Φόβος Θεού. Αν είναι Θεός αγάπης, γιατί πρέπει να τον φοβόμαστε;

Φόβος Θεού

Αν είναι Θεός αγάπης, γιατί πρέπει να τον φοβόμαστε;

Υπάρχει μία φράση στα ιερά κείμενα που επαναλαμβάνεται από όλους τους Γέροντες: “Να έχεις παιδί μου, φόβο Θεού”

Κατά παράξενο τρόπο, οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν “φόβο Θεού”, σίγουρα όχι όσο φόβο Θεού έχουν οι Ασκητές και οι Γέροντες. Όσο πιο άγιος ο Γέροντας, τόσο περισσότερο φόβο Θεού έχει μέσα του.

Περίεργο και ακατανόητο για εμάς τους κοσμικούς.

Μας προβληματίζει το, γιατί όσοι βρίσκονται κοντύτερα από μας στο Θεό έχουν μέσα τους περισσότερο “φόβο Θεού”;

Τι εννοούν με αυτή την φράση;

Καταλαβαίνουμε πως δεν τρέμουν το Θεό ως μνησίκακο και εκδικητικό που θέλει να τιμωρήσει, να επιδείξει τη δική Του αμέτρητη δύναμη στους ελάχιστους και αδύναμους ανθρώπους.

Ας δούμε το “φόβο” μέσα από την ανθρώπινη δραστηριότητα ενός ορειβάτη που αγαπά το βουνό. Σκαρφαλώνει σε πανύψηλες κορυφές και χαίρεται από ψηλά την ελευθερία που νιώθει, τη μοναδική ομορφιά που αποκλειστικά απολαμβάνουν από τόσο ψηλά τα μάτια του.

Δύο πράγματα είναι σίγουρα σε αυτή τη σχέση: Αυτός αγαπά το βουνό και το βουνό είναι ένας “σταθερός και στέρεος” φίλος.

Έχει όμως ο ορειβάτης μέσα του ένα φόβο, ένα “φόβο βουνού”. Καταλαβαίνουμε πως ο φόβος δεν είναι για το βουνό, είναι για τον εαυτό του, μήπως στην προσπάθεια να ανέβει αφαιρεθεί, γίνει απρόσεκτος κάποια στιγμή και πέσει.

Όσο βρίσκεται χαμηλά στη βάση του βουνού ο φόβος είναι ελάχιστος έως ανύπαρκτος, γιατί κι αν πέσει, θα υποστεί μώλωπες ή κάποιο κάταγμα. Είναι αυτό το στάδιο, όπου εμείς οι κοσμικοί βιώνουμε χαλαρά το “φόβο”.

Όσο ο ορειβάτης σκαρφαλώνει προς την κορυφή του βουνού, όσο κι ο Ασκητής ανεβαίνει προς το Θεό, ανάλογα μέσα τους μεγαλώνει ο φόβος, όχι για το “Βουνό” ή το Θεό που είναι και τα δύο σταθερά, που δεν προβάλουν αντίσταση στον ορειβάτη και βοηθούν μάλιστα τον πιστό Ασκητή.

Αυτό που φοβούνται και οι δύο είναι μήπως από απροσεξία δική τους πέσουν, κι όσο ψηλότερα βρίσκονται σε αυτή τους την ανάβαση, τόσο καταστροφικότερη θα είναι και η πτώση τους.

Όταν εκοιμήθη ο μαχητής και νικητής του διαβόλου Μέγας Αντώνιος, με συνοδεία Αγγέλων πορευόταν προς τον Παράδεισο. Τότε εμφανίστηκε εμπρός του ο διάβολος λέγοντάς: Αντώνιε με νίκησες!

Απάντησε ο Γέροντας: - Όχι ακόμη.

Λέει η παράδοση πως όταν μπήκε μέσα στο Παράδεισο, τότε γύρισε και είπε στο διάβολο: - Τώρα σε νίκησα.

Γιατί ήταν τόσο προσεκτικός ο Μέγας Αντώνιος;

Τι φοβότανε;

Φοβόταν το αρχέγονο αίτιο της πτώσης και του Εωσφόρου, την υπερηφάνεια.

Έτσι συμβαίνει και σε εμάς. Όσο είμαστε μακρυά από Τον Κύριο, θεωρώντας πως όλα τα δωρεάν της ζωής είναι “δώρα της φύσης”, δεν νιώθουμε την ανάγκη ούτε καν να τον ευχαριστήσουμε.

Δεν καταλαβαίνουμε το πόσο κοντά μας είναι Αυτός, και πόσο δυστυχώς μακρυά Του μένουμε εμείς.

Όταν αρχίσει η ανοδική πορεία γεμάτη με πλούσια συναισθήματα, όσο “ανεβαίνεις” προς την κορυφή, αρχίζεις να προσέχεις μήπως και χάσεις όλα αυτά που τόσο κόπιασες, πάντοτε συν Θεώ να αποκτήσεις.

Οι Γέροντες δεν έχουν κανένα υλικό αγαθό στην κατοχή τους, πλην αυτών που αναπόφευκτα πρέπει για να συντηρηθούν στοιχειωδώς στη ζωή. Ό,τι έχουν είναι ο πολύτιμος πλούτος της Θέωσης που αποκτούν μέσα από τη σκληρή ασκητική ζωή, τη γεμάτη στερήσεις, και είναι γι αυτούς τόσο πολύτιμος αυτός ο πλούτος, που τρέμουν και στη σκέψη μήπως από μία απερισκεψία τους τον χάσουνε.

Και ποια μπορεί να είναι αυτή η αστοχία ή η απερισκεψία;

Να θεωρήσουν πως είναι “ξεχωριστοί”, κάτι διαφορετικό από τους άλλους, πως ...!

Μόλις λίγο σκεφτούν έτσι, χάνουν κάτω από τα πόδια τους τα πάντα, κι αυτό, πολύ το φοβούνται.

Πολλές φορές αποφεύγουν τους ανθρώπους που έχουν την κακή συνήθεια να “εξυμνούν” τις αρετές των Γερόντων, βάζοντας σε δοκιμασία την ηρεμία τους, προκαλώντας μέσα τους πόλεμο με τον εγωισμό που καραδοκεί να τους καταβάλει κάθε

στιγμή.

Έχει ασκητές στο Άγιον Όρος που μαζεύουν απ' όπου βρουν κονσερβοκούτια, τα σκορπούν στην αυλή τους για να τα δουν οι προσκυνητές και να σκεφτούν, “να ένας φαγάς και κοιλιόδουλος γέροντας που νομίζει πως κάτι κάνει”!

Πολλοί αποφεύγουν τη συνάντησή τους με ανθρώπους, κι αν ακόμη βρεθούν με προσκυνητές, φέρονται περίεργα, δε μιλούν ή δίνουν την εντύπωση πως “δε στέκουν στα λογικά τους”, για να μη προκαλέσουν τον “επικίνδυνο” και μισητό θαυμασμό των ανθρώπων.

Αναγκάζονται και φέρονται με αυτό τον τρόπο για να έχουν μια καλύτερη προστασία με “Φόβο Θεού” σε αυτό το μοναδικό και υπέροχο Πνευματικό ανοδικό τους ταξίδι;