Ε π ί λ ο γ ο ς

Αν στον Επίλογο βρεθήκατε εξ' αρχής, αρχίστε από την 1η σελίδα

Ε π ί λ ο γ ο ς

-Γέροντα, πώς είναι ο δρόμος που οδηγεί στο Θεό;

-Δεν υπάρχει δρόμος παιδί μου, γκρεμός είναι και “πέφτεις”. Αφήνεσαι. Πέφτεις και αφήνεσαι στα χέρια Του. Μόνον έτσι φτάνεις εν ζωή στο Θεό.

Για να “αφεθείς” στα χέρια του Θεού, δεν χρειάζονται γνώσεις, αλλά Πίστη, και για να έχεις Πίστη θα πρέπει πρώτα να Τον αγαπήσεις, να Τον δεχθείς με θέρμη μέσα στην καρδιά σου.

Μπορούμε σήμερα να Τον αγαπήσουμε όπως και όσο πρέπει;

Απέραντος ο πλούτος της Ορθοδοξίας με τα αμέτρητα βιωματικά κείμενα ασκητών και πατέρων της εκκλησίας μας. Σιωπηλά περιμένουν κάθε αναζητητή να ανακαλύψει μέσα κι ανάμεσα στις γραμμές τη σοφία αλλά και το έμπρακτο αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Να δεχθεί ευλογίες, ένα διαχρονικό βάλσαμο για διψασμένες ψυχές, ένα γλυκύ φως για τη σκέψη όλων όσων κατάλαβαν ότι μόνοι τους δε μπορούν να βρουν απαντήσεις στο σκοτισμένο Νου. Λόγια γεμάτα αγάπη και φως που μιλούν από καρδιάς προς τη δική μας καρδιά.

Όταν πλησιάζεις τέτοια φωτεινά όντα και κάνεις μέσα σου την πρέπουσα ησυχία, χαμηλώσεις επιτέλους τις δικές σου φλύαρες φωνές και ακούσεις, αν και σου μιλούν με λόγια ή λέξεις η μία δίπλα στην άλλη, δεν τις νιώθεις ως ξερές και άχαρες “Γνώσεις”. Νιώθεις τη δύναμη της δική τους αγάπης να διαχέεται απλόχερα τριγύρω σε όσους είναι δεκτικοί και την αποζητούν. Τη νιώθεις βαθιά μέσα σου και τη θυμάσαι όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Θα ήταν πολύ ωραίο αν στις εδώ σελίδες είχα μεταφέρει αυτή την ευγενική αίσθηση των αγνών και φωτεινών ασκητών και πατέρων της εκκλησίας μας.

Δίστασα όμως, γιατί υπάρχει μία σπουδαία διαφορά.

Οι γέροντες δεν λένε πολλά, μιλούν από καρδιάς, και με λίγες γραμμές μας μεταφέρουν τη δική τους βιωματική εμπειρία, μαζί και την ευλογία που έχουν αφού βίωσαν αυτή τους την εμπειρία. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Αφήνουν στον αναγνώστη ένα ελεύθερο πεδίο σκέψεων, μια “συλλογιστική” που τους φέρνει μια ανάσα απ' ό,τι και οι ίδιοι έχουν βιώσει.

Δεν προσπαθούν να δώσουν “γνώσεις” για να μας πείσουν, αλλά μας δίνουν την ίδια την αίσθηση του Θεού.

Μέσα από τα εδώ κείμενα προσπάθησα να δώσω γνώσεις και τρόπους ερμηνείας πολλών δύσκολων σημείων, που “ξενίζουν” αν δεν έχεις μέσα σου αυτή την αίσθηση του Θεού, όπως τη βιώνεις μέσα από τα δικά τους λόγια.

Αν θελήσεις να δώσεις γνώσεις και κανόνες σε έναν πιστό για το τι είναι Θεός, με διάφορες προτάσεις πρέπει να πεις ότι ο Θεός είναι αυτό, είναι εκείνο..., ή πρέπει να κάνεις αυτό, να κάνεις εκείνο ..., κοκ.

Σε αυτή την περίπτωση δεν έχεις το συνομιλητή δίπλα σου, κατά κανόνα τον κρατάς “απέναντί σου”.

Οι άγιοι -ασκητές και γέροντες- μιλούν μέσα από τις πράξεις τους και με διακριτική ευγένεια σου δίνουν τη σκυτάλη να συνεχίσεις, να φτάσεις και εσύ ως νικητής στο ευλογημένο δικό σου τέρμα, όπου θα νιώθεις την ίδια ευλογία που και αυτοί ένιωσαν κοντά στο Θεό.

Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος δέχτηκε τον πειρασμό από μία κοινή γυναίκα που τον ακολούθησε, θέλοντας να αποδείξει ότι με τα θέλγητρά της μπορεί να τον δελεάσει και να τον ρίξει στην κλίνη της.

Ο άγιος κοντοστάθηκε και όταν πλησίασε η γυναίκα της είπε: -“Γνωρίζω τι ζητάς αλλά δεν μπορώ σήμερα. Έλα σε παρακαλώ αύριο το απόγευμα στην πλατεία του χωριού”.

Η γυναίκα χάρηκε, δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο εύκολο ό,τι ως στόχο είχε βάλει.

Το απόγευμα της άλλης μέρας βρέθηκαν στην πολυσύχναστη πλατεία του χωριού. Δίχως να μιλήσει ο άγιος έβγαλε το πανωφόρι του και το άπλωσε καταγής, προτρέποντάς την να ξαπλώσουν εκεί μαζί.

Η γυναίκα σάστισε. Σκέφτηκε πως ήταν πολύ “προχωρημένο” ακόμη και γι' αυτήν που ήταν γνωστή η ιδιότητά της.

Έκανε φανερές τις σκέψεις της στον άγιο Μακάριο, που με ήσυχη φωνή αντιπρότεινε πως αυτός δε φοβόταν, ούτε ντρεπόταν κανέναν άνθρωπο. Τον μόνο που φοβούμαι είναι ο Θεός της είπε. Υπάρχει τόπος που μπορούμε να κρυφτούμε από Αυτόν;

Έτσι “μιλούν” οι άγιοι, όχι ως καθηγητές μετάδοσης γνώσεων. Με την απλότητα και αμεσότητά τους ξεπερνούν, παρακάμπτουν τη σκέψη που “σκαλώνει' σε ότι ακούει, που κοντοστέκεται και επεξεργάζεται τις λέξεις. Παρακάμπτουν την ψυχρή λογική και φτάνουν στα βάθη της ψυχής. Εκεί συγκλονίζουν και μεταστρέφουν ολόκληρες ζωές, οδηγώντας τες από την απώλεια προς τη σωτηρία, όπως και η μεταμεληθείσα γυναίκα.

Δεν επέλεξα αυτό τον τρόπο γιατί δεν έχω τη δική τους βιωμένη αίσθηση του Θεού, από την άλλη, ο κόσμος που εγώ γνωρίζω στην καθημερινότητά του ακούει από δω κι από κει διά-φορα “λογικά” που τον οδηγούν σε “διάφορα συμπεράσματα”, και καθώς δεν μπορεί να τα αντικρούσει βάζει σε δοκιμασία τη λιγοστή πίστη που από την οικογένειά του έχει δεχθεί.

Γι' αυτό επέλεξα ένα στεγνό και λογικό τρόπο να κάνω γνωστές όλες αυτές τις σκέψεις-γνώσεις, αποτέλεσμα πολλαπλών ερωτημάτων που έχω δεχτεί τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια από έφηβους και ενήλικες μαθητές μου.

Μέσα από τις λιγόλογες συζητήσεις μαζί τους, καταλαβαίνεις ότι το “πρόβλημα” είναι η ημιμάθεια. Όχι ότι δεν θέλουν να πλησιάσουν έναν Θεό που λίγο ως πολύ έχουν ακούσει ή νιώσει στα πατρικά τους σπίτια. Το θέλουν, αλλά οι μεν διστάζουν το τι θα πουν οι δε, που κι εκείνοι όπως απεδείχθη δίσταζαν, γιατί δεν ήξεραν τι θα έλεγαν οι ...μεν!

Το “πρόβλημα” δεν είναι αν θέλουμε ή όχι!

Θέλουμε!

Διστάζουμε από ανόητη άγνοια. Κουμπωνόμαστε όπου δεν πρέπει, επιφυλακτικοί μήπως θεωρηθούμε αφελείς. Αγαπούμε περισσότερο τη γνώμη των άλλων, ακόμη κι αν μέσα μας νιώθουμε έντονη τη δίψα αυτής της φωτεινής Θεϊκής αγάπης.

Ο Νους, αυτός ο κηδεμόνας, ο καπετάνιος που χαράζει τη δική μας πορεία προς μια ποιοτική ή μη ποιοτική ζωή, που όμως είναι επιρρεπείς σε “αυθαίρετους” λογικούς λογισμούς, πέφτει στην παγίδα τους, επιτρέποντας να κουμαντάρουν τη δική μας ζωή με αδέξιους ή ολέθριους χειρισμούς.

Πού βρισκόμαστε σήμερα;

Πολλοί βρήκαν το Θεό μέσα από ένα κρεβάτι πόνου, το δικό τους ή από ένα συγγενικό. Άλλοι ευεργετήθηκαν από γεγονότα που στην αρχή έμοιαζαν περισσότερο με κατάρα!

Τελικά δεν ωφελήθηκαν όλοι, αλλά όσοι “μπόρεσαν” και αφέθηκαν με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού;

Όσοι δίστασαν και κοντοστάθηκαν, όσοι δεν αφέθηκαν με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού μέσα από μια τέτοια “κλινική” εμπειρία, βίωσαν μόνο τον πόνο, την οδύνη και την πικρία. Δεν τόλμησαν να κάνουν το επόμενο βήμα, Κοντοστάθηκαν, δέχθηκαν και δέθηκαν με τη λογική ερμηνεία, δείλιασαν, έκαναν πίσω και από τη δική τους αδυναμία ερμήνευσαν λάθος την πρόνοια του Θεού. Το θλιβερό είναι ότι τελικά καταφέρθηκαν εναντίον Του. Ταμπουρώθηκαν πίσω από το εύλογο “δίκιο τους” και πολλοί έγιναν ορκισμένοι εχθροί, ή ακόμη χειρότερα, αδιάφοροι προς τον Θεό.

Αφήνεσαι. Πέφτεις και αφήνεσαι στα χέρια Του. Μόνον έτσι φτάνεις εν ζωή στο Θεό.

Η πρόνοια και η σοφία του Θεού ευτυχώς είναι “σφαιρική”. Περπατάς προς τη δύση, και κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι είσαι και πάλι στην ανατολή.

Τρομάζεις όταν βρεθείς πλημμυρισμένος από πόνο, γεμάτος απόγνωση, παγωμένος και δίχως το δικό Του φως. Αν τότε αφεθείς με εμπιστοσύνη στα χέρια Του, τελειώνεις αυτό τον κύκλο της δοκιμασίας φορτωμένος με δώρα, γεμάτος με ζεστασιά, με απέραντη κατανόηση και πολύ φωτεινός.

Κοντά στο Θεό δεν υπάρχουν οι εύκολες λύσεις. Ούτε στιγμή σταματά ο δύσκολος αγώνας της ζωής. Ίσα-ίσα, όσο παλεύεις “με το Σταυρό στο χέρι” τόσο πιο δύσκολο το μονοπάτι, αφού δεν μπορείς να κλέψεις, δεν μπορείς να πεις ψέματα, να ...!

Αν και δεν παύει ποτέ ο αγώνας, παύει όμως μια για πάντα η Αγωνία.

Μπορούμε μόνοι μας να ξεκινήσουμε σήμερα έναν τέτοιο τρόπο ζωής, ή πρέπει να περιμένουμε το δάσκαλο και άριστο εκπαιδευτή, τον “Πόνο” να μας οδηγήσει “αναγκαστικά” στη σωστή μεριά;

Πόσα ερωτήματα και απορίες γεννιούνται καθημερινά στη σκέψη μας αναζητώντας επιτακτικά απαντήσεις;

Δεν είμαστε όλοι ερευνητές, ούτε έχουμε το χρόνο να αναζητήσουμε και να βρούμε τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Κι αν ακόμη τις βρούμε, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι είναι οι σωστές;

Σήμερα το διαδίκτυο βρίθει από “απαντήσεις”, που λόγω της ανεξέλεγκτης και ελεύθερης πρόσβασης, αντί να βοηθούν μάλλον μπερδεύουν με την προχειρότητα που γράφονται, με την ψευδεπίγραφη ιδιότητα του κάθε ανώνυμου “ειδικού”.

Πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, όταν θέλησα να δώσω “βάθος” στις γνώσεις των μαθητών μου για το χρώμα και την λειτουργικότητά του μέσα στη φύση, το έπραξα μέσα από την διαφορετικότητα του χρώματος της επιδερμίδας των ανθρώπων. Παράξενο που οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χρώματα, ακόμη και σε ίδια πλάτη της Γης!

Πώς να εξηγήσεις το χρώμα των Ασιατικών φυλών, το χρώμα των κατοίκων της Αφρικής, της Αμερικής, των Ευρωπαίων κλπ.

Στην πορεία των αναζητήσεών μου κατάλαβα ότι οι απαντήσεις “έρχονται” όταν θέσεις σε κίνηση την ευλογημένη “δέσμευση” του Κυρίου:

7 Αἰτείτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται. (Ματθ κεφ: 7) και

9 κἀγὼ ὑμῖν λέγω, αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· 10 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται.(Λουκάν κεφ:11) (Ο Θεός και η ιστορία)

Πολλοί “καλοθελητές” θα σας μιλήσουν για ένα παγκόσμιο υπέρ συνείδητο, για μια απρόσωπη “θεϊκή” δύναμη, για τη μητέρα Φύση κ.α. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την αρνητική στάση των ανθρώπων που μόνο με μία λέξη περιγράφεται:

Οίηση (Εγωισμός).

Δέχονται κάθε ουδέτερη λύση διατυπωμένη και διανθισμένη με εντυπωσιακές ονομασίες, αρκεί να είναι “ανώνυμη” και “απρόσωπη”. Δεν το μπορούν, δεν το αντέχουν να “χρωστούν” σε κανέναν, ακόμη και σε έναν Θεό με αποδεδειγμένη την Αγάπη Του προς εμάς, μέσω της υπέρτατης θυσίας Του, έναν Θεό που έχει όνομα, Ιησούς Χριστός. Ό,τι απολαμβάνουν, θεωρούν πως το ...δικαιούνται!

Οίηση, αυτή η διαχρονική “αρρώστια” του αόρατου και του ορατού κόσμου. Αιτία πτώσης του Εωσφόρου, αιτία πτώσης και του Ανθρώπου από το Πατρικό του σπίτι, τον Παράδεισο! Ένας δράκος κακάσχημος, που όσο μέσα μας “κοιμάται” παραμένει, δυστυχώς, “αόρατος”. Ξυπνά όταν μας θίξουν, όταν μας προσβάλλουν, όταν μας απορρίπτουν, και κάνει τότε φανερή την ασχήμια του, ωθώντας τον άνθρωπο σε ξέσπασμα, στη βία, ακόμη και στο έγκλημα προς τρίτους, ή πολύ χειρότερα προς τον εαυτό του.

Μπορείτε να τον διώξετε από μέσα σας;

Εάν το κατορθώσετε, θα έχετε κερδίσει την εσωτερική γαλήνη, την ανώτερη ποιότητα ζωής και όλα γύρω και μέσα σας θα έχουν ποιοτική “γεύση” ζωής.

Μπορούμε να το κατορθώσουμε με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων, όπως π.χ. των ψυχολόγων;

Για να δούμε τον εγωισμό μέσα μας θα πρέπει πρώτα να δεχτούμε ότι υπάρχει, ότι είναι ένα από εκείνα τα τρισάθλια Εγώ που ανεβαίνουν στο θέατρο του Νου μας και που εμείς, από επικίνδυνη άγνοια, επικροτούμε, τρέφουμε και χρηματοδοτούμε. Που δεν εναντιωνόμαστε στο ρόλο που μας οδηγούν και τελικά συμμετέχουμε.

Πρέπει να αφυπνιστούμε, να τον διώξουμε κακήν κακώς κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του στο δικό μας “θίασο”.

Τον τρόπο δεν θα τον αναφέρω εδώ, δεν είμαι ούτε άξιος, ούτε αυθεντικός σε κάτι τόσο εύκολο να ειπωθεί, αλλά δύσκολο να γίνει στην πράξη, αν πρώτα δεν το κατανοήσουμε από τη σωστή πλευρά.

Εδώ δεν είναι θέμα γνώσεων, είναι τρόπος ζωής.

Θα πρέπει εσείς να αναζητήσετε τις απαντήσεις.

Υπάρχουν αμέτρητα βιωματικά κείμενα που με τόση αγάπη μας άφησαν όλα τα ταπεινά και απλά γεροντάκια, οι ασκητές, οι πατέρες της Εκκλησίας μας. Αν και έζησαν τη ζωή τους κοντά στη “χλιδή” και τον “πλούτο” του Θεού, στα δικά μας μάτια φαντάζουν ρακένδυτοι. Νομίζουμε ότι ζούνε με απέραντες στερήσεις καθώς τους “μετράμε” με λάθος τρόπο, με υποκειμενικά δικά μας κριτήρια, γιατί επιφανειακά και επιπόλαια μάθαμε να ερμηνεύουμε ό,τι γύρω μας βλέπουμε.

Κάντε σήμερα κιόλας το πρώτο σας βήμα στην βιωμένη και έμπρακτη ζωή που θα σας οδηγήσει σε μια ανώτερη ποιοτική ζωή, και συν Θεώ, πίσω στο Πατρικό κι ευλογημένο Σπίτι μας, τον Παράδεισο.

Όσο για τα “χρώματα” της ανθρώπινη επιδερμίδας, σε μια πρώτη αναζήτηση, ψάξτε στο χάρτη πού βρίσκονται οι Ασιατικές κίτρινες φυλές;

Πού συναντάμε στο χάρτη τις Κόκκινες δυτικές φυλές;

Πού τις Αφρικανικές φυλές;

Επάνω στο χάρτη δείτε την Ανατολή, τη Δύση, το Νότο κλπ. Συνδυάστε αυτά τα σημεία με τα χρώματα κάθε φυλής και θα έχετε τις πρώτες σας απαντήσεις.

Το λευκό είναι αποτέλεσμα ενώσεις των τριών βασικών χρωμάτων. Ενώνοντας με φωτεινές δέσμες το Κόκκινο, το Κίτρινο και το Μπλε, θα σχηματιστεί το λευκό. Αν και κάθε επί μέρους χρώμα ανήκει σε μία γεωγραφική θέση, το λευκό το συναντάμε παντού, κι αυτό -έξω από εμάς κάθε τέτοια πρόθεση- δεν έχει καμία ρατσιστική ερμηνεία.

Για κάθε σας απορία, κάντε επιτέλους πράξη την προτροπή του Κυρίου: “Αἰτείτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν”

Είναι τόσο το μεγαλείο Του, και αν έτσι το νιώσεις και το σκεφτείς, ανυπόφορη γίνεται εκείνη η μίζερη σκέψη, πως τάχα είναι υποτέλεια να κλίνης το γόνυ στην αμέτρητη Αγάπη, στο υπέρμετρο Έλεος, στο γλυκύτατο Φως, στην Πηγή Της Ζωής, και με την πρέπουσα ταπείνωση, αφού γονατίσεις, να πιεις κι εσύ επιτέλους μια γουλιά αιώνιας ζωής, εντελώς δωρεάν.

Προς δόξαν Θεού

Χρήστος Τυρεκίδης

Θεσσαλονίκη 2013

logismoi.sotirias@gmail.com

Ναι μεν, αλλά;

Ναι μεν, αλλά;

Όλα καλά, αλλά όσα κι αν ακούω ή διαβάζω, δεν μπορώ να πιστέψω. Η λογική μου δεν με αφήνει να το δεχτώ! Δεν εγκληματώ, ούτε θρησκεύομαι! Φταίω που έτσι είμαι φτιαγμένος;

Μας λέγει ο Κύριος:

“15 Από τα έργα σου γνωρίζω πως δεν είσαι ούτε ψυχρός, ούτε ζεστός. 16 Κι αφού δεν είσαι ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω από το στόμα μου

“15 Οιδά σου τα εργα, οτι ουτε ψυχρος ει ουτε ζεστός. οφελον ψυχρος ης η ζεστός. 16 ουτως, οτι χλιαρος ει και ουτε ζεστος ουτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου (Αποκάλυψις κεφ 3ο)

Στο χορό των αμέτρητων Αγίων της Εκκλησίας μας, σαφώς οι περισσότεροι έκαναν έναν αγώνα ζωής, μια στοχευμένη πορεία προς τον Κύριο.

Δεν είναι όμως λίγοι οι Άγιοι που ήταν έως το “παρά πέντε” βουτηγμένοι στην ανομία, και σε ότι θεωρούμε αμαρτία.

Αμέτρητη πράγματι η Σοφία Του Θεού μας, αρκεί να προσπαθείς προς έναν στόχο ή ...στόχο!

Έχει κιόλας γραφεί, και θα επαναλάβουμε, πως “Η πρόνοια και η σοφία του Θεού είναι ευτυχώς “σφαιρική”. Περπατάς προς τη δύση, και κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι είσαι και πάλι στην ανατολή”.

Όσοι Αγάπησαν τον Κύριο, έκαναν το δικό τους αγώνα και όπου χρειάστηκε τον επισφράγισαν με ομολογία, ακόμη και μέσα από το μαρτύριο με το αίμα τους.

Λιγότεροι μεν, αλλά αρκετοί Άγιοι, έζησαν πρώτα μέσα στη χλιδή και την αμαρτία, έκαναν εγκλήματα και ατοπήματα σε όλη τους τη ζωή, μόνο που εκεί στο τέλος, βρήκαν τον “τρόπο” και πέτυχαν σε μία στιγμή ότι οι πολλοί προσπαθούν για χρόνια στην ασκητική ζωή.

Οι πρώτοι είχαν σταθερά την πορεία προς το Φως.

Ορισμένοι, αν και είχαν αντίθετη κατεύθυνση, έφτασαν μετά από ασχήμιες της ζωής τους στο ποθούμενο Φως, τη δική τους Ανατολή.

Έστω με λάθος πορεία, βρήκαν το σωστό δρόμο και τη δική τους σωτηρία.

Σε καμμία περίπτωση δε ζηλεύουμε τον πρότερο άσωτο τους βίο, ούτε λέμε, δεν πειράζει, όπου θέλεις στρέψε το βλέμμα σου και τράβα προς τα εκεί, αφού ούτως ή άλλως, θες δε θες θα βρεθείς κάποια στιγμή και στο Σωστό μέρος.

Πράγματι, ότι κι αν κάνεις, θα βρεθείς κάποια στιγμή της ζωής σου στη σωστή διασταύρωση και θα έχεις τη δυνατότητα της επιλογής εμπρός σου για το σωστό “μονοπάτι”.

Όμως, σε μία αρνητική πορεία, η δυνατότητα επιλογής για το σωστό από το λάθος μονοπάτι, δεν έχει καμμία “εγγύηση”.

Οι περισσότεροι, αναπαυτήκαμε σε ότι “βρήκαμε”. Γεννηθήκαμε Χριστιανοί και αρκεστήκαμε σε αυτό. Αν μάλιστα πάμε Εκκλησία, αν κοινωνούμε, αν κάνουμε φιλανθρωπία, ε τότε πιάσα-με γωνιακό στον Παράδεισο!

Ποια η διαφορά μας με τις δύο προηγούμενες ομάδες ανθρώπων που βρήκαν το Θεό;

Αυτοί κινούνται, άλλοι άμεσα προς το φως και άλλοι αντίθετα, αλλά ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ.

Εμείς δυστυχώς μείναμε ΣΤΑΣΙΜΟΙ, και το θλιβερό είναι πως έχουμε μια “καλή” εικόνα για τον εαυτό μας και ως άμεμπτοι, κάνουμε ανελέητη κριτική στους άλλους!!!

Όμως για τον Κύριο, όλοι οι άλλοι είναι οι Ζεστοί και οι Κρύοι, και εμείς δυστυχώς είμαστε οι χλιαροί, αυτοί που ο Κύριος θα εμμέσει, γιατί δεν κάναμε τίποτε, γιατί απλά μείναμε στάσιμοι.

Εύλογα τα ερωτήματα όσων ανήκουν σε αυτόν τον χώρο:

- Αφού δεν το μπορώ, αφού δεν πιστεύω, πως στην ευχή να στραφώ προς τα εκεί; Πως να προσευχηθώ αν δεν πιστεύω σε ότι κάνω;

Η απάντηση είναι πως ναι μεν δεν μπορείς να “πιστέψεις”, αλλά έχεις αυτό που κι εσύ τονίζεις: Λογική

Το τι είναι η λογική δε θα το αναλύσουμε εδώ, θα πω μόνον τη ρήση του Τσαρλς Πιρς:

“Κατά τον πρώτο, και κατά μία έννοια μοναδικό, τον κανόνα της λογικής, προκειμένου να μάθεις πρέπει να επιθυμήσεις να μάθεις, και τότε θα επιθυμείς να μην είσαι ικανοποιημένος με αυτό που ήδη έχεις την τάση να σκέφτεσαι...”

Με απλά λόγια, μη μείνεις στάσιμος ποτέ, κινήσου, αναζήτησε το καλύτερο, το ανώτερο, το δικό σου τέλειο. Είναι το λιγότερο ανόητο εάν μέσα στην πεπερασμένη -την με όρια λογική σου θεωρήσεις ότι τα είδες και τα γνώρισες όλα (;)!

Μέσα λοιπόν από τον Υποθετικό, Παραγωγικό και Επαγωγικό συλλογισμό, εάν το θέλουμε, μπορούμε να κάνουμε τα δικά μας πρώτα απλά, παιδικά και αθώα βήματα.

Δεν μπορείς να πιστέψεις σε έναν συγκεκριμένο θεό. Κατανοείς και δέχεσαι ότι υπάρχει μια ανώτερη νόηση που όμως δεν είναι η αποκλειστικότητα καμμίας θρησκείας.

Εάν λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη υπάρχει η πιθανότητα ένας απ' όλους αυτούς τους θεούς σε Ανατολή και Δύση να είναι ο Σωστός, τότε θα πρέπει να τον αναζητήσεις, γιατί σε άλλη περίπτωση, θα είσαι ο ...χαμένος από την τωρινή στασιμότητα και αδράνειά σου.

Κινήσου.

Κάνε πράξη την πολλή λογική προτροπή του Κυρίου και “σπάσε” την αδράνειά σου σήμερα κιόλας.

Αδιαμφισβήτητα, εάν έχεις “πέσει” σε ένα τέλμα αμφιβολιών, χρειάζεσαι επειγόντως βοήθεια.

Το ερώτημα είναι, από που;

Σε ποιον να στηριχθείς; Ποιος μπορεί να σε βοηθήσει, αν μάλιστα έχει κι αυτός από πλάνη πιστεύσει σε ότι πιστεύει με δύναμη και “πολλή λογικά επιχειρήματα”;

Αναμφισβήτητα είναι δύσκολη η θέση σου, αλλά παραμένει δύσκολη κι εσύ εγκλωβισμένος μέσα σε έναν ουτοπικό αλάθητο εγωισμό.

Έχεις μια αδύναμη θέση και χρειάζεσαι επειγόντως βοήθεια, αλλά δεν μπορείς να εμπιστευτείς σε άλλους επιρρεπείς ανθρώπους.

Εάν όμως η λογική, σου λέει πως υπάρχει κάποιος αληθινός Θεός, αλλά δεν ξέρεις ποιος, τότε πρέπει να απευθυνθείς αυτοπροσώπως σε αυτόν.

Τότε, είναι μίζερο να μην αναγνωρίζεις το Μεγαλείο ενός Δημιουργού Θεού, που το δημιούργημά Του έμπρακτα κι εσύ το βιώνεις στον κόσμο και στο Σύμπαν που γνωρίζουμε.

Απέναντι σε έναν τέτοιο Θεό -που ακόμη δεν γνωρίζεις το ποιός είναι- απλά βάζεις γόνατο, αφήνεις στην άκρη την μεμψιμοιρία -γκρίνια- σου και με ειλικρίνεια ζητάς βοήθεια.

Δεν θα πως τις λέξεις, απλά σε προτρέπω να παραδεχθείς τη δική σου αδυναμία και να ζητήσεις τη δική Του βοήθεια.

Του κάνεις γνωστή την αδυναμία σου να νιώσεις και ζητάς από όποιον Θεό είναι αληθινός να σε βοηθήσει Αυτός.

Το να λες, δεν μπορώ εγώ, το να ζητάς βοήθεια, δεν είναι κακό, είναι υπέροχο, ανθρώπινο, ευγενικό και άμεμπτο.

Τότε, αν με απλότητα, δίχως δόλο έχεις κάνει την έκκληση προς τον Αληθινό Θεό, θα έχεις κάνει το πρώτο ουσιαστικό σου βήμα.

Πάνω απ' όλα παύεις να μένεις στάσιμος, επιτέλους κινείσαι!!! 

Συμπερασματικά.

Συμπερασματικά

Υπάρχει τελικά Θεός; Μήπως η ύπαρξή του καλύπτει μία ανθρώπινη ανάγκη; Κι αν υπάρχει, ποιος είναι ο “σωστός” Θεός;

Όπως κι αν προσεγγίσουμε το ερώτημα, άσχετα αν πιστεύουμε ή όχι στην ύπαρξή Του, γύρω μας υπάρχει αποδεδειγμένα έντονη η παρουσία σε ότι εμείς ονομάζουμε Καλό ή Κακό, σε έναν συνεχή και αέναο αγώνα επικράτησης.

Αναζητώντας το Θεό από την ανθρώπινη πλευρά, δύσκολα κατανοούμε την υπέρμετρη μακροθυμία και την ακατανόητη υπομονή Του σε όσα αντιφατικά και περίεργα “κοσμούν” τη δική μας παρουσία στη Γη. Εύκολα φτάνουμε σε “λογικά” συμπεράσματα αξιολόγησης, ακόμη και αυτής της αμφισβήτησής Του.

Πολλά και “εύλογα” τα ερωτήματα:

“- Αν είναι Θεός ελέους, που είναι στην δυστυχία που βιώνει το ανθρώπινο είδος;

- Αν είναι αντίθετος στη φτώχεια, την πείνα, τους πολέμους, στην επικείμενη παγκοσμιοποίηση, γιατί σε όσους τα προωθούν επιτρέπει να τα επιβάλουν στον υπόλοιπο κόσμο;

- Γιατί δεν προστατεύει το πλάσμα του, αν όχι όλους, τουλάχιστον όλους όσους τον επικαλούνται;

- ...;”

Ακατανόητο για την ...τετράγωνη λογική μας ότι σήμερα βιώνουμε, αν και ζούμε τους έσχατους χρόνους που τους έχουν προφητεύσει!

Για να κατανοήσουμε την απάντηση στα πολλά “λογικά” ερωτήματά, χρήσιμο να ξεπεράσουμε τα όρια και μέσα από την υπερβολή, αφού τα χρωματίσουμε έντονα, θα δούμε το γιατί έγιναν και γίνονται όλα όσα βιώσαμε και βιώνουμε ως άνθρωποι εδώ στη Γη.

Ας αναζητήσουμε τις απαντήσεις σε δύο ερωτήματα:

- Πρώτον, αν ο Θεός είναι ανθρώπινο δημιούργημα, που μας οδηγεί ο υπαρκτός και αέναος πόλεμος του καλού και του κακού; και

- Δεύτερον, αν υπάρχει, γιατί με σαφήνεια τονίζει ότι στο βιβλίο της ζωής είναι γραμμένοι μόνον όσοι τον αποδέχονται ως έχει, δηλαδή οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Μας προτρέπει στη ΜΗ Βία. Μας λέει πως η βία δεν είναι λύση και μας ζητά να είμαστε πράοι και ταπεινοί.

Γιατί ζητάει κάτι που φαινομενικά είναι αδύνατον να συμβεί. Πάντοτε κάποιοι θα “επαναστατούν”, θα ζητούν και θα παίρνουν την τύχη στα δικά τους χέρια, θα “επιβάλουν” το δίκαιο και την τιμωρία όσων τους καταδυναστεύουν;

Η ανθρώπινη μας φύση, αδύνατον να μην αντιδράσει στις διάφορες μορφές καταπίεσης, γιαυτό και φαντάζει αδιανόητο αυτό που ζητά ο Κύριος!

Μήπως όμως ήταν και είναι το μόνο, το ΜΟΝΑΔΙΚΑ σωστό που έπρεπε και που πρέπει να πράξουμε;

Απελπιστικά μακρύς και δύσκολος ο δρόμος της κατανόησης, της εμβάθυνσης στη μη βία, αντί σε ότι τόσο “φυσικό έρχεται” ως αντίδραση, η αντίσταση και η επανάσταση σε κάθε μορφή τυραννίας

7 ο Θεός μάλιστα θα πραγματοποιήσει την εκδίκηση για λογαριασμό των εκλεκτών του, που μέρες και νύκτες κάνουν δεήσεις σε Αυτόν και Αυτός μακροθυμεί σε αυτούς 8 σας λέγω όμως πως θα πραγματοποιήσω την εκδίκηση γι΄ αυτούς άμεσα, αλλά όταν ο υιός του ανθρώπου έλθει στη Γη θα βρει αυτή την πίστη;

7 ο δε θεος ου μη ποιήση την εκδίκησιν των εκλεκτων αυτου των βοώντων αυτω ημέρας και νυκτός, και μακροθυμει επ' αυτοις; 8 λέγω υμιν οτι ποιήσει την εκδίκησιν αυτων εν τάχει. πλην ο υιος του ανθρώπου ελθων αρα ευρήσει την πίστιν επι της γης; (Λουκά κεφ 8)

Τι μας προτρέπει ο Κύριος:

17 κανένα κακό αντί κακού να μην ανταποδόσεις, να φέρεστε πάντοτε με καλοσύνη προς όλους τους ανθρώπους. 18 να κάνετε τα αδύνατα δυνατά να ζήσετε με ειρήνη με όλους τους ανθρώπους 19 μην αναζητάτε την εκδίκηση αγαπητοί μου, αλλά δώστε τόπο στην οργή, είναι γραμμένο, ΔΙΚΗ ΜΟΥ είναι η ΕΚΔΙΚΗΣΙΣ, Εγώ θα ανταποδώσω για εσάς λέγει ο Κύριος. 20 Αλλά αν πεινά ο εχθρός σας, δώσε του τα απαραίτητα, εάν διψά, πότισε τον, και εάν αυτό κάνεις, θα είναι σαν να έχεις δημιουργήσει ανθρακιά με δυνατή φωτιά πάνω στο κεφάλι του, 21 μη νικηθείς από το κακό, αλλά να νικάς με το Αγαθό το κακό.

17 μηδενι κακον αντι κακου αποδιδόντες. προνοούμενοι καλα ενώπιον πάντων ανθρώπων. 18 ει δυνατόν, το εξ υμων μετα πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. 19 μη εαυτους εκδικουντες, αγαπητοί, αλλα δότε τόπον τη οργη, γέγραπται γάρ, Εμοι εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει κύριος. 20 αλλα εαν πεινα ο εχθρός σου, ψώμιζε αυτόν. εαν διψα, πότιζε αυτόν. τουτο γαρ ποιων ανθρακας πυρος σωρεύσεις επι την κεφαλην αυτου. 21 μη νικω υπο του κακου, αλλα νίκα εν τω αγαθω το κακόν. (Ρωμαίους κεφ 12)

Φαντάζουν πράγματι αντιφατικά και ανεφάρμοστα όλα αυτά;.

Ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε στην καθημερινότητά μας, ας το χρωματίσουμε έντονα, ας υπερβάλουμε.

προσοχή. Όσα ακολουθούν είναι να κατανοήσουμε βαθύτερα την ιδιότητα και την έννοια του Κακού απέναντι στο Καλό, μέσα από το Πνεύμα του βιβλίου: με Καλούς Λογισμούς, διαμορφώνοντας έτσι μια ποιο σωστή στάση σύμφωνη με όσα μας παραγγέλλει ο Θεός.

Δείτε την ιστορία. Από τα βάθη των αιώνων υπήρχε πάντοτε κάποιος που προσπάθησε και προσπαθεί να επιβάλει με βία τα δικά του σχέδια στους λαούς της Γης.

Πάντοτε το Καλό αντιδρά, αντιστέκεται και τελικά νικά.

Το κακό “μελετά” τις επόμενες κινήσεις του, ετοιμάζεται πριν κτυπήσει, ενώ το αγαθό πιάνετε απροετοίμαστο, αναγκάζετε και τελικά κατά κανόνα υπομένει τα δεινά που του επιβάλουν.

Όταν υπάρξει αντίδραση από το λαό, -μια επανάσταση-, το κακό προς στιγμή νικιέται και όλα τότε φαντάζουν σωστά και δίκαια.

Δυστυχώς όμως το κακό δεν κοιμάται, δεν εγκαταλείπει ποτέ την προσπάθεια του να επιβληθεί με τη βία. Μαθαίνει από τα λάθη του, γίνετε προσεκτικό, πονηρότερο, και κάθε φορά που ο λαός αντιδρά και το κατατροπώνει, αυτό οργανώνετε με μεγαλύτερη προσοχή, επανέρχεται ακόμη ποιο βίαιο.

Σήμερα, το βλέπουμε, το ζούμε, έχει οργανωθεί καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Είναι “απρόσωπο” και “πολυπρόσωπο”, δε γνωρίζεις με σαφήνεια το που πρέπει να στοχεύσεις, το που να στραφείς και πως να αντιδράσεις οργανωμένα.

Με τη βοήθεια επιστήμης και τεχνολογίας έγινε “εξυπνότερο”. Τώρα έχει και τη δυνατότητα να ελέγχει και καθοδηγεί ήδη τους λαούς με τα ΜΜΕ, κι έχει “μάτια” παντού, παρακολουθεί άοκνο και αθέατο ακόμη κι από το διάστημα.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ότι φοβερότερο έχει έως τα τώρα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Όσο κατανοούμε σιγά-σιγά τον τρόπο που επιβάλλεται, νιώθουμε φρίκη για την ολοκληρωτική καταδυνάστευση ανθρώπων στο ψευδεπίγραφο όνομα της σωτηρίας των λαών και του πλανήτη Γη (;)!

Παρ' όλα αυτά, αν το Καλό μπορούσε να ξεπεράσει κι αυτόν το μεγάλο κίνδυνο, αν αντισταθεί σθεναρά και νικήσει, αν το μπορέσει και επικρατήσει σ' αυτόν τον πολυπρόσωπο πόλεμο της παγκοσμιοποίησης, -τώρα το κατανοούμε ό,τι- την επόμενη φορά θα γίνει ακόμη πιο φρικτό με τον επόμενο καθολικό τρόπο που θα θελήσει και θα επιβληθεί.

Δίχως πραγματικό Θεό, δίχως τη δική Του προστασία, Δεν υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο είδος από την τελική και ολοκληρωτική καταδυνάστευση του καλού και την επικράτηση του κακού;

Όπως και αν το δούμε, πέρα από το αν υπάρχει ή όχι, ακόμη μακρύτερα από το ποιος είναι ο σωστός ή ο λάθος Θεός, η ανθρωπότητα Δεν το μπορεί, Δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον ειρηνικής συμβίωσης, αν μόνη της πρέπει να διαχειριστεί αυτόν τον αέναο πόλεμο του καλού και του κακού. Δυστυχώς, δίχως την παρουσία ενός Θεού, είναι αδύνατον να επικρατήσει το καλό, το τέλος θα είναι η αυτοκαταστροφή μας και δεν θα κουράσω με τις προφανείς αιτίες γιαυτό.

“κανένα κακό αντί κακού μην ανταποδόσεις” (;)

Ας τα βάλουμε στη σωστή σειρά:

Ο Κύριος έδωσε στον Αδάμ και την Εύα μία μόνο προτροπή-εντολή να μη την παραβούν, κι όχι μόνο την είχαμε παραβεί, αλλά ζητήσαμε και το ...δίκαιό μας!

Αν τότε ο Αδάμ και η Εύα είχαν ζητήσει συγνώμη, τίποτε απ' ότι συμβαίνει στο κοσμικό μας δράμα δεν θα είχε συμβεί.

Εμείς όμως επιμείναμε στην αρχική μας επιλογή.

Ζητήσαμε πριν από την ώρα τη Γνώση, γυρίσαμε την πλάτη στο Κύριο και τώρα βιώνουμε τη δική μας “επανάσταση” εδώ στη Γη.

Απεδείχθη -περίτρανα πλέον- ότι δεν είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε αυτή τη Γνώση.

Κατορθώσαμε με την απειρία και τον εγωισμό που μας διακατέχει, ως μπούμερανγκ να γυρίσουμε όλα τα καλά της Γνώσης εναντίον μας.

Πάντοτε είχαμε τη δυνατότητα να σταματήσουμε την πορεία του κακού αλλά δεν το πράξαμε. Κάναμε -πάντοτε- μόνο ότι θεωρούσαμε και θεωρούμε σωστό, να το πολεμούμε έως ότου “πεθάνει”

Το κακό όμως δεν μπορεί, δεν γίνετε και δεν “πεθαίνει” από ανθρώπινα χέρια!

Αντίθετα γίνετε “σοφότερο”, πονηρότερο. Ξεκινά προσεκτικά, κι αν είχε την απαιτούμενη υπομονή, εάν δεν ήταν από τη φύση του ανυπόμονο και βιαστικό, θα είχε εδραιωθεί εδώ κι αιώνες, με όλη του τη βαναυσότητα μια για πάντα στο σβέρκο των ανθρώπων.

Αυτό, δυστυχώς για εμάς, μαθαίνει καλύτερα από τα λάθη του απ' ότι εμείς μαθαίνουμε από τα δικά μας λάθη!!!

Στο τωρινό του πρόσωπο υπάρχουν χαμόγελα, προσφέρει τις θεμιτές και εύκολες λύσεις, γίνετε πρακτικό κι εύχρηστο για τους ανθρώπους, και φαινομενικά υπηρετεί το καλό με όλα τα επιστημονικά “θαύματα” που χρηματοδοτεί δήθεν για εμάς, ενώ ο απώτερος του στόχος του είναι για να μας ελέγχει με όλα αυτά.

Ο Κύριος γνωρίζει τι θα συμβεί. Μας το είπε με το λόγο Του, και με την αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη.

Σεβόμενος τον Εαυτό Του και Εμάς, δεν μπορεί να επέμβει, αφού αρνηθήκαμε τη δική Του γνώση και ζητήσαμε τη δική μας εδώ στη Γη!

Από την άλλη, αν επέμβει, εύλογη η απορία: Μήπως θα τα είχαμε καταφέρει μόνοι μας;

Όμως ο Κύριος μας λέει με σαφήνεια:

“19...Εμοι εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει κύριος. (Ρωμ κεφ 12)

Όσο κι αν θέλουμε να κάνουμε υπακοή, πλέον αδύνατον, αφού το Καλό πολεμά μόνο το Κακό, ενώ το κακό πολεμά και το καλό και το κακό.

Πάντοτε δηλαδή θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αντιδρούν που δεν θα έχουν την απαιτούμενη υπομονή “αδράνειας” για να ενεργοποιηθεί η προτροπή του Κυρίου: Εμοι εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω.

Αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα γεγονότα να εξελιχθούν, αν επιτρέπαμε “κανένα κακό αντί κακού να μην ανταποδόσεις” τότε όλα θα εξελίσσονταν διαφορετικά, θα ΕΠΙΤΡΕΠΑΜΕ επιτέλους στον Κύριο να κάνει πράξη ότι μας έχει πει:

7 ο Θεός μάλιστα θα πραγματοποιήσει την εκδίκηση για λογαριασμό των εκλεκτών του, που μέρες και νύκτες κάνουν δεήσεις σε Αυτόν και Αυτός μακροθυμεί σε αυτούς 8 σας λέγω όμως πως θα πραγματοποιήσω την εκδίκηση γι΄ αυτούς άμεσα, αλλά όταν ο υιός του ανθρώπου -ο Κύριος- έλθει στη Γη θα βρει αυτή την πίστη;

7 ο δε θεος ου μη ποιήση την εκδίκησιν των εκλεκτων αυτου των βοώντων αυτω ημέρας και νυκτός, και μακροθυμει επ' αυτοις; 8 λέγω υμιν οτι ποιήσει την εκδίκησιν αυτων εν τάχει. πλην ο υιος του ανθρώπου ελθων αρα ευρήσει την πίστιν επι της γης; (Λουκά κεφ 8)

Πότε; “...ποιήσει την εκδίκησιν αυτων εν τάχει”, όταν εμείς κάναμε ότι μας ζητά “κανένα κακό αντί κακού να μην ανταποδόσεις”

Μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό;

Έστω και τώρα να παραμερίσουμε τον κούφιο μας εγωισμό, να μην προσπαθήσουμε εμείς, επιτρέποντας Τον να αναλάβει δράση;

Μπορούμε;

Μονολεκτικά, ΌΧΙ!!!

Είμαστε από τότε, -από τον Παράδεισο ακόμη έως και σήμερα όπως απεδείχθη-, ηλικιακά ανώριμοι να διαχειριστούμε με σύνεση το δικό Του ευλογημένο δώρο Ζωής.

Γιαυτό μας ζητά να επιστρέψουμε πίσω, ακόμη κι αν πρέπει γιαυτό να “μισήσουμε” -να θεωρήσουμε υποδεέστερο της αγάπης μας προς Αυτόν- ότι εδώ θεωρούμε “δικό μας”, αδέρφια, γονείς, παιδιά, ...!

Μοιάζει, και είναι πλέον μέσα από τις πράξεις ή της απραξίες μας, μονόδρομος η ως το τέλος πορεία μας, έως τη δεύτερη και ένδοξη παρουσία Του στη Γη.

Αν λοιπόν κατανοήσουμε τη δική μας αδυναμία, αν σωστά και όχι κατ' ανάγκη δεχθούμε την αναγκαία και αληθινή ύπαρξη ενός Αληθινού Θεού Δημιουργού, μένει τότε το άλλο ερώτημα:

Αν είναι αληθινός ο Θεός μας, γιατί μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν και θεωρούνται παιδιά Του, με ότι αυτό συνεπάγεται;

Θα μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο από μία ιστοσελίδα που είχα την τύχη να διαβάσω.

Προσωπικά με έχει καλύψει ο θεόπνευστος λόγος του παπά Βασίλη (μετέπειτα γέροντας Ιερώνυμος)

διαβάστε παρακαλώ το κείμενο:

“Κάποτε ένας Τούρκος δικαστής κάλεσε τον π. Βασίλειο στο αρχοντικό του. Όταν έφθασε στο αρχοντικό του ο δικαστή του είπε:

- Αφέντη παπά, εγώ είμαι Τούρκος, μωαμεθανός. Όμως απ’ το μισθό που παίρνω, κρατάω τα απαραίτητα για την οικογένεια μου και τα υπόλοιπα τα ξοδεύω σε ελεημοσύνες.

Βοηθάω χήρες, ορφανά, φτωχούς, προικίζω άπορα κορίτσια που παντρεύονται, βοηθάω αρρώστους. Κρατάω με ακρίβεια τις νηστείες, προσεύχομαι και γενικά προσπαθώ να είμαι συνεπής στην πίστη μου.

Επίσης όταν δικάζω, προσπαθώ να είμαι δίκαιος, δε χαρίζομαι σε κανέναν, όσο μεγάλη θέση κι αν έχει. Τι λες, όλα αυτά που κάνω δεν είναι αρκετά για να κερδίσω τον παράδεισο, που λέτε σεις οι χριστιανοί;

Ο π. Βασίλειος εντυπωσιάστηκε από όσα του είπε ο Τούρκος δικαστής κι ο νους του πήγε αμέσως στον εκατόνταρχο Κορνήλιο (Πράξ. ι΄). Διέκρινε μεταξύ τους δύο, βίους παράλληλους.

Κατάλαβε πως πρόκειται για δίκαιο και καλοπροαίρετο άνθρωπο και ίσως η δική του αποστολή να ήταν ίδια με εκείνην του Απόστολου Πέτρου προς τον εκατόνταρχο. Αποφάσισε λοιπόν να δώσει τη μαρτυρία της πίστης του.

-Δεν μου λες, αφέντη, έχεις παιδιά;

-Ναι, έχω.

-Δούλους, έχεις;

-Έχω και δούλους.

-Ποιος εκτελεί καλύτερα τις εντολές σου, τα παιδιά ή οι δούλοι σου;

-Σίγουρα οι δούλοι μου, γιατί τα παιδιά, με το θάρρος που έχουν, πολλές φορές παρακούν και κάνουν ό,τι θέλουν, ενώ οι δούλοι μου κάνουν πάντα ό,τι τους λέω εγώ.

-Δε μου λες αφέντη, αν πεθάνεις εσύ ποιος θα σε κληρονομήσει: οι δούλοι σου, που εκτελούν τις εντολές σου πιστά, ή τα παιδιά σου που σε παρακούν;

-Μα τα παιδιά μου βέβαια. Μόνο αυτά έχουν κληρονομικά δικαιώματα, όχι οι δούλοι.

-Ε, λοιπόν, όσα κάνεις αφέντη είναι καλά, αλλά το μόνο που μπορούν να σου κάνουν, είναι να σε κατατάξουν στην κατηγορία των καλών δούλων. Αν όμως θέλεις να κληρονομήσεις τον παράδεισο, τη βασιλεία των ουρανών, πρέπει να γίνεις υιός. Κι αυτό γίνεται μόνο με το βάπτισμα.

Από το βιβλίο “Γέροντας Ιερώνυμος, ο ησυχαστής της Αίγινας” του Πέτρου Μπότση

πηγή: http://paparokades.blogspot.gr/2013/09/blog-post_16.html

Η Θετική σκέψη.

Η Θετική σκέψη

Όλα γύρω μου μαύρα, πάμε απ΄ το κακό στο χειρότερο, δεν βλέπω πουθενά φως, σε τι να ελπίζω;

Πρέπει να βρούμε έναν υγιή τρόπο σκέψης, για το πώς κρίνουμε τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους γύρω μας. Δείτε το σκίτσο. Έτσι δείχνουμε συνήθως προς όποιον φταίει. Ένα δάκτυλο στραμμένο προς τον αίτιο, μα τα υπόλοιπα δάκτυλα να είναι στραμμένα προς το δικό μας μέρος!!!

Αν μία φορά φταίει ο άλλος, τρεις εμείς γιατί δεν προσέξαμε, ...δώσαμε δικαίωμα, ...μας βόλευε μια κατάσταση, ...κάναμε τα στραβά μάτια και τώρα ...!

Θα ήταν ωραίος ο κόσμος αν όλοι σκεφτόμασταν με αυτόν τον τρόπο!

Όμως το πρόβλημα υπάρχει, και το ερώτημα είναι αμείλικτο:

Που πάμε; Τι στόχο έχει η πορεία της ζωής μας και του κόσμου γενικότερα;

Τι ωραίο ελπίζουμε και περιμένουμε από ένα κατευθυνόμενο τρόπο ζωής, από κέντρα ξένα που η τεχνολογία τους δίνει τη δυνατότητα τώρα να μας ελέγχουν;

Όλα αυτά είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή, στο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, αλλά ...

Έχουμε ξαναπεί για την φράση Του Κυρίου μας, ότι, “ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα”,

1 Ειπεν δε προς τους μαθητας αυτου, Ανένδεκτόν εστιν του τα σκάνδαλα μη ελθειν, πλην ουαι δι' ου ερχεται. (Ματθαίον κεφ 18ο - Λουκάν κεφ. 17ο)

Δηλαδή οι ασχήμιες και τα αρνητικά θα έρθουν οπωσδήποτε στον κόσμο! Είχαμε τονίσει πως αυτό δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη, πως πρέπει να επιλέξουμε ένα τρόπο ζωής για να τους εναντιωθούμε.

Όσοι έχουν σχετικά μεγάλη ηλικία, έχουν το προνόμιο της βιωμένης γνώσης ενός άλλου τρόπου ζωής στον ελληνικό χώρο.

Δεν ξεχνώ πως την παιδική μου ηλικία στο χωριό, όταν μια οικογένεια είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, το πρόβλημα που είχε μετά, ήταν πως δεν είχε με κάτι να ασχοληθεί.

Όλο το χωριό σύσσωμο τελείωνε όλες τις αγροτικές τους δουλειές!

Υπήρχε ορατά η Χάρις Του Θεού σχεδόν παντού πάνω από τις Ελληνικές οικογένειες. Τώρα δυστυχώς, όλο και λιγότερο καλύπτει η Χάρη Του Θεού τις Ελληνικές οικογένειες.

Τι έγινε; Αποτραβήχτηκε η Χάρις Του Θεού;

Ασφαλώς και όχι. Υπάρχει, είναι σταθερά στη θέση της. Εμείς απομακρυνθήκαμε από αυτήν και πρέπει να βρούμε το “κουράγιο”, πριν μας αναγκάσουν τα γεγονότα που πλέον καλπάζουν γύρω μας, να επιστρέψουμε στη φυσική μας θέση.

Εφ' όσον ο λόγος του Κυρίου είναι αλήθεια και φως, θα τον παρομοιάσουμε με τον ήλιο που μας ζεσταίνει και μας φωτίζει εδώ στη Γη. Δεν γίνεται όμως να έχεις κρυφτεί στη σκιά μιας δική σου επιλογής, (αίρεση, επιστήμη κ.α.) και ταυτόχρονα να παραπονιέσαι που δε σε φωτίζει, που δε σε ζεσταίνει ο Ήλιος.

Χρόνια ακούω για το διαβολικό νούμερο 666, για τον αγώνα που έδιναν σε κάθε επίπεδο οι άνθρωποι για να το εξαλείψουν από την ταυτότητα, τις πιστωτικές κάρτες κτλ.

Το πρόβλημα δεν είναι ο γραμμικός κώδικας. Το bar code δεν έχει τίποτε το κακό ως σύστημα ελέγχου τιμών, παραγωγής κτλ. Ο έλεγχος είναι απαραίτητος σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε δραστηριότητα του, ώστε να πετυχαίνει δίχως απρόβλεπτα ό,τι καλό και σωστό έχει σχεδιάσει.

Όπως είδαμε, μόνο μέσω ενός ελέγχου και απογραφής έχουμε τη δυνατότητα να αναζητήσουμε τη δική μας βελτίωση.

Γιατί λοιπόν το γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην προφητεία.

Η Ελληνική γλώσσα είναι λειτουργική μέσα από τις λέξεις. Η Προφητεία δεν είναι “μαντεψιά”. Προ-ε-φήτευσε τα μελλούμενα ώστε να γνωρίζουμε τα βήματα και τα σημάδια για να μην παρασυρθούμε, να βάλουμε φρένο, να αλλάξουμε πορεία, να προφυλαχτούμε εκεί όπου δεν μπορούμε να ορίσουμε και να επιβάλουμε εμείς τη σωστή πορεία.

Μας έγινε φανερό πως τα δεινά και τα ολέθρια θα έρθουν από την κακή χρήση της επιστήμης που αυτή συνεχώς θα προοδεύει.

Δεν είναι κακό που προοδεύει η επιστήμη, δεν φταίει αυτή για τα δεινά που μας έχουν βρει. Είναι σαν να αναρωτιόμαστε, είναι κακό που έχω δύο χέρια και αγκαλιάζω με αυτά όποιον αγαπώ;

Με δύο χέρια αγκαλιάζει ο άνθρωπος τη σύντροφό του, τη μάνα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, το φίλο του, την ερωμένη του, αυτόν που θέλει να σκοτώσει, κτλ. Το κακό βρίσκεται σε ότι εγώ βάζω ως σκέψη ή πρόθεση για αυτή την αγκαλιά.

Έτσι η επιστήμη. Δεν είναι του διαβόλου, είναι ευλογία, είναι γνώση που κι ο Κύριος ευλογεί για την πρόοδο του ανθρώπου.

Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που τη διαχειριζόμαστε.

Ο άνθρωπος παίρνει τον αέρα, το νερό, τη ευφορία της Γης, ακόμη και αυτή τη ζωή του, δωρεάν.

Παλιά, ο γεωργός ένιωθε αυτή τη δωρεά και την ευλογία Του Θεού, μαζί και την ευγνωμοσύνη του προς Αυτόν.

Με την εξέλιξη της επιστήμης, ο άνθρωπος κάνει το σφάλμα να θεωρεί ότι μπορεί πλέον να ορίζει τη μοίρα του. Κάνει “σχέδια” καλοζωίας, μακροζωίας, ευδαιμονισμού, και τα στηρίζει στην επιστήμη κι όχι εκεί όπου οφείλει να ελπίζει. Μοιάζουμε με τον ξενιτεμένο που θεωρεί τώρα πατρίδα του τα ξένα και δεν νοιώθει καμμία επιθυμία να γυρίσει πίσω στο πατρικό του σπίτι.

Το να κάνεις τέτοιου είδους σχέδια, δεν είναι ίσως κακό. Όταν όμως φτάνεις σε ένα σημείο όπου όσα κι αν έχεις, αν και βλέπεις ότι δεν μπορούν να σου αναπληρώσουν την “γεύση” της ζωής, συνεχίζεις ακόμη να ελπίζεις σε νούμερα για την ευτυχία, τότε είσαι κυριολεκτικά άξιος της τύχης σου.

Έχουμε, δυστυχώς με τη θέλησή μας, χάσει αυτή την ευλο-γημένη Χάρη Του Θεού, γιατί στρέψαμε την ελπίδα μας στην επιστήμη. Την θεοποιήσαμε και ποντάραμε όλες τις ελπίδες μας επάνω της, και εκ των πραγμάτων έχουμε διαψευσθεί.

Φύγαμε, κρυφτήκαμε κάτω από την παχιά σκιά της δικής μας ιδεολογίας, και ταυτόχρονα απορούμε γιατί δε βλέπουμε το φως και τον Ήλιο!

Η χάρις του Θεού υπάρχει. Δεν έχει ελαττωθεί ούτε στο ελάχιστο.

Σε μας εναπόκειται να στραφούμε πάλι σ' αυτήν, δίχως δισταγμό και μικροπρεπείς σκέψεις υποτέλειας και εγωισμού.