύκτες κάνουν δεήσεις σε Αυτόν και Αυτός μακροθυμεί σε αυτούς 8 σας λέγω όμως πως θα πραγματοποιήσω την εκδίκηση γι΄ αυτούς άμεσα, αλλά όταν ο υιός του ανθρώπου έλθει στη Γη θα βρει αυτή την πίστη;

7 ο δε θεος ου μη ποιήση την εκδίκησιν των εκλεκτων αυτου των βοώντων αυτω ημέρας και νυκτός, και μακροθυμει επ' αυτοις; 8 λέγω υμιν οτι ποιήσει την εκδίκησιν αυτων εν τάχει. πλην ο υιος του ανθρώπου ελθων αρα ευρήσει την πίστιν επι της γης; (Λουκά κεφ 8)

Τι μας προτρέπει ο Κύριος:

17 κανένα κακό αντί κακού να μην ανταποδόσεις, να φέρεστε πάντοτε με καλοσύνη προς όλους τους ανθρώπους. 18 να κάνετε τα αδύνατα δυνατά να ζήσετε με ειρήνη με όλους τους ανθρώπους 19 μην αναζητάτε την εκδίκηση αγαπητοί μου, αλλά δώστε τόπο στην οργή, είναι γραμμένο, ΔΙΚΗ ΜΟΥ είναι η ΕΚΔΙΚΗΣΙΣ, Εγώ θα ανταποδώσω για εσάς λέγει ο Κύριος. 20 Αλλά αν πεινά ο εχθρός σας, δώσε του τα απαραίτητα, εάν διψά, πότισε τον, και εάν αυτό κάνεις, θα είναι σαν να έχεις δημιουργήσει ανθρακιά με δυνατή φωτιά πάνω στο κεφάλι του, 21 μη νικηθείς από το κακό, αλλά να νικάς με το Αγαθό το κακό.

17 μηδενι κακον αντι κακου αποδιδόντες. προνοούμενοι καλα ενώπιον πάντων ανθρώπων. 18 ει δυνατόν, το εξ υμων μετα πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. 19 μη εαυτους εκδικουντες, αγαπητοί, αλλα δότε τόπον τη οργη, γέγραπται γάρ, Εμοι εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει κύριος. 20 αλλα εαν πεινα ο εχθρός σου, ψώμιζε αυτόν. εαν διψα, πότιζε αυτόν. τουτο γαρ ποιων ανθρακας πυρος σωρεύσεις επι την κεφαλην αυτου. 21 μη νικω υπο του κακου, αλλα νίκα εν τω αγαθω το κακόν. (Ρωμαίους κεφ 12)

Φαντάζουν πράγματι αντιφατικά και ανεφάρμοστα όλα αυτά;.

Ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε στην καθημερινότητά μας, ας το χρωματίσουμε έντονα, ας υπερβάλουμε.

προσοχή. Όσα ακολουθούν είναι να κατανοήσουμε βαθύτερα την ιδιότητα και την έννοια του Κακού απέναντι στο Καλό, μέσα από το Πνεύμα του βιβλίου: με Καλούς Λογισμούς, διαμορφώνοντας έτσι μια ποιο σωστή στάση σύμφωνη με όσα μας παραγγέλλει ο Θεός.

Δείτε την ιστορία. Από τα βάθη των αιώνων υπήρχε πάντοτε κάποιος που προσπάθησε και προσπαθεί να επιβάλει με βία τα δικά του σχέδια στους λαούς της Γης.

Πάντοτε το Καλό αντιδρά, αντιστέκεται και τελικά νικά.

Το κακό “μελετά” τις επόμενες κινήσεις του, ετοιμάζεται πριν κτυπήσει, ενώ το αγαθό πιάνετε απροετοίμαστο, αναγκάζετε και τελικά κατά κανόνα υπομένει τα δεινά που του επιβάλουν.

Όταν υπάρξει αντίδραση από το λαό, -μια επανάσταση-, το κακό προς στιγμή νικιέται και όλα τότε φαντάζουν σωστά και δίκαια.

Δυστυχώς όμως το κακό δεν κοιμάται, δεν εγκαταλείπει ποτέ την προσπάθεια του να επιβληθεί με τη βία. Μαθαίνει από τα λάθη του, γίνετε προσεκτικό, πονηρότερο, και κάθε φορά που ο λαός αντιδρά και το κατατροπώνει, αυτό οργανώνετε με μεγαλύτερη προσοχή, επανέρχεται ακόμη ποιο βίαιο.

Σήμερα, το βλέπουμε, το ζούμε, έχει οργανωθεί καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Είναι “απρόσωπο” και “πολυπρόσωπο”, δε γνωρίζεις με σαφήνεια το που πρέπει να στοχεύσεις, το που να στραφείς και πως να αντιδράσεις οργανωμένα.

Με τη βοήθεια επιστήμης και τεχνολογίας έγινε “εξυπνότερο”. Τώρα έχει και τη δυνατότητα να ελέγχει και καθοδηγεί ήδη τους λαούς με τα ΜΜΕ, κι έχει “μάτια” παντού, παρακολουθεί άοκνο και αθέατο ακόμη κι από το διάστημα.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ότι φοβερότερο έχει έως τα τώρα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Όσο κατανοούμε σιγά-σιγά τον τρόπο που επιβάλλεται, νιώθουμε φρίκη για την ολοκληρωτική καταδυνάστευση ανθρώπων στο ψευδεπίγραφο όνομα της σωτηρίας των λαών και του πλανήτη Γη (;)!

Παρ' όλα αυτά, αν το Καλό μπορούσε να ξεπεράσει κι αυτόν το μεγάλο κίνδυνο, αν αντισταθεί σθεναρά και νικήσει, αν το μπορέσει και επικρατήσει σ' αυτόν τον πολυπρόσωπο πόλεμο της παγκοσμιοποίησης, -τώρα το κατανοούμε ό,τι- την επόμενη φορά θα γίνει ακόμη πιο φρικτό με τον επόμενο καθολικό τρόπο που θα θελήσει και θα επιβληθεί.

Δίχως πραγματικό Θεό, δίχως τη δική Του προστασία, Δεν υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο είδος από την τελική και ολοκληρωτική καταδυνάστευση του καλού και την επικράτηση του κακού;

Όπως και αν το δούμε, πέρα από το αν υπάρχει ή όχι, ακόμη μακρύτερα από το ποιος είναι ο σωστός ή ο λάθος Θεός, η ανθρωπότητα Δεν το μπορεί, Δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον ειρηνικής συμβίωσης, αν μόνη της πρέπει να διαχειριστεί αυτόν τον αέναο πόλεμο του καλού και του κακού. Δυστυχώς, δίχως την παρουσία ενός Θεού, είναι αδύνατον να επικρατήσει το καλό, το τέλος θα είναι η αυτοκαταστροφή μας και δεν θα κουράσω με τις προφανείς αιτίες γιαυτό.

“κανένα κακό αντί κακού μην ανταποδόσεις” (;)

Ας τα βάλουμε στη σωστή σειρά:

Ο Κύριος έδωσε στον Αδάμ και την Εύα μία μόνο προτροπή-εντολή να μη την παραβούν, κι όχι μόνο την είχαμε παραβεί, αλλά ζητήσαμε και το ...δίκαιό μας!

Αν τότε ο Αδάμ και η Εύα είχαν ζητήσει συγνώμη, τίποτε απ' ότι συμβαίνει στο κοσμικό μας δράμα δεν θα είχε συμβεί.

Εμείς όμως επιμείναμε στην αρχική μας επιλογή.

Ζητήσαμε πριν από την ώρα τη Γνώση, γυρίσαμε την πλάτη στο Κύριο και τώρα βιώνουμε τη δική μας “επανάσταση” εδώ στη Γη.

Απεδείχθη -περίτρανα πλέον- ότι δεν είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε αυτή τη Γνώση.

Κατορθώσαμε με την απειρία και τον εγωισμό που μας διακατέχει, ως μπούμερανγκ να γυρίσουμε όλα τα καλά της Γνώσης εναντίον μας.

Πάντοτε είχαμε τη δυνατότητα να σταματήσουμε την πορεία του κακού αλλά δεν το πράξαμε. Κάναμε -πάντοτε- μόνο ότι θεωρούσαμε και θεωρούμε σωστό, να το πολεμούμε έως ότου “πεθάνει”

Το κακό όμως δεν μπορεί, δεν γίνετε και δεν “πεθαίνει” από ανθρώπινα χέρια!

Αντίθετα γίνετε “σοφότερο”, πονηρότερο. Ξεκινά προσεκτικά, κι αν είχε την απαιτούμενη υπομονή, εάν δεν ήταν από τη φύση του ανυπόμονο και βιαστικό, θα είχε εδραιωθεί εδώ κι αιώνες, με όλη του τη βαναυσότητα μια για πάντα στο σβέρκο των ανθρώπων.

Αυτό, δυστυχώς για εμάς, μαθαίνει καλύτερα από τα λάθη του απ' ότι εμείς μαθαίνουμε από τα δικά μας λάθη!!!

Στο τωρινό του πρόσωπο υπάρχουν χαμόγελα, προσφέρει τις θεμιτές και εύκολες λύσεις, γίνετε πρακτικό κι εύχρηστο για τους ανθρώπους, και φαινομενικά υπηρετεί το καλό με όλα τα επιστημονικά “θαύματα” που χρηματοδοτεί δήθεν για εμάς, ενώ ο απώτερος του στόχος του είναι για να μας ελέγχει με όλα αυτά.

Ο Κύριος γνωρίζει τι θα συμβεί. Μας το είπε με το λόγο Του, και με την αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη.

Σεβόμενος τον Εαυτό Του και Εμάς, δεν μπορεί να επέμβει, αφού αρνηθήκαμε τη δική Του γνώση και ζητήσαμε τη δική μας εδώ στη Γη!

Από την άλλη, αν επέμβει, εύλογη η απορία: Μήπως θα τα είχαμε καταφέρει μόνοι μας;

Όμως ο Κύριος μας λέει με σαφήνεια:

“19...Εμοι εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει κύριος. (Ρωμ κεφ 12)

Όσο κι αν θέλουμε να κάνουμε υπακοή, πλέον αδύνατον, αφού το Καλό πολεμά μόνο το Κακό, ενώ το κακό πολεμά και το καλό και το κακό.

Πάντοτε δηλαδή θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αντιδρούν που δεν θα έχουν την απαιτούμενη υπομονή “αδράνειας” για να ενεργοποιηθεί η προτροπή του Κυρίου: Εμοι εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω.

Αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα γεγονότα να εξελιχθούν, αν επιτρέπαμε “κανένα κακό αντί κακού να μην ανταποδόσεις” τότε όλα θα εξελίσσονταν διαφορετικά, θα ΕΠΙΤΡΕΠΑΜΕ επιτέλους στον Κύριο να κάνει πράξη ότι μας έχει πει:

7 ο Θεός μάλιστα θα πραγματοποιήσει την εκδίκηση για λογαριασμό των εκλεκτών του, που μέρες και νύκτες κάνουν δεήσεις σε Αυτόν και Αυτός μακροθυμεί σε αυτούς 8 σας λέγω όμως πως θα πραγματοποιήσω την εκδίκηση γι΄ αυτούς άμεσα, αλλά όταν ο υιός του ανθρώπου -ο Κύριος- έλθει στη Γη θα βρει αυτή την πίστη;

7 ο δε θεος ου μη ποιήση την εκδίκησιν των εκλεκτων αυτου των βοώντων αυτω ημέρας και νυκτός, και μακροθυμει επ' αυτοις; 8 λέγω υμιν οτι ποιήσει την εκδίκησιν αυτων εν τάχει. πλην ο υιος του ανθρώπου ελθων αρα ευρήσει την πίστιν επι της γης; (Λουκά κεφ 8)

Πότε; “...ποιήσει την εκδίκησιν αυτων εν τάχει”, όταν εμείς κάναμε ότι μας ζητά “κανένα κακό αντί κακού να μην ανταποδόσεις”

Μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό;

Έστω και τώρα να παραμερίσουμε τον κούφιο μας εγωισμό, να μην προσπαθήσουμε εμείς, επιτρέποντας Τον να αναλάβει δράση;

Μπορούμε;

Μονολεκτικά, ΌΧΙ!!!

Είμαστε από τότε, -από τον Παράδεισο ακόμη έως και σήμερα όπως απεδείχθη-, ηλικιακά ανώριμοι να διαχειριστούμε με σύνεση το δικό Του ευλογημένο δώρο Ζωής.

Γιαυτό μας ζητά να επιστρέψουμε πίσω, ακόμη κι αν πρέπει γιαυτό να “μισήσουμε” -να θεωρήσουμε υποδεέστερο της αγάπης μας προς Αυτόν- ότι εδώ θεωρούμε “δικό μας”, αδέρφια, γονείς, παιδιά, ...!

Μοιάζει, και είναι πλέον μέσα από τις πράξεις ή της απραξίες μας, μονόδρομος η ως το τέλος πορεία μας, έως τη δεύτερη και ένδοξη παρουσία Του στη Γη.

Αν λοιπόν κατανοήσουμε τη δική μας αδυναμία, αν σωστά και όχι κατ' ανάγκη δεχθούμε την αναγκαία και αληθινή ύπαρξη ενός Αληθινού Θεού Δημιουργού, μένει τότε το άλλο ερώτημα:

Αν είναι αληθινός ο Θεός μας, γιατί μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν και θεωρούνται παιδιά Του, με ότι αυτό συνεπάγεται;

Θα μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο από μία ιστοσελίδα που είχα την τύχη να διαβάσω.

Προσωπικά με έχει καλύψει ο θεόπνευστος λόγος του παπά Βασίλη (μετέπειτα γέροντας Ιερώνυμος)

διαβάστε παρακαλώ το κείμενο:

“Κάποτε ένας Τούρκος δικαστής κάλεσε τον π. Βασίλειο στο αρχοντικό του. Όταν έφθασε στο αρχοντικό του ο δικαστή του είπε:

- Αφέντη παπά, εγώ είμαι Τούρκος, μωαμεθανός. Όμως απ’ το μισθό που παίρνω, κρατάω τα απαραίτητα για την οικογένεια μου και τα υπόλοιπα τα ξοδεύω σε ελεημοσύνες.

Βοηθάω χήρες, ορφανά, φτωχούς, προικίζω άπορα κορίτσια που παντρεύονται, βοηθάω αρρώστους. Κρατάω με ακρίβεια τις νηστείες, προσεύχομαι και γενικά προσπαθώ να είμαι συνεπής στην πίστη μου.

Επίσης όταν δικάζω, προσπαθώ να είμαι δίκαιος, δε χαρίζομαι σε κανέναν, όσο μεγάλη θέση κι αν έχει. Τι λες, όλα αυτά που κάνω δεν είναι αρκετά για να κερδίσω τον παράδεισο, που λέτε σεις οι χριστιανοί;

Ο π. Βασίλειος εντυπωσιάστηκε από όσα του είπε ο Τούρκος δικαστής κι ο νους του πήγε αμέσως στον εκατόνταρχο Κορνήλιο (Πράξ. ι΄). Διέκρινε μεταξύ τους δύο, βίους παράλληλους.

Κατάλαβε πως πρόκειται για δίκαιο και καλοπροαίρετο άνθρωπο και ίσως η δική του αποστολή να ήταν ίδια με εκείνην του Απόστολου Πέτρου προς τον εκατόνταρχο. Αποφάσισε λοιπόν να δώσει τη μαρτυρία της πίστης του.

-Δεν μου λες, αφέντη, έχεις παιδιά;

-Ναι, έχω.

-Δούλους, έχεις;

-Έχω και δούλους.

-Ποιος εκτελεί καλύτερα τις εντολές σου, τα παιδιά ή οι δούλοι σου;

-Σίγουρα οι δούλοι μου, γιατί τα παιδιά, με το θάρρος που έχουν, πολλές φορές παρακούν και κάνουν ό,τι θέλουν, ενώ οι δούλοι μου κάνουν πάντα ό,τι τους λέω εγώ.

-Δε μου λες αφέντη, αν πεθάνεις εσύ ποιος θα σε κληρονομήσει: οι δούλοι σου, που εκτελούν τις εντολές σου πιστά, ή τα παιδιά σου που σε παρακούν;

-Μα τα παιδιά μου βέβαια. Μόνο αυτά έχουν κληρονομικά δικαιώματα, όχι οι δούλοι.

-Ε, λοιπόν, όσα κάνεις αφέντη είναι καλά, αλλά το μόνο που μπορούν να σου κάνουν, είναι να σε κατατάξουν στην κατηγορία των καλών δούλων. Αν όμως θέλεις να κληρονομήσεις τον παράδεισο, τη βασιλεία των ουρανών, πρέπει να γίνεις υιός. Κι αυτό γίνεται μόνο με το βάπτισμα.

Από το βιβλίο “Γέροντας Ιερώνυμος, ο ησυχαστής της Αίγινας” του Πέτρου Μπότση

πηγή: http://paparokades.blogspot.gr/2013/09/blog-post_16.html