Η Τιμωρία

Η Τιμωρία

Γιατί δεν αντιδρά ο Θεός σε όσα βάναυσα, μισάνθρωπα και τρομακτικά συμβαίνουν;

Αν αντιδρούσε άμεσα σε κάθε μικρό ή μεγάλο και θανάσιμο παράπτωμα του ανθρώπου, τότε ως Θεός θα έχανε την ιδιότητά της μακροθυμίας και ο άνθρωπος θα έχανε το πλεονέκτημα της μεταμέλειας, της επιστροφής, της συγχώρεσης.

Από την άλλη, πόση αγάπη θα έχεις σε έναν δημιουργό, όταν θα κοιτάς το χρονόμετρο μετά από κάθε ανθρώπινη παράβαση, και μετρώντας αντίστροφα, ...3, 2, 1 θα περιμένεις την “θεϊκή τιμωρία” ως πέλεκυς να πέφτει επάνω στον αμαρτωλό;

Ένας τέτοιος δημιουργός, αντί για καλός και μακρόθυμος Θεός, θα έμοιαζε περισσότερο με δικτάτορα. Και έχουμε κιόλας αναφερθεί σε αυτή την πληρότητά Του, που τον ωθεί να αγαπά, να θέλει να βοηθά μόνο το δημιούργημά του.

Εφ' όσον δεχόμαστε ότι ο Δημιουργός είναι τέλειος, δεν μπορεί παρά μόνο τέλεια δημιουργήματα να δημιουργήσει, κι από Αγάπη για τον άνθρωπο είδαμε ότι του χάρισε το αυτεξούσιο, τη δυνατότητα να γίνει κι αυτός τέλειος μέσα από επιλέξιμα σωστές επιλογές και πράξεις. Την απόλυτη ελευθερία της επιλογής γι' αυτό ή εκείνο, για το καλό, ακόμη και για το κακό.

Λέει ο Κύριος μια “περίεργη” φράση: Αλίμονο στον κόσμο από τα σκάνδαλα τα οποία “αναγκαστικά” θα έρθουν, αλλά χειρότερα αλίμονο στον άνθρωπο μέσου του οποίου θα έρθουν τα σκάνδαλα αυτά:

“7 Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι' οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται. (Ματθαίον κεφ: 18)

Ο Κόσμος δεν θα ήταν τέλειος, αν του στερούσε τη δυνατότητα ο Θεός να αποκτήσει κι αυτός τη δική Του πληρότητα μέσα από την ελεύθερη επιλογή. Γιαυτό μας προτρέπει να γίνουμε τέλειοι, όπως τέλειος είναι ο Ουράνιος Πατέρας μας.

“48 Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν” (Ματθ κεφ 5).

Είμαστε λοιπόν ανεύθυνοι για τις αμαρτίες, αφού όπως απεκάλυψε ο Κύριος: ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα;

Ασφαλώς και όχι. Έχουμε πάντοτε τη δυνατότητα της επιλογής. Τα κάθε λογής σκάνδαλα, τα μικρά ή μεγάλα, τα απαίσια ή τερατώδη που μπορεί να συμβούν, είναι στο δικό μας χέρι να εμποδίσουμε να έρθουν, καθυστερώντας επ' άπειρον την ανάγκη της δεύτερης και ένδοξης Του παρουσίας.

Με απλά λόγια, για να έχει ο κόσμος τη δυνατότητα της όποιας επιλογής και για να είναι ολοκληρωμένη αυτή του η δυνατότητα, πρέπει να υπάρχει και η επιλογή της αυτοκαταστροφής του, άσχετα αν ο άνθρωπος τελικά κάνει ή δεν κάνει χρήση αυτής της επιλογής.

Γι' αυτό δεν μας λέει το πότε, αλλά αναφέρει μόνον τα σημάδια που θα κάνουν φανερό το πού οδεύουμε, έως τον ερχομό της δεύτερης και ένδοξης Του παρουσίας.

Αν λοιπόν άκουσες ότι ο Θεός είναι Τιμωρός, γνωρίζεις τώρα ότι είναι μόνον Θεός Αγάπης. Αν πάλι άκουσες ότι δεν μπορεί να τιμωρήσει γιατί είναι Θεός αγάπης, τώρα καταλαβαίνεις.

Τον κόσμο εμείς τον προσέχουμε ή εμείς θα τον καταστρέψουμε και τη δίκαιη τιμωρία που θα υποστούμε, εμείς την επιλέξαμε μέσω της αμαρτίας που έχουμε από την αρχή πει, δηλαδή μέσω της μη καλής μαρτυρίας, μέσω της άρνησης της ζωής, της μη αποδοχής του Θεού.

Γεννιέται βέβαια ένα ερώτημα: Πώς θα γίνει η τελική Κρίση; Πώς θα γίνει ο διαχωρισμός;

Ακούω πολλούς “αγανακτισμένους” από την ...αδικία του Θεού, και έχουν πολλά να Του πούνε την ώρα της κρίσεως!

Νομίζουν πως η τελική Κρίση θα είναι όπως τα ανθρώπινα δικαστήρια, όπου ο κατήγορος πρέπει να στηρίξει με πολλά στοιχεία το κατηγορητήριο.

Στα εδώ δικαστήρια μπορούμε να πούμε ψέματα ή τη μισή αλήθεια, κι οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν μέσα μας.

Στην ευλογημένη όμως δευτέρα Του παρουσία, όλο αυτό το προστατευτικό και υποκριτικό μας κάλυμμα θα πέσει, και ξέρετε τι είναι τότε πιο φρικτό κι από την αμαρτία;

Ότι βλέποντας το γυμνό μας εαυτό, μόνοι μας, δίχως καμμία λέξη, θα πάρουμε το δρόμο για εκεί που μας αξίζει.

Δε θα χρειαστεί να πει τίποτε ο ευλογημένος κριτής, την απόφαση την έχουμε πάρει μόνοι μας εδώ στο κόσμο, με τον τρόπο

που τώρα επιλέγουμε και ζούμε.

Το να έχεις ελεύθερη βούληση, δεν είναι ασυδοσία. Είναι ευλογία να ζεις με έναν τρόπο ζωής με ουσιαστική ευγένεια, να υπάρχει αμοιβαία αγάπη απ' όλους προς όλους, να είναι αδιανόητη η σκέψη κάθε πράξης που δεν θα έχει ως αρχή της τον σεβασμό προς όλους.

Η τελική κρίση κρατά όσο ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρά. Θα δεις τον κόσμο πριν το τέλος, θα κλείσεις τα μάτια κι όταν τα ανοίξεις θα δεις αυτό που ολόψυχα ευχόμαστε, τη μετά θάνατον ζωή στον Παράδεισο Του Θεού.

Πάντοτε θυμούμαι τον Αγιορείτη καλόγερο που έλεγε στους προσκυνητές τη σοφή εκείνη φράση: “Για πενταροδεκάρες θα χάσετε οι κοσμικοί τη ζωή σας”.

Μιλήσαμε για τον Παράδεισο, τη δημιουργία και την πτώση των Πρωτοπλάστων. Δεν αναφέραμε καθόλου την κόλαση. Αν υπάρχει και τι είναι η Κόλαση;

Με μια δόση υποκρισίας ορισμένοι αναρωτιούνται γιατί ο Θεός της αγάπης που δε θέλει να τυραννά τα δημιουργήματά Του, δημιούργησε την Κόλαση;

Ο Κύριος αναφέρει σε όσους είναι στα αριστερά του, πηγαίνετε μακρυά μου οι καταραμένοι, στο πυρ το αιώνιο, που έχει ετοιμαστεί για τον διάβολο και τους αγγέλους του.

41 Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· (Ματθαίου κεφ:25)

Η κόλαση λοιπόν δεν έγινε για τον Άνθρωπο, αλλά για τον διάβολο και τους αγγέλους του.

Αν ρωτάς τι είναι Κόλαση, ρωτώ αν έχεις βρεθεί σε απόγνωση; Να είναι όλα γύρω σου μάταια, μαύρα, άχαρα και μια απελπισία σκοτεινή σαν καταιγίδα να έχει κυκλώσει την τρομαγμένη σου ψυχή.

Είναι τελικά μια βιωμένη και σωτήρια εμπειρία! Πολλαπλασίασε αυτό το απαίσιο συναίσθημα σε άπειρο αριθμό και θα έχεις μια μικρή, αμυδρή ιδέα της κόλασης.

Αν μάλιστα σκεφτείς πως στη Γη όσο απελπισμένος κι αν είναι κάποιος, υπάρχει πάντοτε μια δυνατότητα, έστω και με άνομο τρόπο, να ξεπεράσει αυτή του την απόγνωση.

Η κόλαση δεν είναι απλά το σκοτάδι και οι φωτιές. Το φρικτό είναι στην απουσία του Θεού, με όσα αυτό συνεπάγεται, αφού με την παρουσία Του υπάρχει το φως, η ελπίδα, η συγχώρεση, η ζωή και κυρίως η σωτηρία.

Η δική μας απομάκρυνση από Αυτόν είναι η απόλυτη λύπη, η απόλυτη απελπισία, η απόλυτη μοναξιά, το απόλυτο κενό, το απόλυτο μαρτύριο, αυτό που βιώνεις ελάχιστα στον παρόντα κόσμο, αλλά απελπιστικά αιώνιο και μαρτυρικό στην κόλαση: Την αιώνια στέρηση της παρουσίας Του Θεού.

Κόλαση λοιπόν δεν είναι ένας χώρος τιμωρίας, αλλά η οριστική μας ρήξη με Τον Δημιουργό. Είναι η απομάκρυνση μας από όσα αυτός μπορεί και αφειδώς μας παρέχει.