Ο Θεός και η ιστορία.

Ο Θεός και η ιστορία

Γιατί δεν επεμβαίνει ο Θεός στην ιστορία του ανθρώπου δυναμικά;

Ένιωσες ποτέ την ανάγκη να τρέξεις να βοηθήσεις κάποιον από τους ανθρώπους που κινούνται αμέριμνα στο δρόμο τους;

Πότε θεωρείς ότι πρέπει να βοηθήσεις κάποιον; Όταν σε κοι-τάξει και σου το ζητήσει. Όταν τον δεις να σκοντάφτει και πέφτει. Όταν τον δεις να προσπαθεί να κάνει κάτι, που φανερό, δεν θα το καταφέρει μόνος του.

Θα λέγαμε πως ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ιστορία, παρά μόνον όταν συντρέχουν ορισμένοι λόγοι.

Ως αίτιο της πτώσης βρήκαμε την υπερηφάνεια και τον εγωισμό.

Τι πρέπει να κάνεις όταν βρεθείς σε δύσκολη θέση και πρέπει να ζητήσεις βοήθεια;

Το κοινώς λεγόμενο: “να ρίξεις τα μούτρα σου”.

Να ζητήσεις, να παρακαλέσεις για να σε βοηθήσουν.

Εφ' όσον το ζητάς, πρέπει μετά και να Ευχαριστήσεις γι' αυτή τη βοήθεια που έλαβες.

Όλα αυτά προϋποθέτουν Ταπείνωση.

Δείχνεις ότι είσαι αδύναμος, δεν μπορείς και ζητάς βοήθεια.

Ο Κύριος θέλει να προσφέρει τη δική Του Σωτήριο βοήθεια, αλλά θέλει από εμάς το ελάχιστο, αποτέλεσμα και απόδειξη της ελεύθερης μας βούλησης: Να Του το ζητήσουμε.

Όσο αγαπητέ αναγνώστη θα εμβαθύνεις μέσα από τη μελέτη στα πολλά και υπέροχα Πατερικά κείμενα, τόσο περισσότερο θα μπορείς να “δεις” και να νιώσεις την υπεροχή Του Κυρίου, που αφειδώς και πλουσιοπάροχα δίνει τα πάντα, ζητώντας όμως τη δική μας συμμετοχή στο ελάχιστο.

Υπάρχει ένας ακόμη “κανόνας” που ο Κύριος τόνισε με έμφαση: Και εγώ σας λέγω σκεφτείτε -Αιτείτε-, και θα σας δοθεί. Αγαπήστε -ζητείτε- το και θα το βρείτε, χτυπήστε -κρούετε- την πόρτα, δηλ κάντε το πράξη, κι η πόρτα θα ανοίξει για εσάς.

7 Αἰτείτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται. (Ματθαίον κεφ: 7) και

9 κἀγὼ ὑμῖν λέγω, αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· 10 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται.(Λουκάν κεφ:11)

Όποιος το σκεφτεί και παρακαλέσει, θα λάβει, όποιος το αγαπήσει θα το βρει, και όποιος κάνει πράξη αυτό που σκέφτηκε και αγάπησε, θα το πραγματοποιήσει. Ίσως όχι όπως και όποτε εμείς το θέλουμε, αλλά θα γίνει.

Ορίστε ένας πολύτιμος τριπλός κανόνας που δεσμεύτηκε διπλά ο Κύριος να πραγματοποιεί σε όποιον το κάνει πράξη.

Εδώ μπαίνει το ερώτημα: Τι, και πως πρέπει να ζητώ από Τον Κύριο. Ποιος, και πώς, θα υλοποιήσει το αίτημα μας αυτό;

Για οικονομία του λόγου, ας φανταστούμε όπως στην ανθρώπινη εμπειρία, ότι στον Ουρανό υπάρχουν πολλά γραφεία διεκπεραίωσης ανθρωπίνων αιτημάτων.

Κατανοητό είναι πως όσα γραφεία δέχονται αιτήματα για χρήματα, για πλούσιους γάμους, καλή υγεία, καλή εργασία κτλ. θα έχουν κύκλο εργασιών που απαιτεί γερά νεύρα και υπομονή για να ολοκληρωθεί. -Το παράδειγμα είναι μέσα από την ανθρώπινη, και όχι από την πλούσια θεϊκή ανταποδοτικότητα-.

Υπάρχουν όμως και κάποια γραφεία όπου οι υπάλληλοι δεν έχουν τι να κάνουν. Δεν υπάρχουν αιτήματα της δικής τους ειδικότητας, κι όταν κάποιο παρουσιαστεί το διεκπεραιώνουν αμέσως.

Μπορείς να φανταστείς με ποιο αντικείμενο αιτημάτων ασχολούνται αυτά τα γραφεία;

Φυσικό είναι με όσα δε ζητούν οι πολλοί.

Υπομονή, αφού για εμάς τους ανυπόμονους είναι πολύ χαζό να περιμένουμε.

Σοφία, αφού ούτως ή άλλως, είμαστε γεμάτοι με τόσες και τόσες γνώσεις...

Σκέψου πόσα ακόμη δεν σκέφτηκαν οι άνθρωποι να ζητήσουν από τον Κύριο.

Τώρα είναι ευκολότερο να κατανοήσεις γιατί τόσες φορές μας λέει ο Κύριος, πως τα παιδιά είναι οι “σοφοί” του κόσμου.

Καταλαβαίνεις το γιατί;

Γιατί ποτέ δεν θα ζητήσουν ό,τι ζητούν οι μεγάλοι!

Να λοιπόν γιατί ο Κύριος μας λέει πως για να κερδίσουμε την βασιλεία Του Θεού, θα πρέπει να γίνουμε όπως τα παιδιά.

Αθώα, απονήρευτα, αφιλάργυρα, πρόθυμα.

Όταν αποφασίσεις να ζητήσεις ό,τι “περιφρονούν” οι σπουδαίοι άνθρωποι, θα εκπλαγείς με την αμεσότητα της ανταπόκρισης από τον Κύριο.

Λένε οι Γέροντες, ο Κύριος ανταποκρίνεται στα αιτήματα των πιστών Ασκητών, όσων αναζητούν την πρόοδο και την Πνευματική άνοδο με ασκητική ζωή, σε 15 περίπου χρόνια.

Αυτός όμως είναι ένας αγώνας ζωής και ανόδου, που προϋποθέτει κάποιες στέρεες βάσεις.

Αυτές τις βάσεις μπορείτε να τις βρείτε γρηγορότερα, αν απευθυνθείτε σε αυτά τα γραφεία εξυπηρέτησης, αυτά της υπομονής και του φωτισμού.

Είναι πολύ εύκολο!

Απλά, σκεφτείτε το, αγαπήστε το και κάντε το πράξη.

Ο πιστός και το αίτημα. Γιατί ο Θεός δεν βοηθά τους “δικούς Του πιστούς;

Ο πιστός και το αίτημα

Γιατί ο Θεός δεν βοηθά τους “δικούς Του πιστούς, τους ορθοδόξους, ή έστω τους χριστιανούς;

Όσοι πλησίασαν το Θεό, βρήκαν αυτό που όλοι εμείς ακόμη δεν μπορέσαμε να “νιώσουμε”.

Θέλει κόπο και προσπάθεια, και θέλει κυρίως την πρόθεσή μας, αφού όπως προείπαμε όλα τα άλλα τα προσφέρει ο Κύριος.

Η αρχή σε κάθε νεοφώτιστο πιστό ξεκινά στη φάτνη, στο στά-βλο του Νου, όπου οι ζωώδεις σκέψεις γεμάτες συμφέρον ζεσταίνουν το μικρό Χριστό.

Είναι κατάντια να είσαι χριστιανός ελπίζοντας σε υλικά αγαθά, αλλά έτσι ξεκινούμε όλοι, έως ότου με τη δική Του βοήθεια βρούμε αυτό το ανώτερο, αυτό που μας μετατρέπει από ζήτουλες σε πρίγκιπες, σε αποδέκτες μιας βασιλικής κληρονομιάς.

Για όλα όμως αυτά υπάρχουν προϋποθέσεις, υπάρχουν οι “όροι” της Καινής Διαθήκης που πρέπει από εμάς να τηρηθούν.

Όπως είδαμε, η βάση για όλα είναι η από εμάς ομολογία του Υιού Του Θεού, που έχει όνομα: Ιησούς Χριστός.

Οι Ορθόδοξοι έχουμε αυτό το προτέρημα από τη νηπιακή μας ηλικία, αν και πρέπει να το ενστερνιστούμε και στην ενήλικη μας κατάσταση με λόγια και έργα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα σε όσους Τον αναζητούν με τη λογική. Πώς να δεχτείς ό,τι δε βλέπεις και κυρίως πώς να πιστέψεις, αφού κατά κανόνα ο Κύριος ό,τι κάνει, το κάνει με τόση διακριτικότητα, που, εάν λίγο θέλεις, θα το προσπεράσεις μέσα από την λογική ερμηνεία των φυσικών φαινομένων.

Θα το πω διαφορετικά.

Όταν Αναστήθηκε με διακριτικότητα εμφανίστηκε ορισμένες φορές μόνο στους μαθητές Του.

Αν μετά την Ανάσταση συνέχιζε να διδάσκει όπως και πριν, πόσοι και ποιοι θα ήταν αυτοί που θα αρνιόταν τη θεότητα Του;

Όλοι τον είδαν να διδάσκει, τον είδαν πάνω στο Σταυρό και υπήρχε η φρουρά που φύλαγε τον τάφο. Τα θαύματα Του ήταν πολλά και πρόσφατα.

Εάν λοιπόν είχαμε την ηλίου φαεινότερη “απόδειξη” της ύπαρξης Του, αυτομάτως θα έπαυε και η ανάγκη ύπαρξης της Πίστεως. Δεν θα χρειαζόταν να προβληματιστούμε για το τι πρέπει να κάνουμε, αφού όλα θα ήταν μονόδρομος.

Εάν ήταν μονόδρομος η επιλογή του ανθρώπου, τότε δεν θα έπρεπε να υπήρχε η εντολή απαγόρευσης του καρπού στον Παράδεισο. Με άλλα λόγια, δεν έχει καμμία αξία η “Ελεύθερη Βούληση”, εάν δεν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής;

Εάν έκανε φανερή σε όλο τον κόσμο την παρουσία Του μετά την Ανάσταση, αυτή Του η πράξη με έναν μόνο τρόπο θα μπορούσε να ερμηνευτεί: Ως επίδειξη δυνάμεως και αυτό είναι εντελώς άστοχο ως προς την πρόθεση και τις πράξεις του Κυρίου μας.

Όμως πάντοτε θα υπάρχουν οι αντίθετες απόψεις και οι ενάντιες γνώμες. Σεβαστές γι αυτούς, ανοησία για εμάς και πιθανόν επιζήμιες, αν δεν τις προσεγγίσουμε με το σωστό τρόπο.

Για να σπιλώσουν οι Ιουδαίοι το ένδοξον της Ανάσταση Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διέδωσαν πως το σώμα το έκλεψαν οι μαθητές.

Τι διαβάζουμε στα ανάλογα εδάφια;

12 ο δε Πέτρος, σηκώθηκε και τρέχοντας έφτασε στο μνημείο, και από την είσοδο του έσκυψε και είδε τα οθώνια μόνα, δίχως το σώμα του Κυρίου μας, (τις υφασμάτινες λουρίδες που τύλιγαν τους νεκρούς) και επέστρεψε, ανεχώρησε θαυμάζοντας το γεγονός.

12 ὁ δὲ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτὸν θαυμάζων τὸ γεγονός. (Λουκάν κεφ 24ο)

Επίσης: 39 ο Νικόδημος -ο οποίος εκήδευσε το σώμα του Κυρίου- έφερε μείγμα σμύρνας και αλόης με το οποίο και άλειψαν το σώμα του Κυρίου ταυτόχρονα με τα οθώνια που τον τύλιξαν, αφού έτσι ήταν το έθιμο για τους Ιουδαίους.

39 ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον, φέρων μῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν. 40 ἔλαβον οὖν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔδησαν αὐτὸ ἐν ὀθονίοις μετὰ τῶν ἀρωμάτων, καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν. (Ιωάν κεφ 19)

Δεν αρκεί να έχεις την “καλή διάθεση” όταν διαβάζεις. Πρέπει να αναζητάς, να “κοιτάζεις” μέσα κι ανάμεσα από τις γραμμές.

Να εμβαθύνουμε πρέπει. Είναι αδύνατον να πας νύκτα, και μέσα στη σιωπή της νύκτας με το φόβο της φρουράς των Ρωμαίων να κλέψεις ένα σώμα νεκρό, κυλώντας μια τεράστια πέτρα που φράσσει την είσοδο. Κι αφού τα πετύχεις όλα αυτά, αντί να πάρεις όπως-όπως το νεκρό σώμα και να φύγεις, καθυστερείς για να ξετυλίξεις τα οθόνια που το έχουν τυλίξει, μάλιστα με Σμύρνα που κολλάει το ύφασμα επάνω στο δέρμα.

Και τέλος, αφού ξετύλιξαν το σώμα, δίπλωσαν όμορφα-όμορφα το σουδάριο -το ύφασμα που τύλιξαν το κεφάλι του Ιησού- ...έφυγαν με όλη τους την άνεση, τοποθετώντας το βράχο στην αρχική του θέση:

6 ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, 7 καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. (Ιωάννην κεφ 20

Είναι αστειότητες με όσα αβίαστα και ανεδαφικά ψέματα προσπαθούν τότε και τώρα να ...μειώσουν το μεγαλείο της Αναστάσεως Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Από την άλλη, αν ο Κύριος έδειχνε φανερά μια ιδιαίτερη εύνοια στους Χριστιανούς, θα είχαμε και πάλι το ίδιο αποτέλεσμα.

Η αποδοχή Του από τους αδύναμους θα ήταν ένας αναγκαστικός μονόδρομος.

Που μας οδηγεί αυτή η σκέψη;

Εκεί όπου και ο Κύριος είπε:

33 μάθετε να ζητάτε τη βασιλεία Του Θεού, και την δικαιοσύνη Του, και όλα όσα θα θέλατε για τις ανάγκες σας θα προστεθούν σε εσάς 34 Μη μεριμνήσετε για το αύριο γιατί η αυριανή ημέρα θα μεριμνήσει τα δικά της, αρκετό είναι το κακό -ο κόπος και οι έννοιες δηλαδή- της κάθε ημέρας.

33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 34 Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς.(Ματθαίου, κεφ 6ο)

Τι διδάσκει ο Κύριος; Να αξιολογήσουμε σωστά τις προτεραιότητές μας.

Αξίζει να πούμε δύο λόγια για μία ακόμη παραβολή του Κυρίου μας, όπου μιλά για πολλούς αργόσχολους που τους έστειλε στον αμπελώνα Του ως εργάτες.

Άλλους τους προσέλαβε το πρωί-πρωί, άλλους κατά τις δέκα, άλλους το μεσημέρι, άλλους το απόγευμα και τέλος κάποιους πολύ αργά, τόσο, όσο να εργαστούν μία ώρα μόνον.

Την ώρα της πληρωμής, ξεκινά να αμείβει τους τελευταίους που εργάστηκαν μία ώρα με το ποσό τους ενός δηναρίου, και με ίδιο ποσό πλήρωσε και όλους τους άλλους εργάτες, άσχετα εάν δούλεψαν λίγες οι πολλές ώρες.

1 Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐξῆλθεν ἅμα πρωῒ μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ 2 καὶ συμφωνήσας μετὰ τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τὴν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. 3 καὶ ἐξελθὼν περὶ τρίτην ὥραν εἶδεν ἄλλους ἑστῶτας ἐν τῇ ἀγορᾷ ἀργούς, 4 καὶ ἐκείνοις εἶπεν· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον δώσω ὑμῖν. οἱ δὲ ἀπῆλθον. 5 πάλιν ἐξελθὼν περὶ ἕκτην καὶ ἐνάτην ὥραν ἐποίησεν ὡσαύτως. 6 περὶ δὲ τὴν ἑνδεκάτην ἐξελθὼν εὗρεν ἄλλους ἑστῶτας ἀργούς, καὶ λέγει αὐτοῖς· τί ὧδε ἑστήκατε ὅλην τὴν ἡμέραν ἀργοί; 7 λέγουσιν αὐτῷ· ὅτι οὐδεὶς ἡμᾶς ἐμισθώσατο. λέγει αὐτοῖς· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον λήψεσθε. 8 ὀψίας δὲ γενομένης λέγει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος τῷ ἐπιτρόπῳ αὐτοῦ· κάλεσον τοὺς ἐργάτας καὶ ἀπόδος αὐτοῖς τὸν μισθὸν ἀρξάμενος ἀπὸ τῶν ἐσχάτων ἕως τῶν πρώτων. 9 καὶ ἐλθόντες οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον. 10 ἐλθόντες δὲ οἱ πρῶτοι ἐνόμισαν ὅτι πλείονα λήψονται, καὶ ἔλαβον καὶ αὐτοὶ ἀνὰ δηνάριον. 11 λαβόντες δὲ ἐγόγγυζον κατὰ τοῦ οἰκοδεσπότου 12 λέγοντες ὅτι οὗτοι οἱ ἔσχατοι μίαν ὥραν ἐποίησαν, καὶ ἴσους ἡμῖν αὐτοὺς ἐποίησας τοῖς βαστάσασι τὸ βάρος τῆς ἡμέρας καὶ τὸν καύσωνα. 13 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν ἑνὶ αὐτῶν· ἑταῖρε, οὐκ ἀδικῶ σε· οὐχὶ δηναρίου συνεφώνησάς μοι; 14 ἆρον τὸ σὸν καὶ ὕπαγε· θέλω δὲ τούτῳ τῷ ἐσχάτῳ δοῦναι ὡς καὶ σοί. 15 ἢ οὐκ ἔξεστί μοι ποιῆσαι ὃ θέλω ἐν τοῖς ἐμοῖς, εἰ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρός ἐστιν ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι; 16 Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι· πολλοὶ γὰρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί. (Ματθ κεφ 20)

Δεν θα σταθώ στην ανάλυση της παραβολής. Το ζητούμενο είναι η αμοιβή των εργατών που “λογικά” δεν μπορεί να είναι διαφορετική για κάθε έναν. Κανείς δεν μπορεί να πληρωθεί με λιγότερο ή περισσότερο Παράδεισο.

Άλλο σημείο, που δυστυχώς δεν κατανοήσαμε επαρκώς, που αφήνει πικρία στη σκέψη πολλών πιστών στην παραβολή του Ασώτου, είναι η συμπεριφορά του μεγάλου αδελφού και η απάντηση του Θεού Πατέρα.

Οργίσθηκε ο μεγάλος γιος και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι. Ο Πατέρας βγήκε έξω και τον παρακάλεσε να αλλάξει γνώμη.

Ο μεγάλος γιος επιμένει λέγοντας το παράπονό του, πως “Αν και τόσα χρόνια στάθηκα πιστός και δεν παράκουσα καμία σου εντολή, ποτέ δεν μου έδωσες έστω ένα κατσίκι για να διασκεδάσω κι εγώ λίγο με τους φίλους μου. Και σε αυτόν που έχει κατασπαταλήσει το δικό σου βιός με πόρνες, τον ανταμείβεις με ολόκληρο μοσχάρι και μάλιστα το καλύτερο σου. Ο Πατέρας απαντά πως εσύ μεγάλε μου γιε, πάντοτε ήσουν μαζί μου και ότι είχα ήταν από πάντοτε και δικό σου. Θα πρέπει όμως να χαρείς και να ευχαριστηθείς που ο μικρός σου αδερφός, αν και έφυγε, αν και ήταν αγνοούμενος ίσως και νεκρός, τελικά επέζησε, και ευρέθει”.

29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. 31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. (Λουκά κεφ. 15ο)

Για να κατανοήσουμε τη στάση Του Θεού Πατέρα προς τον πιστό μεγάλο αδερφό, πρέπει να προσέξουμε ορισμένες λέξεις.

28 ωργίσθη δε και ουκ ηθελεν εισελθείν

Ήταν λοιπόν έξω από το “σπίτι” και ο μικρός και ο μεγάλος αδερφός, μόνο που ο μικρός “τρύπωσε” ενώ ο μεγάλος που πειράχθηκε το φιλότιμο του, -ίσως σκεφτείτε δίκαια- πείσμωσε, και δυστυχώς παρ όλο που ήταν πάντοτε κοντά στο Θεό Πατέρα, κινδυνεύει να χάσει την βασιλεία.

Όλοι μας, όσο είμαστε εν ζωή, βρισκόμαστε έξω από τη βασιλεία του Θεού. Όλοι μας ζούμε με λίγα ή περισσότερα, και κατά κανόνα κατασπαταλούμε το βιός που μας έχει δώσει ο ουράνιος Πατέρας. Κάποιοι όμως δεν απολαμβάνουν το μόσχο το σιτευτό, ούτε καν ένα ερίφιο εν ζωή.

Σίγουρα όχι εμείς οι κοσμικοί που κατασπαταλούμε άλλος πολύ κι άλλος περισσότερο, τα δώρα του Θεού.

Φανταστείτε Αγιορείτες Πατέρες στη θέση του μεγάλου αδελφού. Σε όλη τους τη ζωή “μένουν” μαζί με το Θεό με απίστευτες στερήσεις, κάνοντας με τη βοήθειά Του τον καλό αγώνα της τελειώσεως, ζώντας σε απόλυτη υπακοή.

Παραφωνία ως προς τη στάση ζωής αν ο κάθε Ασκητής έκανε παράπονο που ο Θεός Πατέρας χάρηκε με την επιστροφή κάθε ασώτου κοσμικού, εμμένοντας στο ότι κατασπατάλησε πριν τη μετάνοια και την επιστροφή τα θεϊκά Του δώρα.

Φανταστείτε ένα από τα παιδιά σας να γίνει εριστικό και άδικο προς τα άλλα. Σε οργίζει η στάση του και προσπαθείς ως γονιός πρώτα σωστά να το νουθετήσεις να επανέλθει στα “λογικά” του και όχι να το τιμωρήσεις. Η δυστυχία του γονιού θα αυξηθεί περισσότερο αν καθημερινά ακούει το αδικούμενο παιδί να αναζητά με κάθε τρόπο “το δίκαιο του” να καταφέρετε και να προσπαθεί να βρει το δίκαιό του με κάθε τρόπο.

Έχεις τον μεγάλο πατρικό σου πόνο για το “άσωτο” παιδί, και τώρα έναν μεγαλύτερο για τη “μουρμούρα” του αδικούμενου, όταν γνωρίζεις ότι θα το οδηγήσει κάποια στιγμή και σε ενέργειες αδερφού ενάντια του αδερφού.

Για το γονιό “τρως τις σάρκες σου”. Το παιδί δεν το αντιλαμβάνεται, παρά μόνο όταν αργότερα βρεθεί στη θέση του γονιού.

Όταν συναισθανθούμε τη θέση μας, όταν μετανιώσουμε και θελήσουμε να επιστρέψουμε, επιβάλλεται εμείς να κάνουμε το πρώτο βήμα. Τότε τρέχει σε προϋπάντηση ο Πατέρας-Θεός και μας δέχεται με τιμές πίσω στο σπίτι.

Βλέπετε κάποια “αδικία” στην απόφαση του Θεού Πατέρα;

Έτσι κατανοούμε την “αδικαιολόγητη” άρνηση των ασκητών να συναντήσουν μέλη της οικογένειάς τους που έρχονται με απώτερο στόχο να τους επαναφέρουν πίσω στην “αληθινή” ζωή.

Όποιος “ξαφνικά” θελήσει να μονάσει, το αντιλαμβάνεται ως απόφαση “ασώτου” να επιστρέψει πίσω στο Πατρικό. Κάθε κοσμικός συγγενής που τον αναζητά, το κάνει πρωτίστως με σκοπό να τον “λογικέψει”.

Ουσιαστικά όμως τι του ζητά; Να επιστρέψει πίσω στην κοσμική και προγενέστερη άσωτη ζωή του!

Το πρόβλημα λοιπόν το έχουμε οι κοσμικοί. Αν και “εξόριστοι”, θεωρώντας ότι ζούμε απολύτως φυσιολογικά ως προς τον αληθινό στόχο που έχουμε δημιουργηθεί, βλέπουμε ως “λάθος” ως “εγκλεισμό” ενός μέλους της οικογενείας μας μέσα στα χοντρά και αδιαπέραστα ντουβάρια ενός Μοναστηριού.

Το “ερμηνεύουμε” ως αστοχία και όχι ως αποδοχή μιας εντολής Θεϊκής που ζητά να επιστρέψουμε “πίσω” όσο είμαστε εν ζωή, και όχι την αναγκαστική μας επιστροφή μετά θανάτου.

Η Αμεσότητα και ο Λόγος.

Η Αμεσότητα και ο Λόγος

Ο Πιστός που δεν εξελίσσεται, που μένει στάσιμος που δεν προοδεύει, λένε οι Πατέρες, βρίσκεται μακριά από την Αλήθεια Του Κυρίου,

Ένας Γέροντας έχει βιώσει κάτι ουράνιο, άφατο και ασύλληπτο και με την αγάπη που τον διακρίνει, προσπαθεί να μας το μεταδώσει περιγράφοντάς το.

Αυτός βρέθηκε εκεί μέσα από την οδό της Αληθείας και είδε.

Αυτός βίωσε, γι' αυτό η κάθε λέξη έχει μέσα του οπτικό αντίκρυσμα.

Εμείς όμως που δεν έχουμε αυτή τη βιωμένη αλήθεια θα τον κοιτάμε με συμπάθεια και με μακρόθυμη κατανόηση, θα θαυμάζουμε μεγαλόψυχα την αφέλεια που πηγάζει από μια τυφλή πίστη πού ...πιστεύει τα πάντα!

Είδαμε και σε προηγούμενο κεφάλαιο το πόσο δύσκολο είναι να περιγράφεις σε άλλον κάτι που βίωσες, όταν αυτό δεν είναι μέσα στα δικά του βιώματα. Θα αναφέρω όμως για καλύτερη κατανόηση μια μικρή ιστορία για έναν ιεροκήρυκα από την Νέα Υόρκη.

Τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκε βαθιά μέσα στη ζούγκλα της Αφρικής, όπου και δίδαξε το λόγο του Θεού σε ένα χωριό αγρίων.

Ξεπέρασε τον κίνδυνο, δεν έγινε μέρος του μενού, κι αφού τον αποδέχτηκαν στη φυλή, άρχισε να διδάσκει παρουσία πάντοτε του φυλάρχου. Το αύριο φαινόταν υπέροχο μέσα από την συν προσευχή που έφτασε να κάνει με όλο το χωριό.

Κάποια στιγμή, αναφέρθηκε στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου όπου περιγράφει για τον 3ο ουρανό, ότι αυτά που άκουσε ήταν τόσο υπέροχα που στόμα ανθρώπου δεν μπορεί να τα περιγράψει.

4 ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.(Κορινθίους Β!)

Θέλησε να συνεχίσει, αλλά ο φύλαρχος είχε εντυπωσιαστεί από τα άρρητα ρήματα, (όσα δεν λέγονται, αυτά που είναι μυστικά) ώστε τον διέκοψε ζητώντας περισσότερες εξηγήσεις.

Στην αδυναμία του ιεροκήρυκα να εξηγήσει το αδύνατο, ο φύλαρχος του απαγόρευσε να κηρύξει, έως ότου δώσει τις εξηγήσεις που ζητούσε.

Φρίκη. Αγώνας ζωής κι απάνω που ...!

Για την οικονομία του λόγου, συνοψίζω πως ο Θεός τον φώτισε. Πρότεινε στον φύλαρχο να του δείξει το δικό του κόσμο, τη Ν. Υόρκη.

Πράγματι, μετά από μέρες πορείας έφτασαν στην ακτή, με πλοίο στην Ευρώπη κι από εκεί στη άλλη άκρη του Ατλαντικού, τη Ν. Υόρκη.

Αφού είδε και θαύμασε τον πολιτισμένο κόσμο, μαζί και τα λαμπερά επιτεύγματα της επιστήμης, επέστρεψαν και πάλι στο μικρό τους χωριό στα βάθη της Αφρικής.

Μαζεύτηκε το χωριό στην πλατεία. Οι υπήκοοι ζήτησαν να περιγράψει τι είδαν τα μάτια του και τι άκουσαν τα αυτιά του.

Ο φύλαρχος με ενθουσιασμό ξεκίνησε να αφηγείται ό,τι βίωσε, χρησιμοποιώντας σε αυτή την περιγραφή αντικείμενα του δικού τους γνωστικού χώρου. Στις περιγραφές του, τα αυτοκίνητα ήταν ρινόκεροι που αντί για πόδια είχαν ρόδες που γυρνούσαν, αντί για μάτια είχαν δυο κύκλους που τα βράδια φώτιζαν όπως ο ήλιος, είχαν στα πλευρά τους στόματα που ανοιγόκλειναν κι από αυτά μπαινόβγαιναν μέσα του οι άνθρωποι και τους μετακινούσαν εδώ κι εκεί...!;

Μίλησε για ένα πανί, που για να γίνει φωτεινό έπρεπε να σβήσουν το φως. Ενώ καθόσουν απέναντί του, έτρεχες, πετούσες, ή έβλεπες ιστορίες για διάφορους τόπους και ανθρώπους ...!

Μίλησε για καλύβες ψηλές, που και όλες τις καλύβες του χωριού να βάλεις τη μία πάνω στην άλλη, πάλι δεν έφτανες στο ύψος τους ...!

Είχε έξαψη, θα συνέχιζε ...!

Τον σταμάτησε έγκαιρα ο ιεροκήρυκας, επαναφέροντάς στον στην πραγματικότητα του μικρού χωριού.

Τότε κατάλαβε πως οι υπήκοοι του δεν θαύμαζαν, αλλά μάλλον περιγελούσαν τα τόσα περίεργα που με τόσο ανορθόδοξο τρόπο περιέγραφε...!

Πως να μας μιλήσει ένας γέροντας που ο Θεός τον αξίωσε να Δει! Όση αγάπη κι αν έχει για εμάς, δεν μπορεί να μας περιγράψει αυτά που του αποκαλύφθηκαν, δεν μπορείς να περιγράφεις το άφατο και απερίγραπτο, παίρνοντας ως παράδειγμα ένα ...ρινόκερο.

Λόγω του ότι έχουν πικραθεί οι Γέροντες από όλους εμάς τους προσγειωμένους και λογικούς, είναι "κουμπωμένοι" μαζί μας και για έναν ακόμη λόγο: Δεν θέλουν να χλευάζουμε τα Θεία και υπέροχα που αυτοί βίωσαν και ακόμη βιώνουν.

Δείτε την εικόνα δίπλα. Τι νομίζετε πως είναι;

Οι περισσότεροι βλέπουν έναν ξερό κορμό δέντρου με τα κλαδιά απλωμένα προς τον Ουρανό. Αν “πατάς” στη Γη, είναι το μόνο που θα αναγνωρίσεις σε αυτό το σχήμα.

Σκέψου πώς είναι ένα δέντρο; Περιέγραψε τι βλέπεις; Παρατήρησε τα κλαδιά!

Κανένα κλαδί δεν ακουμπά το άλλο.

Θυμήσου πώς είναι τα δέντρα; Τα κλαδιά τους είναι τυπικά το ένα δίπλα στο άλλο; Μήπως είναι μπλεγμένα κι όχι ξέμπλεκα όπως εδώ;

Βρήκες τώρα τι είναι;

Ακόμη όχι;

Επέτρεψε τον εαυτό σου για λίγο, έστω και συμβολικά, να αφήσει στην άκρη την άκαμπτη λογική.

Άπλωσε τα φτερά σου για να “πετάξεις” ψηλά.

Πετάς;

Από εκεί πάνω, κοίταξε τώρα προς τη Γη.

Αναγνωρίζεις τι περιγράφει το σχήμα;

Δείχνει έναν ποταμό με παραποτάμους και ρυάκια, που εκβάλει σε θάλασσα.

Ένας πνευματικός άνθρωπος, με τη λίγη συζήτηση που μαζί μας θα έχει, μέσα από τις απαντήσεις, από το τι λέμε και τον τρόπο που μιλάμε καταλαβαίνει, γνωρίζει εάν μπορούμε να “πετάμε”, ή εάν έχουμε παραμείνει στη Γη, δεμένοι πισθάγκωνα σε εκείνο το ασήκωτο βαρίδι που αγαπήσαμε.

Τη λογική.

Πράξη και απραξία

Πράξη και απραξία

Αν κάνεις το σωστό, ελπίζεις σε ανταπόδοση. Γιατί όμως αν δεν κάνεις ποτέ το κακό, να βρεθείς στην λάθος πλευρά των μη σωσμένων;

Κάποιος αγρότης περιέφραξε ένα κομμάτι γης δίπλα σε μια στροφή του δρόμου και άρχισε να το καλλιεργεί.

Τον κούρασε στην αρχή, γιατί η γης ήταν σφικτή, πατημένη, γεμάτη πέτρες και αγριόχορτα.

Με υπομονή και οργώματα μπόρεσε να την κάνει “αφράτη”, να δεχτεί σπόρους και να του ανταποδώσει καρπό τριάκοντα, εξήκοντα και εκατονταπλάσια.

Κάποτε το ενδιαφέρον του για το κομμάτι αυτό της γόνιμης γης ατόνησε, και το κτήμα έμεινε εγκαταλελειμμένο.

Ο φράκτης έσπασε σε ένα σημείο, και άρχισαν να περνούν και πάλι μέσα από το εύφορο κομμάτι γης οι περαστικοί.

Η γη έγινε πάλι “σφικτή” και άγονη.

Υπάρχει διαφορά της περιφραγμένης γης από αυτής του δρόμου;

Ως Γη καμία, μόνο που ο δρόμος είναι ένα κομμάτι Γης που το ποδοπατούμε, σφίγγει και δεν μπορεί πλέον να καρπίσει.

Ο Κήπος είναι αφράτος όσο και για όσο τον έχουμε περιφράξει με πασσάλους, με τις εντολές του Θεού.

Μπορεί να μην κάνουμε ποτέ μας κακό σε κανέναν, αλλά όσο δεν καλλιεργούμε την ψυχής μας, φυσικό επακόλουθο είναι η φθορά.

Δεν κάνουμε κανένα “κακό”, αλλά!

Με το να “χαλάει” ο φράκτης και να πατούν τη γη μας, η καρδιά αρχίζει σιγά-σιγά να μην “αισθάνεται”, γίνεται σφικτή και κανένας σπόρος δεν μπορεί να καρπίσει ξανά σε αυτήν.

Ο πιστός που ζει στην Αλήθεια Του Κυρίου δεν μπορεί να μένει στάσιμος, να μην εξελίσσεται. Επιβάλλεται σε όλους εμάς να γρηγορούμε.

Όσο ζούμε μακρυά από τη Ζέση -τη ζεστασιά- Του Θεού, όλα φαντάζουν ως υποχρέωση, ενώ είναι εντελώς το αντίθετο.

Έτσι συμβαίνει και με την εργασία. Ορισμένοι τη θεωρούν υποχρέωση αλλά η εργασία είναι δικαίωμα, για να έχεις μια ισορροπία πολύτιμη μέσα σου, και αυτό δυστυχώς το συνειδητοποιούν μόνον οι άνεργοι.

Έτσι και με τις “υποχρεώσεις” μας απέναντι στον Θεό.

Όσο τις βλέπουμε υποχρεώσεις, λογικό να τις λάβουμε ως αγγαρεία και “χάσιμο χρόνου”.

Όταν όμως ζήσεις λίγο την μυστηριακή ζωή, όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς πόσα παίρνεις τώρα από μια Ζωντανή σχέση με Τον Θεό, τότε καταλαβαίνεις πως είναι Δικαίωμά σου να μετέχεις σε αυτόν τον πλούτο, που τώρα από άγνοια και μόνο περιφρονείς.

Ο σημερινός άνεργος που συνειδητοποίησε ότι η δουλειά δεν είναι υποχρέωση αλλά δικαίωμα, έχει το χρονικό περιθώριο να διορθώσει στο μέλλον τη στάση, τις ιδέες και τα οικονομικά του.

Ο πιστός που αφήνεται στην “ανεργία” και στην αδράνεια της πίστης, έχει τον καιρό να διορθώσει αυτή του την κατάσταση;

Είναι ψίχουλα αδιαφορίας, ολιγωρίας και νωθρότητας όλα όσα μας κρατούν μακρυά από την πηγή της ζωής, Τον Κύριο.

Δεν επιτρέπεται σε λίγα τέτοια ψίχουλα, που έλεγε κι ο Αγιορείτης Καλόγερος, να σκοντάψουμε, σε αυτό το μοναδικό μας ταξίδι που δεν πρέπει με τίποτε να χάσουμε. 

Οι Τυχεροί και οι άτυχοι.

Οι Τυχεροί και οι άτυχοι

Αν δίχως τη βοήθεια Του Θεού τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε σωστό, τότε πως λέμε ότι είναι δίκαιος κριτής;

Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή,

29 Όποιους Προείδε, αυτούς προόρισε -στήριξε, βοήθησε- να έχουν ίδια μορφή με την εικόνα του Υιού Του... 30 όποιους προόρισε, αυτούς και κάλεσε, όποιους κάλεσε αυτούς και δικαίωσε, και όποιους δικαίωσε, αυτούς και δόξασε...

29 ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· 30 οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. 31 Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ' ἡμῶν; κεφ 8:

Τι βλέπουμε εδώ;

Ο Παντογνώστης Θεός, προέγνω, δηλαδή προείδε, είδε από πριν ακόμη συμβεί τη μελλοντική πορεία ορισμένων ανθρώπων, τους οποίους και προόρισε, βοήθησε και στήριξε να παραμείνουν σύμφωνοι με την εικόνα Του Δημιουργού Υιού.

Αυτούς κάλεσε, δικαίωσε και δόξασε, και τι μπορούμε βέβαια να πούμε για όλα αυτά. Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος είναι εναντίων μας;

Το ότι ο Θεός προ-είδε την πορεία κάποιων που βοήθησε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παρέχει σε όλους ανεξαιρέτως τη δυνατότητα, ή τις ευκαιρίες για μια ανοδική πορεία.

Ανταποκρινόμαστε όλοι μας σε αυτό Του το κάλεσμα; (!)

Η επιλογή Του Θεού γίνεται με κάποια κριτήρια που άλλοτε τα καταλαβαίνουμε, ενώ άλλοτε μας είναι ανεξερεύνητα.

Αν έτσι μελετήσεις τις βουλές Του Κυρίου, τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει από μέρους Του η απόλυτη δικαιοσύνη.

Υπάρχει ακόμη ένα ζήτημα πολύ σοβαρό.

Ας δούμε τι μας γράφει ο Απόστολος των εθνών Παύλος:

20 μάλιστα συ ω άνθρωπε ποιος είσαι που ανταποκρίνεσαι προς τον Θεό, μήπως το πλάσμα θέλει να “ζητήσει το λόγο” προς τον Πλάστη δια τι με έκαμες ούτως; 21 η δεν έχει εξουσία ο κεραμεύς του πηλού από του αυτού μίγματος να κάνει άλλο μεν σκεύος εις τιμήν άλλο δε εις ατιμία; 22 τι κι αν ο Θεός θέλοντας να δείξει την οργή Του και να κάνει γνωστή την δύναμη Του, υπέφερε (ανέχθηκε) με πολλή μακροθυμία τα όποια σκεύη οργής κατασκευασμένα εις απώλεια; 23 και δια να γνωστοποιήσει τον πλούτων της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους τα οποία προετοίμασε εις δόξαν

20 μενοῦνγε, ὦ ἄνθρωπε, σὺ τίς εἶ ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ Θεῷ; μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι, τί με ἐποίησας οὕτως; 21 ἢ οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ὁ κεραμεὺς τοῦ πηλοῦ, ἐκ τοῦ αὐτοῦ φυράματος ποιῆσαι ὃ μὲν εἰς τιμὴν σκεῦος, ὃ δὲ εἰς ἀτιμίαν; 22 εἰ δὲ θέλων ὁ Θεὸς ἐνδείξασθαι τὴν ὀργὴν καὶ γνωρίσαι τὸ δυνατὸν αὐτοῦ ἤνεγκεν ἐν πολλῇ μακροθυμίᾳ σκεύη ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν, 23 καὶ ἵνα γνωρίσῃ τὸν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ ἐπὶ σκεύη ἐλέους, ἃ προητοίμασεν εἰς δόξαν, (Ρωμαίους επιστ κεφ: 9ο)

Ο Θεός μας έπλασε από πηλό.

Όμως εμείς δεν συμπεριφερόμαστε όπως ο πηλός απέναντι στον δημιουργό κεραμέα.

Τι εννοώ;

Ποιο κομμάτι πηλού μπορεί να πει στον κεραμέα: Γιατί με έπλασες σκεύος π.χ. για τη φωτιά, να σιγοκαίγομαι κάθε ημέρα, ενώ ένα άλλο κομμάτι από πηλό το έπλασες ως ένα ωραίο μπιμπελό που στέκει στο ράφι και μόνον απολαμβάνει;

Αλήθεια, δεν έχει το δικαίωμα ο πηλουργός να κάνει τις επιλογές του, σύμφωνα πάντοτε με τις ανάγκες που θέλει να καλύψει με τα δημιουργήματά Του;

Τι θα γινόταν εάν έφτιαχνε μόνο μπιμπελό για το ράφι;

Για να καταλάβει καλύτερα μία μαθήτρια μου τον τρόπο που πιθανόν μας “μετρά” ο Θεός, την έβαλα μέσα στο πρόβλημα.

Ρώτησα, εάν ήταν ένα κομμάτι πηλού στα χέρια του τεχνίτη και είχε τη δυνατότητα να επιλέξει αυτή το αντικείμενο που έτσι θα την έπλαθε, τι θα προτιμούσε να γίνει: Ένα ωραίο μπιμπελό που θα δέσποζε στο μέσον ενός ραφιού, ή ένα τσουκάλι που θα σιγόβραζε κάθε μέρα στη φωτιά, που μετά θα το έτριβαν ακόμη και με άμμο για να καθαρίσει από τα αποφάγια;

Η απάντηση ήρθε αβίαστα.

Μπιμπελό!

Μετέφερα τη θέση της στο πρόβλημα με νέα ερώτηση:

Αν ήσουν ο νοικοκύρης, και είχε παραστεί ανάγκη να μετακινηθείς βιαστικά, και έπρεπε να πάρεις μαζί σου μόνο τα απαραίτητα και χρήσιμα, ποιο από τα δύο αντικείμενα θα έπαιρνες, και ποιο θα άφηνες πίσω σου να χαθεί;

Χαμογέλασε, κατάλαβε την επιλογή που έπρεπε να είχε κάνει.

Έτσι και ο Κύριος.

Πολλά τα “σκεύη” και τα μπιμπελό τα φτιαγμένα από τον πηλό που Αυτός έπλασε, αλλά όλα θα είναι άραγε άξια και χρήσιμα να παρθούν σε αυτή την τελευταία μας μετακόμιση;

Οι Αντιθέσεις. Γιατί να είναι όλα τόσο “περίπλοκα”.

Οι Αντιθέσεις

Γιατί να είναι όλα τόσο “περίπλοκα”.

Για να διδάξω στους μαθητές τις βασικές αρχές που διέπουν την επιφάνεια ενός έργου ζωγραφικής, να καταλάβουν σωστά την σπουδαιότερη απ' όλες, τους δημιούργησα ένα τετελεσμένο.

Αν ζητούσε ο Δημιουργός από εσάς, που έχετε τη βιωμένη εμπειρία της ζωής, έναν κατάλογο, να δημιουργήσετε από την αρχή ένα σωστό και τέλειο Σύμπαν, τι θα ζητούσατε;

Ποικίλες απαντήσεις με διάφορα υλικά, και την αγάπη!

Όμως το βασικό στοιχείο της Δημιουργίας, είναι οι Αντιθέσεις. (η πεμπτουσία της έκφρασης σε τόνους, σχήματα και αποχρώσεις).

Έτσι αυτορρυθμίζεται η δημιουργία στο διηνεκές, αφού μόλις το ένα μέρος ατονίσει, αυξάνει το αντίθετό του, αναγκάζοντας τα δύο αντίθετα μέρη να είναι σε εγρήγορση και εξέλιξη.

Η αρχή των αντιθέσεων υπάρχει και στο τοπίο. Το κάθετο βουνό κι η οριζόντια κοιλάδα. Το κάθετο ως αρσενική ενεργητική αρχή και το οριζόντιο ως η θηλυκή παθητική αρχή, κ ο.

Αν έτσι βλέπουμε γύρω, η ματιά αποκτά βάθος. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε περισσότερα για όλα όσα γνώριμα και τετριμμένα, να γίνουμε ποιητές για αυτή την όμορφη και γνώριμη σχέση των αντιθέσεων, του αρσενικού και του θηλυκού.

Όταν κατανοήσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξης των αντιθέσεων, δεν φθείρεσαι σε έναν καταδικασμένο πόλεμο εναντίον τους, τις κατανοείς και τις διαχειρίζεσαι προς όφελός σου. Είναι γνώση ουσίας για την αναγκαιότητα της ύπαρξης των αντιθέσεων. Το πάνω-κάτω, το πίσω-εμπρός, ημέρα-νύκτα, κρύο-ζεστό, αρσενικό-θηλυκό, ψυχή-σώμα, θρησκεία-επιστήμη κ.τ.λ.

Όσο ταυτιζόμαστε με τη μία πλευρά, έχουμε τη μισή Αλήθεια, ζούμε σε κατάσταση πλάνης.

Δείτε δίπλα το σχήμα.

Ο παρατηρητής Α ζει μέσα στη σφαίρα, και ο κόσμος του είναι κοίλος

Ο παρατηρητή Β ζει έξω από τη σφαίρα, και ο κόσμος του είναι κυρτός.

Ο Α βλέπει τα πάντα με εσωστρέφεια, ενώ ο Β με απόλυτη εξωστρέφεια, ζούνε τις αντιθέσεις “στο πετσί τους”.

Αν σε ουδέτερο τόπο ζητήσουμε να πείσουν ο ένας τον άλλο για το “σωστό”, θα φτάσουν ως το “έγκλημα” έχοντας ο κάθε ένας τους την απόλυτη πίστη πως έχει τη μόνη και αληθινή αλήθεια, και το απόλυτο δίκαιο με το μέρος του.

Έτσι είναι η θρησκεία και η επιστήμη, ο άντρας και η γυναίκα, ...και όλοι γενικά όσο ταυτίζονται με το ένα ή το άλλο κτλ.

Ευτυχώς ο Θεός δεν ταυτίζεται με τις αντιθέσεις, γιατί είναι έξω και πάνω από όλα αυτά.

Όταν μπορέσουμε κι εμείς να ξεφύγουμε από την όποια ταύτισή μας, όταν μπορέσουμε να αποστασιοποιηθούμε από τις αντιθέσεις, να σταθούμε κάπου μακριά και από τις δύο πλευρές του “ιδίου” πράγματος, τότε θα τις κατανοήσουμε καλύτερα, και κυρίως θα πάψουν να είναι ψυχοφθόρες για εμάς με τον τρόπο που σήμερα τις ερμηνεύουμε.

Η Εικόνα και η Ερμηνεία της.

Η Εικόνα και η Ερμηνεία της

Όλα τα κείμενα και όλες οι Πατερικές ομιλίες μιλούν μια γλώσσα συμβολική ή μυστηριακή. Γιατί;

Αν το θέλεις, σε κάθε γνώση θα βρεις μια σειρά από παρομοιώσεις, συμβολισμούς, ερμηνείες κ.α.

Όσο εμβαθύνεις, ανοίγουν εμπρός σου δύο δρόμοι παράλληλοι. Εμβαθύνοντας στην απέραντη σοφία Του Δημιουργού, κατά κανόνα θα ωφεληθείς σε αυτή την αναζήτηση, αρκεί να μην επιτρέψεις και πέσεις στην παγίδα πως όλα είναι “εξηγήσιμα”. Θα σκοντάψεις τότε σε λογικές ερμηνείες και άγνωστο το που θα σε οδηγήσουν.

Ο Κύριος παρέχει τα πάντα, αλλά για να γίνουν όλα σωστά, έχει θέσει μία βασική προϋπόθεση. Να συμμετέχουμε.

Πρέπει και υπάρχει παντού η δική μας συμμετοχή, κι εδώ θα το δούμε μέσα από το κορυφαίο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ο Κύριος μας δίνει για το Σώμα και το Αίμα Του το σιτάρι και το σταφύλι. Ζητά όμως από μας να τα προσκομίσουμε στην Αγία Τράπεζα ως ψωμί και ως κρασί.

Ζητά τη δική μας συμμετοχή, δίνοντας έτσι αξία στην ανθρώπινη οντότητα.

Διαβάζουμε στο Μυστικό Δείπνο:

26 και ενώ έτρωγαν, έλαβε ο Ιησούς το ψωμί, το έκοψε και έδωσε στους μαθητές λέγοντας, λάβετε και φάγετε αυτό που είναι το Σώμα Μου 27 και παίρνοντας το ποτήρι, προφέροντας λόγια ευχαριστίας, το έδωσε σε αυτούς λέγοντας, πιείτε από αυτό όλοι 28 γιατί αυτό είναι το Αίμα Μου, αυτό που κάνει έγκυρη την Καινή Διαθήκη, που θα χυθεί υπέρ των πολλών για την συγχώρεση των αμαρτιών.

26 Ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐλογήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου· 27 καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· 28 τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. (Ματθαίου, κεφ: 26)

Οι Πατέρες μιλούν με άπειρη αγάπη και σεβασμό γι' αυτό το Θείο δώρο στον άνθρωπο, με φόβο Θεού και επίγνωση ότι είναι φωτιά που εξαγνίζει τον προσεκτικό πιστό, που όμως κατακαίει τον απρόσεκτο -πολύ περισσότερο τον ασεβή-.

Ο Κύριος δεν αυθαιρετεί. Σε ό,τι δημιουργεί, τηρεί πάντοτε τους ίδιους κανόνες που ο ίδιος όρισε σε όλο το Σύμπαν. Το κάτω θα αντιγράφει πάντοτε τις αρχές που διέπουν το επάνω.

Είχαμε γράψει για τα δώρα που έφερε ο Κύριος με τη γέννησή Του: Την Αλήθεια και την Αγάπη.

Η Αλήθεια είναι παντού αλήθεια, και σε κάθε επίπεδο θα αντανακλά τις δικές της ιδιότητές. Το ίδιο και η αγάπη.

Η Αλήθεια σημαίνει ζωή, από το λήθη -λησμονιά, θάνατος- και το στερητικό α που μετατρέπει το θάνατο σε Ζωή.

Στη Θεία Κοινωνία θα χρειαστούμε το Σιτάρι που μας το παρέχει ο Κύριος, αφού όμως εμείς πρώτα το μετατρέψουμε σε ψωμί. Χρειαζόμαστε και το σταφύλι που εμείς θα μετατρέψουμε σε κρασί.

Είπαμε, ότι επάνω και κάτω.

Δείτε στο σχήμα που ακολουθεί το στόμα του ανθρώπου. Είναι φτιαγμένο με τις ίδιες αρχές της Αλήθειας και της Αγάπης.

Όταν τρώμε, καταλαβαίνουμε το είδος της τροφής από το επάνω μέρος της γλώσσας, από

τους αισθητήρες. σχ 1 στάχυς-ψωμί.

Δεν αρκεί να έχουμε τη γνώση και την αλήθεια για το τι τρώμε. Να προσθέσουμε πρέπει την αγάπη για να γίνει η τροφή μας εύπεπτη.

Η αγάπη έρχεται από τους σιαλογόνους αδένες, κάτω από την γλώσσα. σχ 2 το σταφύλι-κρασί.

Ότι επάνω και κάτω, και πολύ απλά ας δούμε πως το επάνω εμφανίζεται στα κατώτερα επίπεδα της Δημιουργίας

Ο Κύριος είναι η πηγή της ζωής, στο δικό μας επίπεδο η πηγή της ζωής είναι ο Ήλιος, γιαυτό και έχει τις ίδιες ιδιότητες της Αλήθειας και της Αγάπης.

Της Αλήθειας, γιατί δίνει το φως που διαλύει το ψέμα του σκότους, και της Αγάπης, γιατί δίνει ζεστασιά και όλα τα ωφέλιμα της ζωής, που συνεχώς ανακαλύπτει και η επιστήμη.

Έρχεται στον ορίζοντα μετά από έναν προπομπό της έλευσης του, όπως για τον Κύριο προετοίμασε τον κόσμο ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Τον πορφυρό πρόδρομο βλέπουμε κάθε πρωί να προετοιμάζει στην Ανατολή τον ερχομό του Ήλιου, και φεύγει όπως ο Άγιος Ιωάννης μέσα στο κόκκινο του αποκεφαλισμού του.

Το πόσο θα εμβαθύνεις, το πώς θα κατανοήσεις ό,τι ακούς, βλέπεις, ή βιώνεις, είναι θέμα το πόσο εσύ το θέλεις.

Εμπρός από ένα πίνακα ζωγραφικής με ιστορικό θέμα, πόσο θα ωφεληθείς από την εικόνα, αν δεν γνωρίζεις την ιστορία; Το πολύ-πολύ να θαυμάσεις την πινελιά ή το τάλαντο του ζωγράφου, κι αυτό συμβαίνει παντού, σε ό,τι βλέπουμε και ακούμε.

Όταν δεν σταματάς στην επιδερμίδα της γνώσης, της εικόνας, της έννοιας, αλλά “ξύνεις” την επιφάνεια και αναζητάς το ουσιαστικό σε βάθος, τότε ένας κόσμος ίδιος μα τόσο διαφορετικός ξεδιπλώνεται εμπρός σου. Κόσμος υπέροχος, με βάθος, αρμονία, νόημα, γεμάτος πνευματικές προεκτάσεις, ωφέλιμος όσο ποτέ στο να κατανοήσεις τη μεγαλοσύνη και τη σοφία Του Δημιουργού.

Δίπλα έχουμε ένα τοπίο με βουνό, κοιλάδα, ποτάμι, χωράφια, δέντρα κλ.

Μπορείς να δεις κάτι βαθύτερο στο απλό και κοινό τοπίο;

Ταξινόμησε στη σκέψη σου ό,τι βλέπεις. Που υπάρχουν τα επί μέρος αντικείμενα, στο βουνό ή στον κάμπο; Γιατί όσο ανεβαίνουμε στο βουνό, λιγοστεύουν ως ότου εξαφανιστούν στην κορυφή του;

Βρήκες το γιατί;

Εάν έτσι δεν μπορείς, προσπάθησε να καταλάβεις μέσα από τα σχήματα. Η κοιλάδα είναι επίπεδη, ενώ το βουνό στέκει όρθιο. -Η ύλη συμβολίζεται με το παθητικό (-), ενώ το Πνεύμα με το ενεργητικό (+)-.

Μήπως τώρα βρήκες το γιατί; Μήπως τώρα μπόρεσες να δεις κάτι περισσότερο από ένα τοπίο;

Προσπάθησε να βρεις απαντήσεις στο ερώτημα.

Δεν μιλάμε για ανθρώπινη σοφία που δημιουργεί περίτεχνα ωραίες και γεμάτες συναίσθημα φράσεις ή ιστορίες, που όμως πέρα από την όποια συγκίνηση δεν προσφέρουν τίποτε ουσια-στικό ή ωφέλιμο για να βοηθήσει την ψυχή σε αυτό το ανηφορικό ταξίδι προς Τον Θεό.

Οι ιστορίες με ανθρώπινη σοφία θα σε μπερδέψουν, σε οδηγούν εκεί όπου θέλει να σε κατευθύνει αυτός που λέει την όμορφη ιστορία.

Ένα πολύ καλό παράδειγμα θα βρείτε σε μια ιστορία από την Ανατολή. Μιλά για κάποιον που κοιτάζει στο παρελθόν τα σημάδια της βοήθειας που δέχτηκε από τον Θεό.

“Βλέπω, λέει σε όλη τη ζωή μου τα βήματά μου στην άμμο και δίπλα βλέπω τα δικά Σου Θεέ μου.”

“Σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου, με εγκατέλειψες Θεέ μου.”

“Γιατί το λες αυτό, ρωτά ο Θεός;”

“Γιατί σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου, βλέπω μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές. Που ήσουνα τότε Θεέ μου που σε χρειαζόμουν;”

“Απαντά ο Θεός, βλέπεις ένα μόνο ζευγάρι πατημασιές, τις δικές μου, γιατί τότε σε στήριζα, σε κουβαλούσα στο δικό μου ώμο, έως ότου να δυναμώσεις.”

Είναι πράγματι μια όμορφη ιστορία. Τι ουσιαστικό ή ωφέλιμο -πέρα από τη δυνατή συγκίνηση- μας προσφέρει αυτή η ιστορία μόνη της;

Θα πρόσφερε κάτι ουσιαστικό εάν την είχαμε εντάξει σε ένα σύνολο άλλων γνώσεων, π.χ. για τον ποιο Θεό μιλάει κτλ.

Όποιος μας πει αυτή την ιστορία δίχως να δώσει κι άλλα στοιχεία, απλά θα μας προετοιμάσει με ένα δυνατό συναίσθημα να δεχθούμε και τα υπόλοιπα “δικά του”...!

Επιβάλλεται να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πολλές διαφορές της Ορθοδοξίας με όλες τις θρησκείες του Κόσμου και θα αναφέρω μόνο την κυριότερη.

Παντού, ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε πως εάν κάνεις αυτό ή εκείνο παίρνεις δικαιωματικά γωνιακό στον Παράδεισο.

Στην Ορθοδοξία υπάρχει με απόλυτη σαφήνεια η φράση Του Κυρίου:

10 Έτσι κι εσείς, όταν κάνετε όλα όσα πρέπει να κάνετε, να λέ-τε πως δούλοι αχρείοι είμαστε, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από αυτά που έχουμε διαταχθεί.

10 οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν. (Λουκά κεφ:17ο)

Ποιο το βαθύτερο νόημα της φράσης Του Κυρίου: Ό,τι κι αν κάνεις, δεν σώζεσαι γιατί το αξίζεις, σώζεσαι κατά χάρη!

Ως άνθρωποι δεν το κατανοούμε, ούτε το αποδεχόμαστε. Ο λόγος είναι παλιός και γνώριμος: Η υπερηφάνεια κι ο εγωισμός!

Δε θέλουμε, δεν το μπορούμε να “χρωστάμε” χάρη σε κανέ-ναν. Ότι έχουμε, πολύ απλά ... το δικαιούμαστε!

Η Αγία Γραφή δεν προσπάθησε ποτέ να “ωραιοποιήσει” το λόγο της, γιατί ακριβώς δεν ζητά να “δελεάσει” ή να ξεγελάσει κανέναν. Μιλάει με απόλυτη ειλικρίνεια, αρκεί να μάθεις και εσύ να ακούς με την πρέπουσα απλότητα.

Ας γυρίσουμε στο ερώτημα με το βουνό και την κοιλάδα.

Το βουνό έχει τις ιδιότητες και το σχήμα του αρσενικού, ενώ η εύφορη κοιλάδα τις ιδιότητες του θηλυκού.

Όσο ψηλότερο το βουνό τόσο πιο αρσενικό, τόσο πιο άγονο.

Εδώ, η λάθος σκέψη θα μας πει πως η κοιλάδα-γυναίκα που αποδίδει καρπούς είναι χρήσιμη, ενώ το βουνό-άντρας όχι, αν μάλιστα δεχθούμε ότι με την τεχνολογία μπορούμε σήμερα να δημιουργήσουμε και γενετικούς κλώνους.

Είναι σωστή αυτή η σκέψη;

Αναζήτησε την απάντηση μέσα από την υπερβολή. Χρωμάτισε έντονα τις αντιθέσεις για να μπορέσεις καθαρότερα να δεις τις ιδιότητες και τα αποτελέσματα στο πρόβλημα που εξετάζεις.

Μπορεί η κοιλάδα να είναι γόνιμη από μόνη της;

Ίσως η βιαστική απάντηση να είναι Ναι.

Μεγέθυνε την κοιλάδα, κάνε την απέραντη και ξαναρώτησε.

Μια τεράστια σε έκταση κοιλάδα μόνη της δίχως τη συντροφιά ενός βουνού μπορεί να είναι γόνιμη;

Η εμπειρία διδάσκει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η κοιλάδα θα είναι μια απέραντη έρημος ή ένας βούρκος γεμάτος με έλη.

Σ' όλη τη Γη συναντούμε γόνιμες κοιλάδες μόνον δίπλα σε μικρά ή μεγάλα βουνά. Πουθενά δεν υπάρχει μόνη της μια απέραντη ή έστω μεγάλη κοιλάδα που να είναι και γόνιμη.

Δεν είναι μόνον το θέμα του νερού. Υπάρχουν ωφέλιμες ακτινοβολίες, που λόγω της μεγάλης δονητικής τους συχνότητας δεν μπορεί να τις συγκρατήσει η κοιλάδα. Χρειάζεται τη βοήθεια του βουνού για να αποκτήσουν χαμηλή συχνότητα, για να μπορεί να τις δεχθεί και η κοιλάδα.

Τώρα στη ματιά μας το ίδιο το τοπίο δεν θα είναι απλά ένα βουνό και μία κοιλάδα.

Μπορούμε να διακρίνουμε σε βάθος πολύ περισσότερα απ' ότι πριν.

Διακρίνουμε την ίδια αρχέγονη δύναμη που διέπει σε όλο το Σύμπαν:

Τις αντιθέσεις.