Η Γέννηση του Χριστού

Η Γέννηση του Χριστού

Πρέπει να γεννηθεί μέσα μου ο Χριστός; Είναι συμβολικό, ή πρέπει να συμβεί πραγματικά; Αν ναι, πως;

(Σε αυτή την ενότητα δεν είναι όλα αποδεκτά από την ορθοδοξία. Βοηθούν όμως να κατανοήσουμε την εφαρμογή των γεγονότων της Γέννησης Του Θεανθρώπου σε μας. Είναι μια φυσική συνέχεια από το προηγούμενο κεφάλαιο, ο τρόπος που πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις όποιες μας επιθυμίες)

Ο Κύριος δεν εγκαταλείπει το δημιούργημά στην τύχη του. Σέβεται, δεν αυθαιρετεί, ούτε επιβάλλει με οποιαδήποτε μορφή βίας το σωστό. Όσοι με βιωμένη προσωπική αναζήτηση Τον γνωρίζουν, κατανοούν, νιώθουν ότι δεν είναι απρόβλεπτος ή βαρετός. Υπάρχει, Τον νιώθεις όταν Τον αναζητάς. Δεν κάνει αισθητή την παρουσία Του αν δεν το ζήτησες πριν, ή εκείνη τη στιγμή. Ούτε επεμβαίνει στην προσωπική ιστορία παρά μόνο όταν υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις, όπως σε πολλές αναφορές στα εδώ κείμενα έχει γραφεί.

Σε όλη την κλιμακωτή δημιουργία υπάρχει ομοιογένεια και σταθερότητα και το κάτω αντιγράφει το άνω μέσα από τους τέλειους νόμους που το διέπουν. Θα Τον βρεις σε κάθε βαθμίδα δημιουργίας, αν αναγνωρίζεις τους κανόνες της συνετής και συνεπής Δημιουργίας.

Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα στην κορυφή, Πυρήνας, Ηλεκτρόνια και Ουδετερόνια στην βάση της δημιουργίας. Ό,τι επάνω και κάτω.

Θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε πολλές σελίδες με την ομορφιά που υπάρχει σε όλη την κλιμακούμενη δημιουργία. Θα ανακαλύπταμε συνεχώς την ευγένεια του Κυρίου σε κάθε μία δημιουργία ξεχωριστά. Εγκυμονεί όμως κίνδυνο να παρασυρθούμε σε φιλολογία που είναι αγαπητή στον δυτικό τρόπο σκέψης, και που δεν απασχόλησε ποτέ την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού δεν την ενδιαφέρει το πως, αλλά το ποιος δημιούργησε τον κόσμο.

Η επίδραση του δυτικού τρόπου σκέψης οδήγησε στην αδύναμη θέση της αναζήτησης του Θεού με τη λογική. Δεν μπορείς να καταλάβεις το Άπειρο με το νου.

Δεν είναι κακό, απλά είναι αδύνατον.

Ο μοντέρνος τρόπος ζωής μας “αναγκάζει” να είμαστε σκεπτικιστές και διστακτικοί. Δύσκολα ανοιγόμαστε στο Θείο, φοβόμαστε μήπως είναι ουτοπία, μια καλή ιστορία για “γερόντια” και παπάδες που έχουν στήσει τα δικά τους “μαγαζιά” παντού.

Αποδεχόμαστε αόριστα την ύπαρξη ενός Θεού, αλλά όχι Αυτόν που κάνει φανερή η Ορθοδοξία και δεν κάνουμε προσπάθεια να μάθουμε, να πλησιάσουμε με καλή πίστη και διάθεση για έρευνα, ώστε να βρούμε όλα όσα τώρα φαντάζουν ουτοπικά.

Με το να μένουμε ταμπουρωμένοι πίσω από το δισταγμό μας προς το φως, δεν θα ωφεληθούμε και ο χρόνος τρέχει σε βάρος μας. Επιβάλλεται να κάνουμε το πρώτο βήμα, προϋπόθεση απαραίτητη για να έρθει η βοήθεια από τον Κύριο.

Ο Κύριος ήρθε για έναν πολύ σπουδαίο λόγο στη Γη, και επιτέλους πρέπει να ξεφύγουμε από την όμορφη χειμωνιάτικη ιστορία που γεμίζει νοσταλγικά τις μνήμες με δώρα, γαλοπούλες και λαμπιόνια.

Για να κατανοήσουμε πώς αυτό θα συμβεί μέσα μας, για να ωφεληθούμε, πρέπει να κωδικοποιήσουμε τους συμβολισμούς που υπάρχουν στα γεγονότα της γέννησής Του Κυρίου, αφού δεχόμαστε ότι ο Κύριος δεν αυθαιρετεί και το κάτω πάντοτε αντιγράφει το επάνω.

Παρακαλώ, διαβάστε με προσοχή.

Τι συνθέτει το σύνολο του είναι μας;

Είμαστε: Πνεύμα, Ψυχή, Σώμα, Νους και Προσωπικότητά.

Έτσι θα τα εντοπίσουμε και θα τα συσχετίσουμε με τα γεγονότα της γέννησης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ώστε να ωφεληθούμε από το συσχετισμό αυτό στο έπακρο.

Το Πνεύμα είναι η αρσενική αρχή, αυτό που δεν πεθαίνει ποτέ. Στη γέννηση του Κυρίου συμβολίζεται από τον Ιωσήφ.

Το Σώμα, είναι ο χώρος στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα. Στη γέννηση του Κυρίου, στο ατομικό επίπεδο είναι η εγκυμονούσα Παρθένος Μαρία. Στο εθνικό επίπεδο είναι το κράτος του Ισραήλ.

Ο Νους, είναι ο “άρχοντας και βασιλιάς” που καθορίζει τις τύχες μας, “πολύ άσχημα” όμως αν τον αφήνουμε να το πράττει ανενόχλητος, δίχως δικό μας έλεγχο, γιατί τότε αντί για υποδοχή του Νου, μετατρέπεται σε στάβλο γιομάτο με ποικίλα ζώα. Στη γέννηση του Κυρίου, συμβολίζεται από το βασιλιά Ηρώδη, τους γραμματείς και τους φαρισαίους.

Η ψυχή, είναι το ευμετάβλητο που επηρεάζουμε τόσο θετικά ή αρνητικά με τις πράξεις μας. Στη γέννηση του Κυρίου, είναι ο λαός του Ισραήλ που άλλοτε φωνάζει Ωσαννά, κι άλλοτε, άρον άρον σταύρωσον Αυτόν.

Η προσωπικότητα είναι η ενέργεια που αναπτύσσεται, διαπλάθεται και διευρύνεται από τη γέννηση έως το θάνατό μας, σύμφωνα με τις γνώσεις που αποκτούμε, το χρόνο που ζούμε και το περιβάλλον που μεγαλώνουμε. Σύμφωνα, δηλαδή, με τη διαπαιδαγώγηση που έχουμε πάρει από γονείς, δασκάλους κ.τ.λ., αλλά και από εμπειρίες, από γεγονότα που έμμεσα ή άμεσα έχουμε εμπλακεί.

Την εποχή της γέννησης του Κυρίου, η “ξένη” -ως προς το λαό του Ισραήλ- προσωπικότητα που την ελέγχει είναι η Ρωμαϊκή κατοχή.

Πώς εφαρμόζονται αυτά σε κάθε ένα από εμάς σήμερα;

Η γέννηση του Κυρίου ξεκινά όταν ο Καίσαρας, η ξένη ως προς τους Ισραηλίτες προσωπικότητα που έχει την οικονομικόπολιτική εποπτεία, ζητά να κάνουν την πρώτη απογραφή που έγινε ποτέ.

Για να πετύχουμε μία ριζική αλλαγή στην ποιότητα ζωής μας πρέπει να αφυπνιστούμε, να παρατηρήσουμε τα διάφορα εγώ-θέλω που μέσα μας συνωστίζονται και που εμείς ταυτιζόμενοι με αυτά καταντούμε, δυστυχώς να τα υπηρετούμε.

Σε κάθε εποχή, σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά η γέννηση του Κυρίου ξεκινά όταν η προσωπικότητα θελήσει και κάνει τη δική της απογραφή. Απαραίτητο, αφού μόνο μέσω της απογραφής εντοπίζεις τα λάθη και τα ελαττώματα.

Τότε γίνεται ορατό το τι πρέπει να αλλάξεις, τι να διορθώσεις, τι καλό έχεις, ποιες οι κακές συνήθειες, κ.α.

Δίχως την απογραφή, τίποτε καλό δεν μπορεί να γεννηθεί.

Όταν κάνεις απογραφή και καταγραφή, δεν μπορεί παρά να θέλεις να διορθωθείς, να πάψεις να είσαι άχρηστος και να γίνεις επιτέλους χρήσιμος, δηλαδή Χριστός κι όχι ά-χριστος.

Μόλις ο Καίσαρ -η προσωπικότητα- ζητά την απογραφή, αρχίζει η αντίστροφη πορεία προς τις ρίζες μας. Έτσι και η Αγία οικογένεια κάνει το ταξίδι προς την γενέτειρα του Ιωσήφ, τη Βηθλεέμ.

1 Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. 2 αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. 3 καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. 4 Ἀνέβη δὲ καὶ Ἰωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν Ἰουδαίαν εἰς πόλιν Δαυῒδ ἥτις καλεῖται Βηθλέεμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυῒδ, 5 ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ ἐμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικὶ, οὔσῃ ἐγκύῳ. 6 ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν, 7 καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον· καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκά, κεφ: 2)

Ο Ιωσήφ κρατώντας από το σχοινί το γαϊδουράκι, όπου επάνω κάθεται η εγκυμονούσα Παρθένος, φθάνει στη Βηθλεέμ.

Όσο είμαστε καβάλα στο Γάιδαρο-Νου, σημαίνει ότι τον έχουμε υπό έλεγχο και δεν μας έχει “καβαλήσει” αυτός.

Καβάλα σε γάιδαρο μπήκε ο Κύριος στην θριαμβευτική του είσοδο στα Ιεροσόλυμα, τονίζοντας σε όλους πως πρέπει να ελέγχουμε το νου, και όχι μόνον αυτόν, αλλά και ό,τι αυτός γεννά, δηλαδή σκέψεις, επιθυμίες κ.α που συμβολίζονται από το μικρό γαϊδουράκι.

Ένας άρχοντας θα προτιμούσε να μπει θριαμβευτικά καβάλα πάνω σε υπερήφανο άλογο, δίχως να κατανοεί ότι είναι καβάλα σε ένα μη έλογο όν, αφού το άλογο δεν είναι παρά ο λόγος με το στερητικό α.

Τι κάναμε εμείς οι άνθρωποι, προτιμήσαμε να σταυρώσουμε Τον Κύριο, που είναι η Αγάπη και η Αλήθεια και να προσκυνήσουμε τον κενοφανή γάιδαρο-νου, κι ότι αυτός εφευρίσκει, αυτό που ονομάζουμε επιστήμη.

Φθάνοντας η Αγία οικογένεια στη Βηθλεέμ αναζήτησε κατάλυμα, αλλά ήταν όλα πλήρη!

Παράξενο σε μικρό χωριό να βρεθεί έξαφνα τόσο πλήθος!

Αυτό όμως θα συμβεί σε όλους εμάς από την πρώτη μας απογραφή. Λόγω ανεμελιάς θεωρούμε ότι όλα βρίσκονται μέσα μας σε τάξη. Με την πρώτη κιόλας απογραφή, με την καταμέτρηση που θα κάνουμε για όσα στραβά και περίεργα υπάρχουν μέσα μας, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα “συνωστισμό”, που το μέγεθός του αρχικά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε.

Από που να ξεκινήσουμε το διόρθωμα μέσα μας;

Που θα βρούμε κατάλυμα για να γεννηθεί ο Κύριος; Για να εννοήσουμε ποια είναι τα καταλύματα αυτά και πώς αυτό συμβαίνει μέσα μας, ας θυμηθούμε τι νέο φέρνει ο Κύριος με τον ερχομό Του.

Πρώτα μας φέρνει την Αλήθεια, αφού:

6 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ (Ιωάν κεφ: 14)

Ως Αλήθεια, αναζητά μέσα μας κατάλυμα στην Συνείδηση.

Όμως τι απαντά ο “ξενοδόχος” της συνείδησης; Η συνείδηση του ανθρώπου είναι πλήρης, πολύ απλά, κοιμάται!

Το δεύτερο κατάλυμα είναι για το άλλο μεγάλο Του δώρο, την Αγάπη. Εύκολο να καταλάβουμε ότι το κατάλυμα αυτό είναι η καρδιά. Όπως όμως είναι φυσικό, ούτε εδώ υπάρχει θέση για έναν Θεό αγάπης, όσο ο άνθρωπος ξέρει να αγαπά μόνον όπου υπάρχει το ίδιον συμφέρον.

Γι αυτό ο Δημιουργός και Σωτήρας του γένους των ανθρώπων, λόγω της πραγματικής Του αγάπης για εμάς, καταλήγει να γεννηθεί εκεί όπου φωλιάζει το συμφέρον και η ανομία του ανθρώπου.

Στη σπηλιά-φάτνη, εκεί στο στάβλο-Νου, όπου τα “καλοκάγαθα” ζωάκια, -οι σκέψεις-, “ζεσταίνουν” Τον Κύριο με γνώμονα το δικό μας συμφέρον. Αν όντως είναι υιός Θεού και Θεός, κάτι θα έχουμε να ωφεληθούμε κι εμείς από αυτή τη σχέση.

Ο Κύριος το γνωρίζει, αλλά μέσα στη μακροθυμία Του δεν το προσμετρά, απλά υπομένει με γνώμονα το δικό μας καλό.

Όταν μέσα μας “δυναμώσει”, όταν καταλάβουμε το πραγματικό και όχι το υποκειμενικό συμφέρον μας, τότε θα πάρει το βούρδουλα και για χάρη μας θα διώξει Αυτός κάθε κατάλοιπο από έναν Νου-Ναό τώρα, λίγο πριν υποστεί μέσα μας, για εμάς τη σταύρωση και τελικά την ευλογημένη Ανάσταση.