Η Προσευχή. Τι προσφέρει η προσευχή;

Η Προσευχή

Τι προσφέρει η προσευχή; Αφού γνωρίζει ο Κύριος τι έχω ανάγκη, γιατί πρέπει να να κάνω την προσευχή;

Το 1992, συνάντησα σε ένα μοναστήρι με έναν ομογενή από την Αμερική και μου ανέφερε μια πικρή ιστορία, τον τρόπο που βλέπουν οι ξένοι του Έλληνες.

Κάθε εβδομάδα, οι Τάιμς της Ν. Υόρκης έβαζαν κουίζ με ένα δώρο για όσους απαντούσαν σωστά.

Σε ένα φύλλο, το ερώτημα ήταν άκρως ελληνικό:

“Ποιο ανθρώπινο μέλος έχουν οι Έλληνες περισσότερο σε εκτίμηση;”

Πολλές και ποικίλες οι απαντήσεις με ό,τι υπέροχο, πονηρό και χαζό μπορείς να φανταστείς, αλλά, καμία απάντηση δεν ήταν τελικά η σωστή.

Η εφημερίδα έγραψε την αποτυχία όλων, μαζί με την απάντηση στο ερώτημα που είχε βάλει: “Το Γόνατο!”

Ναι! Κατ' αυτούς, οι Έλληνες είχαν σε μεγαλύτερη εκτίμηση απ' όλο τους το σώμα το Γόνατο, και αιτιολόγησε λέγοντας πως οι Έλληνες ό,τι κάνουν, το κάνουν κυριολεκτικά στο ...γόνατο.

Πόσο δίκαιο είχαν τότε το βλέπω πεντακάθαρα σήμερα.

Μετά το 1996 όταν μέσα από μια σειρά καθημερινών γεγονότων άρχισα να “βρίσκω” και πάλι το Θεό, καθώς άρχισα να προσεύχομαι και να ζω αυτή τη ιδιαίτερη μυστηριακή ευχαριστία, τότε κατάλαβα πόσο πολύτιμα ήταν αυτά τα γόνατα των Ελλήνων, και ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής που πάνω σε αυτά στήριζα τις δικές μου ευχαριστίες προς τον Κύριο.

Γιατί πρέπει να “αγαπάμε” και να προσευχόμαστε συνέχεια;

Θυμάμαι παιδί ακόμη, άκουσα ένα εδάφιο της αποκάλυψης:

8 ..τα τέσσερα ζώα ...δεν μπορούν να αναπαυθούν αν δεν υμνούν ημέρα και νύκτα με το Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος ο Θεός... 10 πέφτουν οι είκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι απέναντι από τον καθήμενο επί του θρόνου και Τον προσκυνούσαν ... εις αιώνας αιώνων..:

(κεφ 4ο) 8 καὶ τὰ τέσσαρα ζῷα, ἓν καθ' ἓν αὐτῶν ἔχον ἀνὰ πτέρυγας ἕξ, κυκλόθεν καὶ ἔσωθεν γέμουσιν ὀφθαλμῶν, καὶ ἀνάπαυσιν οὐκ ἔχουσιν ἡμέρας καὶ νυκτὸς λέγοντες· Ἅγιος ἅγιος ἅγιος Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ ἦν καὶ ὁ ὢν καὶ ὁ ἐρχόμενος. 9 Καὶ ὅταν δῶσι τὰ ζῷα δόξαν καὶ τιμὴν καὶ εὐχαριστίαν τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου, τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, 10 πεσοῦνται οἱ εἴκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι ἐνώπιον τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου, καὶ προσκυνήσουσι τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων...

Στην παιδική μου σκέψη έκανε άσχημη εντύπωση ότι ο Θεός θέλει από τα όντα Του να τον υμνούν, τόσο, μέχρι “γλειψίματος”!

Δεν μπορούσα να καταλάβω την “ανάγκη” για τόση προσευχή. Το κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα.

Όσοι έφτασαν σε κάποια ύψη μέσα και από την προσευχή τους, κάποια στιγμή ένιωσαν έντονα συναισθήματα που τους γέμισαν με ανεκλάλητη χαρά.

Έφτασαν σε σημείο όπου η προσευχή, όχι μόνο δεν είναι κόπος ή κούραση, αλλά είναι πηγή ζωής που τους αναζωογονεί.

Όσοι μιλούν γι' αυτό, περιγράφουν την εμπειρία τους με ζωντανά χρώματα. Καταλαβαίνεις πως το να γονατίσουν και να προσευχηθούν δεν είναι γι αυτούς υποχρέωση αλλά “ανάγκη”. Δεν προσεύχονται για να είναι “εντάξει” απέναντι τον Θεό.

Έφτασαν σε σημείο που η “πηγή ζωής” μέσα τους πλημμυρίζει, τους “πνίγει” αν δεν προσευχηθούν, νιώθουν πως αν δεν δοξολογούν και ευχαριστούν Τον Κύριο θα σκάσουν από την εσωτερική πίεση όλων αυτών των συναισθημάτων.

Βρήκαν τα υπέροχα, τα πολύτιμα δώρα από την επίσκεψή τους στα ουράνια σκηνώματα, γι' αυτό οι Γέροντες στα ασκητικά κελιά “ξεχνιούνται” κυριολεκτικά με τις ώρες και τις ημέρες στην προσευχή.

Από την άλλη, όσες φορές και αν προσπάθησα μόνος μου να “λύσω” κάποιο μου πρόβλημα, σχεδόν πάντοτε τα έκανα μούσκεμα. Κι όσες φορές το ακούμπησα μέσα από την προσευχή μου σε Αυτόν, πάντα το έλυνε, και το υπέροχο, ποτέ, μα ποτέ με τον ίδιο τρόπο.

Αστείρευτα ευρηματικός, δεν επαναλαμβάνεται, πρωτοτυπεί, διακριτικός, απρόβλεπτος με όλη την καλή σημασία, δεν γίνετε προβλέψιμος και βαρετός για κανέναν άνθρωπο.

Λένε οι Πατέρες, τρία πράγματα μπορείς να κάνεις για το Θεό

• Να Τον ακούς.
• Να Του μιλάς.
• Να μιλάς για Εκείνον με άλλους.

-Τον ακούς όταν διαβάζεις Αγία Γραφή ή συναξάρια Αγίων.

-Του μιλάς όταν κάνεις την Προσευχή σου.

-Μιλάς για Εκείνον όταν ανταλλάσσεις με άλλους εικόνες, ερμηνείες και γεγονότα γύρω από τη σχέση μας με Τον Θεό.

Ό,τιδήποτε κάνεις από τα τρία είναι σημαντικό, αλλά θεωρούν πως η προσευχή ξεπερνάει όλα τα άλλα.

Μου είπε ένας γέροντας: “Η Προσευχή μοιάζει με την Αποταμίευση”.

Ακούγεται σαν κατάθεση σε τράπεζα και εξηγώ τι εννοεί.

Αν και με το Αιτείτε δεσμεύτηκε ο Κύριος, το να ζητάς μόνο καταντάει ζητιανιά και γυφτιά.

Η προσευχή είναι κυρίως ευχαριστία και δοξολογία προς έναν Δημιουργό που μας δίνει όλα όσα μπορούμε να καταλάβουμε, κι όσα δυστυχώς δεν θα καταλάβουμε ποτέ.

Δες το κι αλλιώς. Όταν ζητάς, η προσευχή σου έχει ένα επί πλέον “φορτίο” και δυσκολεύεται να ανέβει εύκολα ψηλά.

Όταν μπορείς με ευγνωμοσύνη να Τον ευχαριστείς μόνο, τότε η προσευχή σου ταχύτερη και από πύραυλο, θα ανέβει άμεσα στα υψηλότερα του Ουρανού.

Μου είπε ο Γέροντας:

“Στα πρώτα χρόνια κατά χάρη Θεού, την ώρα της προσευχής έντονα θυμόμουν όλα τα γεγονότα που “στάθηκα” τυχερός, σε στιγμές δύσκολες και επικίνδυνες για μένα, κι αυτή η μνήμη ήταν δώρο Θεού.”

Ρώτησα, τι εννοούσε;

“Την ώρα της προσευχής, ήρθαν στη μνήμη μου πολλά από εκείνα που με δυσκόλεψαν στο παρελθόν, όταν με αναπάντεχη βοήθεια του Θεού πέρασα αλώβητος από δύσκολες καταστάσεις που είχα βρεθεί. Η θύμησή αυτή μου “ζέστανε' την καρδιά και μ' ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης ένοιωθα πως έφτανα με την προσευχή ψηλότερα από όσο νόμιζα ότι μπορούσα.”

“Γνώριζα βέβαια πως ποτέ δεν θα είχα την σιγουριά και την αυτάρκεια, να μη χρειάζομαι τίποτε άλλο από Τον Κύριο.”

Εξήγηση: Ο Γέροντας ήθελε να μπορεί να ευχαριστεί στην προσευχή του Τον Κύριο, δίχως να χρειάζεται να “πάρει” κάτι από Αυτόν, όπως η ζωή, ο αέρας, η τροφή, ο καλός λογισμός κ.α. Να Τον ευχαριστεί, να Τον δοξολογεί απ' ότι ευχαριστιακά μέσα του ένιωθε για Τον Κύριο

“Σε όλη τη ζωή, συνέχισε, είτε ένιωθα “καθαρός” είτε “βρώμικος”, η προσευχή με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα τη σιγουριά πως πουθενά αλλού δεν μπορούσα να περιμένω βοήθεια, εκτός από τον Κύριο...”

“...Καλές οι προσευχές που διαβάζεις. Εκεί θα μάθεις τα λόγια που δοξολογούσαν κι ευχαριστούσαν οι παλαιότεροι Τον Κύριο”.

“Όμως παιδί μου, η πιο ζεστή προσευχή, είναι η “Καρδιακή” προσευχή. Να μπορείς να μιλάς με τον Θεό μέσα από την καρδιά σου, με λόγια δικά σου, που εκείνη τι στιγμή θα βγαίνουν αβίαστα από την θερμαινόμενη καρδιά σου...”.

“...Σε κάποια στιγμή της ζωής μου, όταν ήμουν αρκετά νέος “γονάτισα”, θέλησα συνειδητά να προβώ σε αθλιότητα...”

“Παρότι προσπάθησα, κατά περίεργο τρόπο, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε απ' όσα άσχημα και άθλια σκεφτόμουν.”

“Απόρησα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με εμπόδιζε να κάνω ότι άθλιο εκείνη τη στιγμή ήθελα, ώσπου θυμήθηκα τι είχα ζητήσει σε μία μου προσευχή από τον Κύριο”

“Μου είχε έρθει ένας καλός λογισμός για το άγνωστο μέλλον. Αν σκοντάψω, αν ατονίσει η δική μου προσευχή και πέσω σε αμαρτία, ποιος θα ζητήσει τότε για εμένα βοήθεια από το Θεό;”

“Προσευχόμουν, μα η δεύτερη σκέψη είχε το δικό της μονόλογο, ότι ο Κύριος δεν επεμβαίνει στην ιστορία του ανθρώπου παρά μόνο όταν του το ζητήσεις... Τίποτε δε γίνεται τυχαία, κι αν έφτανε αυτή η στιγμή της αδυναμίας, ποιος θα φρόντιζε τότε να ζητήσει για χάρη μου την παρέμβαση του Κυρίου;”

“Καθώς τελείωνα την τυπική προσευχή, αυθόρμητα βγήκε η καρδιακή προσευχή μέσα από τις σκέψεις που είχα κάνει πριν.”

“Ήρεμος, ανεπηρέαστος από κάθε άλλη προβολή, ένοιωσα την ανάγκη να ζητήσω την παρέμβασή Του για κάθε μελλοντικό μου στραβοπάτημα. Ό,τι τότε ζήτησα, ήταν η ασπίδα για κάθε μελλοντικό μου στραβοπάτημα, -και με αγαλλίαση συμπλήρωσε - Δόξα Τω Θεώ”

Αυτή είναι μία ακόμη ωφέλιμη πλευρά της προσευχής.

Μια βιωμένη γνώση, για μια ζωντανή και όχι τυπική προσευχή προς έναν Θεό που ακούει, αρκεί να μάθουμε να Του μιλάμε

από καρδιάς.

Μόνο που για να το “πετύχουμε” στο βαθμό που μας ομολογούν οι Πατέρες της Εκκλησίας, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε το δικό μας καθαρισμό, τη δική μας απαραίτητη προετοιμασία.

Την εξομολόγηση!